Samvinnan - 01.12.1966, Blaðsíða 32

skein innum gluggann,
fallegur, gulur og ferkant-
aður. Amma og afi litu út
og hviss — það voru komin
fleiri dýr í húsið. Amma varð
að erni og afi varð að geit,
sem krafsaði reiðilega með
öðrum framfætinum í park-
etgólfið.
— Hugsaðu þér, afi er
bara líkur því sem hann er
vanur, sagði Lísa. Hann hef-
ur sama skeggið og er grá-
hærður og góður einsog
hann er vanur.
— En amma hefur nú
breytzt, sagði Janna. Ég hef
aldrei séð hana hoppa svona
léttilega um, og hugsa sér,
að hún geti flogið li'ka.
— Bara hún steypi engu
niður, sagði Lísa hrædd,
þegar amma þaut um íbúð-
ina á voldugu vængjunum
sínum. Hún hefði nú getað
orðið svolítið minni fugl.
Það var að verða áliðið,
og allar breytingarnar höfðu
líka gert telpurnar verulega
þreyttar. Þær settust niður
og horfðu í kringum sig.
Pabbi gekk gaggandi um í
gluggakistunni og krafsaði
svolítið í moldina í blóma-
pottum. Afi hafði farið að
naga gluggatjald, en telp-
urnar létu hann hætta því.
Amma var hætt fluginu og
hafði tyllt sér uppá bóka-
hillu. Þar sat hún og leit út
alveg einsog þessir upp-
stoppuðu fuglar, sem menn
eru vanir að hafa til dæmis
á bókahillum. Það var bara
það, að hún hreyfði höfuðið
við og við og deplaði augun-
um og leit tortryggnislega á
afa. Mestar áhyggjur höfðu
þær af mömmu. Hávaðinn í
henni heyrðist alla leið nið-
ur í dagstofuna, og Lísa varð
hrædd um, að hún æti allar
brúðurnar.
Þegar þær sátu svona,
varð Jönnu litið útum
gluggann. Sjáðu, sagði hún
forviða, máninn er orðinn
kringlóttur aftur.
Fyrst ætlaði Lísa líka að
líta á mánann, en þá fékk
hún stórkostlega hugmynd.
Nei, góða, sagði hún, því trúi
ég alls ekki.
— Ætlar þú nú líka að
byrja, sagði Janna reið.
Sjáðu bara!
— Ef máninn er orðinn
kringlóttur aftur, þá er ég
galdrakall, sem getur gert
hvað, sem hann vill, sagði
Lísa. Og svo leit hún útum
gluggann. Og allt fór einsog
hún hafði hugsað sér. Mán-
inn var kringlóttur, og Lísa
breyttist á augnabliki í
galdrakall með svarta kápu
yfir herðarnar og töfra-
sprota í annarri hendinni.
— Nú skal þetta allt sam-
an hætta, sagði Lísa. Hún
beindi töfrasprotanum að
hænunni og sagði: Hókus,
pókus, simmsalabimm, nú
verður þú aftur að pabba.
Og þú mátt trúa því, að
þetta gekk hratt. Alveg eins
fljótt og pabbi hafði orðið
að hænu, varð hann pabbi á
ný. Hann stóð þarna og
klóraði sér í höfðinu og var
hugsi á svip. Hvað ætlaði ég
nú að segja, sagði hann. Já,
alveg rétt, að máninn er ekki
ferkantaður, það var það,
sem ég sagði, að þið væruð
bara að narra mig.
En hann var skelfingu
lostinn, þegar hann leit í
kringum sig og sá ömmu
uppi á bókahillunni og afa
við gluggatjaldið. Hann þaut
af stað til að hindra afa í
að éta meira af gluggatjald-
inu, en áður en hann var
kominn að honum, gerði
Lísa annan galdur. Hókus,
pókus, simmsalabimm. Og þá
varð geitin að afa.
Afi dró spotta úr glugga-
tjaldinu útúr sér og var of-
urlítið heimskulegur á svip.
Hm, sagði hann.
Lísa hélt áfram. Hókus,
pókus, simmsalabimm, sagði
hún og beindi sprotanum að
erninum, og hviss, þarna sat
amma uppi á bókahillunni.
Ó, hjálpið þið mér niður,
elsku börn, hrópaði hún, og
pabbi og afi flýttu sér að
hjálpa henni niður.
— Nú kemur það erfið-
ÞAÐ ER SAMA, HVE HLASSIÐ ER ÞUNGT...
BEDFORD SKILAR ÞVÍÁ ÁFANGASTAÐ!
ávallt fáanlegurmed stuttum fyrirvara
§f2| Véladeild
32 SAMVINNAN