Samvinnan - 01.12.1966, Blaðsíða 40

Og prófessor Myrdal bætir
við:
„Ég þekki engar aðstæður
þar sem betur á við spakmæli
Johns Maynards Keynes um að
„áður en hinum hægfara
breytingum lýkur, verðum við
allir dauðir." “
Með því að hafa í huga sam-
bandið milli þróunaráætlana á
samvinnugrundvelli og yfirvof-
andi hungursneyðar, sýnist
mér þessi ummæli vel við eig-
andi minnisgrein, hvort sem er
vegna varkárni okkar eða
framtíðarstarfa.
í þessu ávarpi hef ég reynt
að leggja áherzlu á mikilvægi
höfuðmálanna, sem ætlunin er
að fjalla um á þessu þingi. Frá
víðu sjónarhorni býst ég við,
að við gerum okkur öll grein
fyrir því, að umræður okkar
eiga að þjóna sem leiðbeining-
ar fyrir samvinnuhreyfinguna
í heiminum. Með þetta í huga
er ég sannfærður um, að við
getum horft vonglaðir til raun-
hæfra umræðna, sem grund-
vallist á gagnkvæmum góð-
vilja og sönnum samvinnu-
anda.
Stokkhólmi 1966,
Dr. Mauritz Bonow.
Sleðaferð og söngur
Framh. af bls. 28.
dag hafði maður á Akureyri
setið við tæki sitt og leitað að
erlendum stöðvum. Kom hann
þá allt í einu inn á íslenzkan
karlakórssöng. Vissi hann ekki
hverju slíkt mundi sæta.
Getur verið að þetta hafi
verið fyrsti kórsöngurinn, sem
var útvarpað á íslandi?
Eins og búið var að ákveða
var svo söngurinn endurtekinn
í samkomuhúsinu um kvöldið,
við ágæta aðsókn og góðar
viðtökur.
Næsta morgun var lagt af
stað heimleiðis. Var það 4.
dagur ferðarinnar. Skyldi nú,
samkvæmt öllum venjulegum
áætlunum í svona ferðum, gist
á fremstu bæjum í Reykja-
hverfi.
Þegar þetta gerðist var ný-
byggt samkomuhús á Hólma-
vaði í Aðaldal. Hvernig væri
nú að syngja þar næsta kvöld?
sagði einhver í hópnum. Og
áður en farið var frá Húsa-
vík var ákveðið, að þegar bú-
ið væri að ganga frá hestun-
um í náttstað í Reykjahverfi,
skyldi „skroppið ofan í Hólma-
vað“, eins og Reykhverfingar
orða það, og sungið þar. Þetta
eru ekki nema 6—7 kílómetr-
ar, og hvað ætli okkur mun-
aði um það, þó á „tveimur
jafnfljótum" væri!
Að Hólmavaði kom fremur
fátt fólk sem eðlilegt var. Þá
var ekki sími nema á einum
bæ í hreppnum og stuttur fyr-
irvari til þess að boða söng-
inn. En söngurinn fékk ágæt-
ar viðtökur.
Ein húsfreyjan í dalnum
kom með hlaðinn sleða af
veizluföngum og veitti kórnum
af mikilli rausn þegar söngn-
um var lokið, og var það vel
þegið. Síðan var lagt á brekk-
una til þess að komast upp í
„efri kojuna“, sem áður var
nefnd. Svefntíminn var stutt-
ur, bæði fyrir ferðamennina
og gestgjafana, en um það var
ekki fengizt.
Nokkrum árum síðar boðaði
kórinn söngskemmtun á
Hólmavaði. Skorti þá fremur
húsrými en hlustendur.
Að kvöldi næsta dags kom-
ust allir heim til sín i Mý-
vatnssveit, með „hlaðin æki“,
glaðir og ánægðir yfir þess-
ari einstæðu sleðaferð.
Karlakór Mývatnssveitar
hafði hleypt heimdraganum.
Jónas Helgason
Mammon í gættinni
Framh. af bls. 19.
og horfði ekki á hana. — Er
þetta ekki bezt komið í hönd-
um sýslumanns? Hann sér lík-
lega um að ekkert verði haft
af þér. Þetta er heiðarlegasti
maður.
— Það er bara hvort ég á að
selja eða leigja íbúðina.
— Já, það er það.
— Hvað finnst þér?
— Mér? Ja, ég hef ekkert
hugsað út í það.
— Lína sagði.---------
Þá tók hann snöggt viðbragð.
— Lína, — já. Eins og hana
varði eitthvað um það. Rönku
varð nærri því hverft við. —
Nú, eins og hún megi ekki segja
sitt álit? En ég ætlaði að segja,
að mér skildist á henni, að þið
hefðuð eitthvað minnzt á þetta
ykkar í milli.
— Já, hún. Hún hefir talað.
Hvað skyldi það vera, sem hún
hefir ekki borið mál á?
Eftir stundarþögn sagði
Ranka: — Ég var líka að hugsa
um að gera erfðaskrá.
— Nú.
— Ja, ég veit ekki vel hvern-
ig ég á helzt að ráðstafa þessu,
sem ég kann að láta eftir mig.
Það gæti orðið dálítið, ef vel
tekst til með íbúðina. Og mér
er ekki sama hvert það lendir.
— Jæja. — Siggi tvísteig enn.
Þerraði af sér svita, flóttaleg-
ur í bragði. Ræksti sig. Eitt-
hvað átti hann víst ósagt.
Kannski biðja um lán.
— Ranka, hu — hum.
Hún horfði spyrjandi á
þennan þungbúna mann.
— Mig langar, — að biðja
þig bónar. En hún Lína má
ekki vita það. Aldrei, skilurðu.
— Já?
— Þá lætur þú ekkert ganga
til okkar af þessu, ef þú gerir
erfðaskrá. Mér er sama hvert
það fer, nema ekki til mín,
Aldrei. Þú verður að lofa mér
því. Ég skal segja Línu eins
og er, ef ég lifi þig.
40 SAMVINNAN