Samvinnan - 01.12.1966, Blaðsíða 41

— Æ, Siggi, — drengurinn
minn, er þetta ekki heiftrækni?
Fór ekki bezt sem fór? En Siggi
sneri baki við henni. Og hún
fékk ekkert svar. Nei, hún fór
víst ekki áratugavillt. En
hvernig er hægt að lofa svona
nokkru? Hún gerði það heldur
ekki. Ekki ákveðið.--------
JÁ, HÚN VAR ORÐIN um-
talsverð. Það var mikið að gera,
vertíð í fullum gangi, allt
vinnufært fólk önnum kafið
frá morgni til kvölds, jafnvel
lengur. Nema þá Jói. Maja
vann þá þess meira. Hún kom
ekki til að heimsækja gömlu
konuna, nema endrum og eins.
Og Ranka fór að vera á rjátli
meginið af deginum. Læknir-
inn fullyrti að hún kæmist
heim fyrir páska. Heim í skúr-
inn. Maja og Dídí komu á
sunnudegi, uppábúnar, með
yngsta barnabarn Maju, miss-
irisgamlan Jóhannes, þrifleg-
an og bjartan álitum. Ranka
fékk að halda á honum og
leggja hann undir vanga sinn.
— Veiztu hvað er sagt um
ykkur pabba? spurði Dídí, allt
í einu.
— Um hvern?
— Ykkur pabba. Dídí skelli-
hló. Þegar hún hló varð and-
litið á henni allt að einum
glettnishlátri, sem breiddist út
yfir aðra, svo þeir urðu að
hlæja með. Maja sendi henni
aðvarandi augnaráð, en hún
tók víst ekki eftir því.
— Já, bara, að hann pabbi
hafi haldið við þig árum sam-
an! Hugsa sér, hvað fólki get-
ur dottið í hug!
— Guð hjálpi mér! sagði
Ranka. Henni varð svo illt við.
En Dídí skemmti sér of vel til
að taka eftir því.
— Hann pabbi, sem er svo
latur, að hann hefði aldrei
nokkurntíma nennt að halda
framhjá henni mömmu. Og þú,
Rönkutetrið hans, strangheið-
arlegasta manneskjan, sem
fæðst hefir á guðs grænni jörð.
Og komin undir sextugt þegar
þú komst í skúrinn.
— Dídí — sagði Maja að-
varandi. Samt hristist brjósta-
mikill barmur hennar af hlátri.
— Guð hjálpi mér, sagði
gamla konan aftur. — Hver
segir þetta?
Og auðvitað gusaðist það upp
úr Dídí, áður en móðir henn-
ar gat stöðvað hana.
— En hún Stína. Hver, nema
hún Stína, vinkona þín!
■— Það er ekkert víst að hún
hafi fundið upp á þessu, tókst
Maju að grípa fram í.
— Hún Stína? sagði Ranka
gamla vantrúuð.
— Já, rétt hún Stína, sagði
Dídí og hætti að hlæja, nema
í augunum. — En ekki við mig,
það hefði hún ekki vogað. Og
enginn. Það var Lulla Magg,
vinkona mín, sem heyrði þetta
á saumaklúbbnum um daginn,
þegar ég get ekki farið, af því
Jói litli var lasinn. Þær hefðu
þagað, bannsettar tæfurnar,
ef ég hefði verið. En Lulla var,
og þær létu hana heyra það.
Og Stína var borin fyrir því.
Nú, þær fullyrtu, að svona
gamlar manneskjur, eins og þú,
væru oft alveg vitlausar í það.
— Dídí! hrópaði Maja um-
vandandi — Ertu galin að nota
svona orðbragð við hana
Rönku!
— Guð hjálpi mér, sagði
gamla konan enn. — Á ég að
trúa þessu upp á hana Stínu?
Og þú, Maja mín, trúir þú
þessu kannski?
Maja tók um báðar hendur
gömlu konunnar og þrýsti þær
þéttingsfast. — Æ, hvernig
spyrðu? Heldurðu að ég sé eitt-
hvað biluð á sönsum? En þú,
Dídí, hvað ert þú að bera þetta
kjaftæði í gömlu konuna, og
það veika? Hvað á þetta að
þýða?
— Nú, ég.hélt að henni fynd-
ist þetta eins hlægilegt og mér.
Svei mér þá, Ranka mín, mér
datt ekki í hug að þú gerðir
annað en hlæja að því, sagði
Dídí iðrandi. Og eftir stundar-
þögn: — Það er náttúrlega út
af Stínu.------
— Útaf Stínu. Heldurðu að
mér þyki það ánægjulegt, að
verða til þess, að annar eins
óhróður sé borinn í mál um
hann pabba þinn?
— Já, þarna heyrirðu, Dídí,
sagði Maja ásakandi. — Þú
heldur alltaf að aðrir líti sömu
augum á tilveruna og þið
pabbi þinn.
— Nú, þetta gerir okkur ekki
nokkurn skapaðan hlut, sagði
Dídí hlæjandi. — Ég er búin
að skamma Stínu. Og ég sagði
henni að þetta væri allt fyrir
bölvaða ágirndina og öfund-
sýkina í henni. Og ég hlæ að
því við hvern sem er. Ég segi
bara að hún Stína geti verið
ansvíti sneddí stundum, en í
þetta sinn.-----
— Skammaðirðu Stínu?
spurði gamla konan í öngum
sínum.
— Auðvitað! Ég hjólaði í
hana á fullu spani og lét hana
hafa það óþvegið, því máttu
trúa. Ég mátti til, því ég var
líka reið, þó ég gæti ekki ann-
að en hlegið. Ekki vegna pabba,
það hefir svo margt verið sagt
um hann. Mátti ég ekki
skamma hana?
— Æ, ég veit ekki. Ætli hún
hætti þá ekki að heimsækja
mig?
— Þarna sérðu, sagði Maja.
— Hvað? spurði Dídí og hló
ekki einu sinni í augunum. Hér
var eitthvað, sem hún botnaði
ekkert í.
— Æ, hún átti stundum bágt,
fyrst eftir að ég kom hingað.
Og hún var eitthvað svo art-
arleg við mig. Ég get varla trú-
að þessu upp á hana. En auð-
vitað eru menn nú ekki nema
menn.----------
ÞAÐ VAR ÞESSVEGNA, að
Stína hætti alveg að heim-
sækja hana. Ef hún hefði ekki
fengið þennan vinning, hefði
Stínu aldrei dottið þetta í hug.
Og engum. Ekki um hana,
hálf-áttræða manneskjuna.
Nei, Stína kom ekki. Gamla
konan hafði nægan tíma til að
hugleiða þann stað í tilver-
unni, sem henni hafði verið
skikkaður. Hún var einmitt í
þessháttar þönkum þegar
Randí kom. Allt í einu var hún
þar í stofunni, fersk og björt,
nítján ára stúlka, í víðri, ljós-
grárri kápu, támjóum skóm,
rauðgullin á hár og falleg.
— Þekkirðu mig ekki? Það
er Randí, nafna þín.
Orðin svona stór! Og fín.
Samt heilsaði hún kömlu kon-
unni með kossi. Kom hún að
heiman? Nei, hún kom að
sunnan með flugvélinni. Ætl-
aði heim á morgun með mjólk-
urbílnum. Bara snögga ferð. —
Þú veizt að ég er trúlofuð. Er
það ekki?
— Nei. Pabbi þinn og
mamma komu sitt í hvoru lagi.
Þau minntust ekkert á það.
Kannski hafði Lína minnzt á
það, en hún gat ekki rifjað það
upp. Hún var hætt að hugsa
um þessi börn, Ragnhildi litlu
líka. Og nú sat hún hér, ung
og falleg, með litarhátt móð-
ur sinnar og háralit og svip
föður síns, eins og hann var,
þegar hann setti Línu á kné
sér, blómstrandi ungmenni.
Æ, hún þekkti þessa stúlku
ekki neitt, nema þau í henni
og nafnið sitt, sem báðum var
gefið í heilagri skírn. Hvað
skyldi hún vilja? Randí fór
beint í það, eins og Eyvi bróð-
ir. Hún og unnustinn voru
húsnæðislaus. Svo hafði
mamma skrifað.-------Það var
íbúðin. Auðvitað var það íbúð-
in.
— Getið þið keypt hana?
spurði gamla konan.
— Keypt, nei, biddu fyrir
þér! Þá værum við ekki hús-
næðislaus. Mér datt bara í hug
að þú vildir kannski leigja
okkur íbúðina þannig, að við
innréttuðum hana að einhverju
leyti upp í húsaleiguna. Svona
af því við erum skyldar.
— Þú hefir þá munað eftir
mér. Kannski ætlaði hún ekki
að segja það, en það slapp út
úr henni samt. Randí varð svo-
lítið hissa.
— Auðvitað. Manstu ekki að
ég kom stundum til þín áður
en ég fór suður? Og þú sendir
okkur svo oft eitthvað, þegar
við vorum lítil. Við hlökkuðum
alltaf mest til að fá jólagjaf-
irnar frá þér. Við fengum allt-
af mest frá þér. En ég þekki
þig náttúrlega ákaflega lítið,
Ranka, því við höfum aldrei
verið neitt saman. Því fórstu
frá okkur?
— Jú, henni geðjaðist raun-
ar að Randí — Ragnhildi —
nöfnu sinni.
— Við skulum ekki tala um
það, það er liðið. En ég er ekki
ráðin í þessu með íbúðina. Lík-
lega verður hún seld.
Það dimmdi yfir svip stúlk-
unnar. —■ Jæja. Og ég kom alla
þessa leið hennar vegna. —
— Nú?
— Já, skilurðu það ekki? Það
er svo ægilega vont að fá hús-
næði. Og við erum alveg blönk.
Stráki er í háskólanum og
vinnur ekki fyrir sér og. —
— Hver? spurði Ranka.
— Æ, ég kalla hann þetta
bara, annars heitir hann
Stefán og er kallaður Stebbi.
Nema ég kalla hann þetta.
Hann er svo mikill strákaling-
ur, þessi elska.
Hún horfði opnum svip
framan í orðlausa gömlu kon-
una.
•— Og ég komin hátt á sjö-
unda, sagði Randí.
— Ha? sagði gamla konan.
Randí fletti frá sér kápunni og
hló.
— Ja — ég vissi ekki hvað
þú meintir, sagði gamla kon-
an og leit undan. Þetta var
nafna hennar.
— Það er víst stelpa, gizkaði
Randí á. — Ég er svo ægilega
framsett. Hvað heldur þú,
Ranka?
SAMVINNAN 41