Samvinnan - 01.12.1966, Blaðsíða 28

Og hvað svo sem um þetta var rætt,
var ákveðið að nú skyldi þetta kom-
ast í framkvæmd. Án nokkurs sérstaks
undirbúnings eða æfinga, þótt halda
skyldi konsert á Húsavík, mættust
þessir félagar, n.l. 20, með jafnmarga
hesta og sleða, snemma morguns í
blíðskapar veðri og bezta skapi, á
tilteknum stað og stundu.
Vetrarleið úr Mývatnssveit til Húsa-
víkur lá norður yfir Hólasand austan
Laxárdals, um Lækjaheiði, norður
Reykjahverfi og um Skarðaháls.
Reykjahverfi liggur í slakka suður frá
Laxamýri, samsíða Aðaldal, en aust-
ar, og er Hvammsheiði á milli. Hverfið
liggur allmiklu hærra en Aðaldalur
og er því allhá brekka, Hvamma-
brekka sem klífa verður, ef fara skal
úr Aðaldal upp í Reykjahverfi, líkt og
fara ætti upp í „efri-koju“ í skipi.
Ekki varð hjá því komizt að valda
Reykhverfingum miklum átroðningi
í þessum sleðaferðum Mývetninga, því
svo að segja ævinlega varð að gista
tvær nætur í Hverfinu, aðra á norður-
leið, hina á heimleið. En aldrei varð
annars vart en að það væri meiri
þeirra þægðin en okkar ferðamann-
anna, svo hlýjar voru viðtökurnar.
Verður þeim ekki með orðum lýst.
Fyrsti bærinn, sem komið er að á
þessari leið, er Geitafell, nokkuð af-
skekktur, og áttu ekki aðrir leið þar
um að vetrarlagi, en Mývetningar og
Laxdælir í kaupstaðarferðum. Börn-
in þar, sem nú eru orðin öldruð að
árum, minnast með hrifningu þess
ævintýris, þegar sleðahestarnir komu
einn af öðrum — suma þekktu þau
með nöfnum — niður Höllin, þar sem
fyrst sá til ferða þeirra, og ótal margs
annars í sambandi við þessar ferðir.
Og börnin í Brekknakoti og fleiri bæj-
um stóðu úti meðan stætt var og
horfðu á sleðalestina koma sunnan
ísilagðar mýrarnar. Stundum komu
einir 10 eða 12 ferðamenn heim og
borðuðu nestið sitt. Og daginn eftir
báðu börnin um nesti, því þau ætluðu
til Húsavíkur og borða nesti á leið-
inni!
Og nú var þessi fyrrnefndi hópur
kominn í Geitafell. Áð var um stund,
hestunum gefin heytugga, og ferða-
mennirnir fengu sér nestisbita og
þágu síðan kaffisopa hjá húsfreyj-
unni, eins og venja var í vetrarferð-
um. Þá kom Gunnlaugur, húsbónd-
inn inn, léttur í spori og hvatur í
hreyfingum eins og venjulega. „Hvað,
eruð þið að fara? Þið eigið eftir að
taka lagið, eins og þið eruð vanir.
Þarna er orgelið, Jónas!“ „Það ger-
um við þegar við komum til baka.“
Venjulega var mikið sungið í þessum
ferðum, ekki sízt í náttstað, og alls
staðar vel fagnað.
Að þessu sinni var gist í Úthverfinu
næstu nótt. Skiptu menn sér á nokkra
bæi eftir ástæðum.
Þegar komið var til Húsavíkur
næsta morgun, var farið að athuga
um húsið, sem fyrirhugað var að fá
til að syngja í. Fékkst það greiðlega.
Síðan var söngurinn auglýstur, söng-
skrá vélrituð o. s. frv.
Nokkurrar undrunar gætti hjá stöku
manni, að við skyldum ætlast þetta
fyrir. En nú varð ekki aftur snúið
hvernig sem til tækist. Og á tilsettum
tíma voru söngmennirnir mættir á
„senunni“, þó ekki væru klæddir í
„kjól og hvítt“ og hófu sönginn með
laginu „Sjá hin ungborna tíð“ eftir
Sigfús Einarsson, textinn eftir Einar
Benediktsson.
Sungið var fyrir fullu húsi. Vakti
það söngmönnunum nokkra undrun
og mikla ánægju. Söngnum var ágæt-
lega tekið og varð að endurtaka fleiri
lög og endað með aukalagi „Nár
fjordene bláner“. Hafði Þura í Garði
þýtt textann, og lagið ekki fyrr verið
sungið á Húsavík.
Jafnskjótt og söngnum var lokið
og tjaldið dregið fyrir, kom Stefán
heitinn Guðjohnsen upp á söngpall-
inn til þess að þakka fyrir sönginn og
segir: „Svo endurtakið þið sönginn
næsta kvöld og þá kem ég aftur og
borga mína krónu“: (Við höfðum sent
honum boðskort, en inngangseyririnn
verið ein króna.).
Þessi framkoma Stefáns hafði góð
áhrif á kórinn, því Stefán var kunn-
ur fyrir sönghæfni sína, hafði ágæta
söngrödd, eins og hann átti ætt til,
og hafði æft karlakór á Húsavík í
mörg ár, „Gamla Þrym“. (Stuttu síð-
ar birtist svo í blaði á Akureyri mjög
vinsamleg frásögn af söngnum, sem
Stefán hafði skrifað undir fullu
nafni).
Skjótt urðum við þess varir að
ýmsir fleiri hvöttu til þess að söng-
urinn yrði endurtekinn næsta kvöld,
og þar sem veðurútlit var óbreytt, var
ákveðið að gera það. Hafði þó enginn
ráðgert slíkt, þegar að heiman var
farið. Skyldu menn nú ljúka erind-
um sínum um daginn og binda á
sleðana, svo allt væri tilbúið til heim-
ferðar næsta morgun.
Ekki var langt liðið á næsta dag,
þegar Páll Sigurðsson, símstöðvar-
stjóri, kom að máli við söngstjórann
og spurði hvort við vildum ekki syngja
fáein lög fyrir þá úti í eyjunum,
Grímsey og Flatey, það mundi gleðja
þá, en þá hafði nýlega verið komið á
talsambandi loftleiðis á milli eyjanna
og Húsavíkur. Því var vel tekið, og á
tilsettum tíma mætti kórinn á sím-
stöðinni.
Páll stillti upp kórnum og er við
höfðum sungið nokkur lög, segir Páll:
„Nú skulum við skipta yfir á þá þarna
ytra og heyra hvað þeir segja“. Þá
tók til máls Grímseyingur, (Ásgeir
Matthíasson?) og þakkaði fyrir hönd
eyjarbúa, sem hann sagði að væru
svo að segja allir þarna saman komn-
ir, þessa ágætu og einstæðu skemmt-
un. Tóku eyjarskeggjar undir orð
hans með kröftugu lófataki.
Þá skipti Páll yfir á Flatey. Þar tók
til máls raddmikill maður (hreppstjór-
inn?) og þakkaði fyrir hönd síns fólks,
sem einnig tók undir með lófataki.
Það hefði þótt ótrúleg saga fyrr á
tímum, að slíkt heyrðist milli lands og
eyja. Síðan hafa þessir eyjarskeggj-
ar vafalaust hlustað á marga og betri
kóra, hvort sem gleði þeirra hefur
verið meiri yfir þeim, en í þetta sinn.
Um þetta leyti voru ýmsir að fá sér
viðtæki til að geta hlustað á erlendar
stöðvar, því reglulegt útvarp var þá
hafið hér á landi, sem kunnugt er.
Það fréttist síðar, að þennan sama
Framh. á bls. 40.
Karlakór Mývatnssveitar. Myndin er tekin árið 1948, og þá þegar voru kórfélagar orðnir
af annarri kynslóð að nokkru en þeirri, sem frá segir í greininni.
28 SAMVINNAN