Samvinnan - 01.12.1966, Blaðsíða 39

heimskreppunar væri ekki svo
tragískur sem raun ber vitni.
Þörf er þungrar öldu almenn-
ingsálits til þess að ábyrgar
ríkisstjórnir skilji að rík
ástæða er til að taka upp nýja
háttu við ráðstöfun sjóða til
alþjóðaþarfa.
Yfirvofandi matvælakreppa
hefur því verið meginverkefni.
FAO i langan tíma, einsog bent
hefur verið á hér að framan.
Viðleitni FAO við að minna
ríkisstjórnir og alþjóðastofn-
anir á nauðsyn alþjóðlegs
átaks, hefur borið þó nokkurn
árangur á síðustu árum. Við
samningu tvíhliða og fjölhliða
áætlana um fjárhagslega eða
tæknilega aðstoð við þróun-
arlöndin hefur verið lögð meiri
áherzla á að efla framleiðslu-
getu landbúnaðarins þar en
áður hefur verið. Alþjóðabank-
inn og aðrar smærri fjármála-
stofnanir hafa sýnt aukinn á-
huga á samvinnu við FAO á
þessum grundvelli. Á fundi
DAC, þess ráðs, sem fjallar um
efnalega og tæknilega aðstoð
innan OECD, var lögð mikil
áherzla á nauðsyn á öflugum
stuðningi við landbúnað þró-
unarlandanna. Önnur dæmi
hins sama mætti nefna.
Einmitt þessi viðleitni við
að vekja athygli á vandamál-
um í þróun landbúnaðar hefur
mjög mikla þýðingu fyrir al-
þjóðasamvinnuhreyfinguna. —
Enginn vafi er á því, hvað sem
öðru líður, að aðferðir sam-
vinnumanna til að auka upp-
skeru og aðra landbúnaðar-
framleiðslu mælast æ betur
fyrir í þróunarlöndunum sjálf-
um. Samvinnuframtak er bezt
til þess fallið að fá framleið-
endur til raunverulegra átaka
til að auka framleiðslu og
framleiðni. Hófleg skuldasöfn-
un, öflun nauðsynja einsog
áburðar, skordýraeiturs, fóðurs
og þess háttar, ásamt því að
koma uppskerunni á markað
og til úrvinnslu — allt verður
þetta helzt gert svo að báðum
sé hagur að, framleiðanda og
neytanda, með aðstoð öflugra
samvinnufélaga. Einsog Ijóst
kemur fram í síðustu skýrslu
FAO — og þar átti ICA ein-
mitt hlut að máli — verður að
vera um að ræða samræmdar
aðgerðir, þar sem jarðaskipti,
samfélagsþróun, landbúnaðar-
mál og síðast en ekki sízt sam-
vinnuhreyfingin væru ekki
einangrað hvert frá öðru held-
ur gerðar um þau mál áætl-
anir og þær framkvæmdar sem
heildstæð stefna. Engri loku er
skotið fyrir aukna framleiðni
landbúnaðar, hvorki í iðn-
væddum löndum né vanþró-
uðum. Ákveðnar og stöðugar
aðgerðir eru nauðsynlegar. En
engu að síður verður sam-
vinnuframtakið að skipa veru-
legan sess í öllum raunhæfum
þróunaráætlunum.
Einmitt þessi staðreynd gef-
ur okkur samvinnumönnum
tækifæri, sem aldrei hefur boð-
izt fyrr til að starfa á innan-
ríkis og alþjóðlegum grundvelli
í samvinnu við allar þær stofn-
anir í iðnvæddum löndum og
í þróunarlöndunum sjálfum,
sem raunverulega starfa að
því að gera áætlanir
um tækni- og efnahagsað-
stoð, matvælaframleiðslu,
vinnslu og dreifingu og fram-
kvæma þær. Það sem við get-
um boðið sem fulltrúar sam-
vinnuhreyfingarinnar og eng-
ir aðrir eiga, er reynsla og
þekking samvinnuframtaksins.
Hvorki ríkisstjórnir né alþjóða-
stofnanir geta veitt þess konar
þekkingu nema með því að
ausa af brunnum starfsreynslu
sem fengizt hefur á mörgum
mannsöldrum í hinum ýmsu
greinum samvinnustarfsins.
Aftur á móti geta ríkisstjórnir
og alþjóðastofnanir veitt hitt
nauðsynlega atriðið til að flýta
fyrir áhrifum af samvinnu-
þróun, og það er fjármagn.
Sameining samvinnureynslu og
fjármagns ríkja og/eða al-
þjóðastofnana er hin nauðsyn-
lega forsenda þess, að unnt sé
að framkvæma áætlanir um
þróun á samvinnugrundvelli í
hinum miður þróuðu ríkjum,
svo að verulegar landbúnaðar-
framfarir og aukin matvæla-
framleiðsla fáist.
Mig langar að vitna í sænska
hagfræðinginn Gunnar Myr-
dal. Hann sagði í ræðu, er
hann flutti við setningu ann-
arrar ráðstefnu FAO um jarða-
skiptamál nú í ár:
„Tíminn líður hratt. Til að
forða heiminum frá tortímingu
er nauðsynlegt að koma á inn-
an tíu til fimmtán ára veru-
legri aukningu í úthlutun
landsvæða í þróunarlöndunum.
. . . Vangaveltur og vonir um
hægfara aðferðir eru utan dag-
skrár; það eru hinar fljótvirku,
sem gilda.“
SAMVINNAN 39