Samvinnan - 01.02.1970, Page 55

Jónas Friðrik:
51]óð
21. ÁGÚST 1968
Hér óx hvítt blóm við veginn
einn dag
einn bjartan dag
— og nú er það horfið.
Járnsleginn hæll þinn
þlóðidrifin hönd þín
augu þín sem hata hvít blóm.
Glottandi treður þú
á hvítum krónublöðum
í brúnu flagi
en
augu þín sjá ekki
blómin
sem vaxa í hjörtum okkar
þess vegna munt þú deyja.
Hvít blóm munu vaxa allt í kringum
Þig
og þrengja að þér
unz þú kafnar
einn
— aleinn og blóðugur.
LANDNÁMSMAÐUR ÍSLANDS
(án tillits til skráðra heimilda)
Ólíft var orðið heima,
ættingjar tregir að gleyma
þeim, sem af öðru en elli
andaðir hnigu að velli.
Nú var að flýja eða falla
— fyrst ég draþ ekki alla.
Út hélt á einni skútu.
Ásamt með frú og pútu,
fimmtán húskörlum feitum,
fjöldi af svínum og geitum,
hestum, hænsnum og nautum
hírðist á þiljum blautum.
Hrútarnir höfgum tárum
hágrétu. Skip á bárum
veltist, svo ultu ærnar,
ei fengu staðið í tærnar.
Griðkonur átta ungar,
item tvær gamlar, þungar,
mæddust þar milli tjalda,
máttu ei vatni halda.
Ældi það allt og stundi.
Ástfólgnum smalahundi
dauðum í hafið henti,
hræddur sá líf sitt enti
óvanur öllum þvotti.
— Óðinn líkni hans skotti.
Loks eftir langan vanda
lánaðist oss að stranda
upp undir íslands klettum,
úfnum á svip og grettum.
Þar var frú minni fargað,
en flestum verðmætum bjargað.
ísland með eldi og fönnum
aldrei troðið af mönnum
(utan þeim írsku prestum,
er ég kálaði flestum)
fagnar hér frelsi glaður
þinn fyrsti landámsmaður.
VIÐ DYS STEINALDARMANNS
Hér liggja þá hnúturnar þínar
virðulegi forfaðir.
Þú hvílir einn.
Einhversstaðar á leiðinni
barst þú grjót að henni
sem gætti elds þíns
og ól þér börn.
Þegar fætur þínir gerðust reikulir
lagðist þú hér út af
og horfðir á börn þín
safna að þér grjóti.
Síðan gengu þau á brott.
Gangan gegnum aldirnar
markaðist steinhrúgum við veginn.
í dag nem ég svo staðar
eitt andartak á leiðinni til baka
til að votta þér virðingu mína:
Hví gaztu ekki álpast til að bera út
krakkaormana þína
karlasni?
ÁLFKONAN
(dramatísk ástarsaga)
Um vornótt bjarta og blíða
þú birtist í hvítri nekt
og ég hafði aldrei áður
unað slíkan þekkt.
Þú kvaðst vera álfkonan unga,
óræð sem vindanna spil,
og værir jafnt nafnlaus sem nakin,
og nafn mitt ekki til.
Þú hvarfst eins og dulúðgur draumur
er dagur í austrinu rann
og síðan ég lengi í leiðslu
leitaði, en ekkert fann.
En loks er leitin á enda,
einn laugardag sá ég þig,
en þagði því að mig uggir
að þú viljir finna mig.
Og nú eru töfrarnir týndir
og tárin, því ég hef séð
álfkonu aka barni,
sem enginn borgar með.
VASAHANDBÓK PIPARSVEINSINS
Vanti þig konu og viljirðu ráð
þess vitra í alvöru heyra,
þá hef á bréfsnifsi heilræði skráð
um háralit kvenna og fleira.
Ef svarthærða eignast þá undrar
ei mig,
þó indælt sé brjóstið og maginn,
að setji ’ún í rúminu rassinn í þig
og ræni’ af þér veskinu á daginn.
Þær Ijósu oss heilla, en lítum með
sann
á leyndardóm traustustu raka,
þær elska jú gjarnan hvern ein-
hleypan mann,
en ekki sinn löglega maka.
Þær rauðhærðu eiga sitt ólgandi blóð
og ástina heita þér sverja,
en skapið er eimyrju ólgandi glóð
og eiginmenn sína þær berja.
En láttu ei hugfallast, loks kemur sú,
er Ijá mun þér tryggð sína alla
og fer ekki burt, verður falslaus
og trú,
já, fáðu þér konu með skalla.
51