Samvinnan - 01.02.1972, Blaðsíða 53

Federico García Lorca: Svefngengilsljóð (úr „Romancero gitano“) Þorgeir Þorgeirsson þýddi
— Heyrðu, lagsi, höfum skipti
Grænkan væna, grænkan mín. á húsi þínu og fáki mínum
Grænu vindar. Laufið græna. á reiðtygjum og rekkjulíni
Hestur uppá háu fjalli á rýtingnum og spegli þínum.
við hafsrönd flýtur lítil kæna. Ég kem, lagsi, ólífssár
En með skugga um sig miðja alla leið frá Cabraskarði
uppi þarna situr hún þó, — Ef ég gæti, góði minn,
græn á hörund, grænir lokkar, gengi ég að þínu boði.
grásilfur i auga. Ég er víst naumast orðinn neitt
Grænkan væna, grænkan mín. né á ég ráð á neinu húsi.
Geislar tunglsins lauga — Mig langar til þess, lagsi minn,
hana sem allir hlutir dá að Ijúka þessu undir þaki.
en hún gefur þeim ekki auga. í svölu rúmi, sé þess völ,
með sæng og drifahvítu laki.
Grænkan væna, grænkan mín. Sérðu ekki sárið mér
Gríðarstjörnur frostsins hníga sundurrist á hálsi og bringu?
í fylgd með skuggafiski hingað — Þrisvar hundrað rauðra rósa
að finna týnda rökkurstíga. rjóða þína hvítu skyrtu.
Fíkjurunnar fága vindinn Það vætlar blóð um vanga þína
með fægiþjalarlaufum sínum voðasvipur dauðafúsi.
og fjallið reisir kattarkryppu Ég er víst naumast orðinn neitt
hvæsir lágt i úfnum furum. né á ég ráð á neinu húsi.
En hvern ber að? Og enda hvaðan? — Lof mér altént andartak
Uppi þarna situr hún þó, uppá þessar háu svalir.
græn á hörund, grænir lokkar, Lof mér altént, altént þó
gerir sér draum úr beizkum sjó. uppá þessar grænu svalir
Erich Fried: 3 Ijóð Erlingur E. Halldórsson þýddi
ÓSKYLDLEIKI VIÐHALD EFNISINS
Við uppstyttuna Á hverjum morgni
féllu úr himninum er ég smurður
hendurnar
skullu á steinstéttina Munnurinn skolaður
og skyrptu brotnum fingrum úr sterkum blöndum
Fætur okkar koma Draumunum gleymt
og troða á þeim hárið kembt
og víkja ekki undan
því þetta eru hendur tennurnar burstaðar
ekki fætur augun galopnuð
Við spegilinn fyrir rakstur
er andað djúpt
því að handrið þeirra er tunglskinsljós
þangað sem er flestra vatna ós.
Nú leggja þeir lagsmenn af stað.
Það er langur vegur og hár.
Slóð þeirra slitrótt er blóð.
Slóð þeirra hlykkjótt er tár.
Á þökunum þúsundmörg
þrúgandi tingeislafár.
Kristalslög kynlega gjöll
kveljandi morgunsár.
Graenkan væna, grænkan mín.
Grænu vindar. Laufið græna.
Lagsmenn tveir sem leiðast upp.
Lotuvindur fer að skilja
eftir þennan undrakeim
eitraðs galls og myntu og lilja.
Heyrðu, vinur, hermdu mér
hvar er beizka stúlkan þín?
Hún sem alltaf þeið og beið
og bjó sem sínum kvölum,
hrein á svipinn, hörundsdökk
hér á þessum svölum.
Hér á þessum grænu, grænu svölum!
Titrandi lágt yfir tjarnarvatni
er tatarastúlka.
Græn á hörund, grænir lokkar,
grásilfur í auga.
Leggur mjúkt um meyjar háls
mánageislinn bauga.
Nóttin orðin svo ógnar lítil
einsog smábæjartorg.
Dynja á hurðunum dunandi högg
og drukkinna þjóðvarða org.
Grænkan væna, grænkan mín.
Grænu vindar. Laufið græna.
Hestur uppá háu fjalli
við hafsrönd flýtur lítil kæna.
SPURNINGAR
Hve stórt er lif þitt?
Hve djúpt?
Hvað kostar það þig?
Hve lengi þarftu að borga?
Hve margar dyr hefur það?
Hve oft
hefurðu byrjað að nýju?
Hefurðu nokkrusinni
neyðzt til að hlaupa í kringum það?
Ef svo er
hljópstu þá hringinn f kring
eða fylgdirðu bugðunum
eftir?
Hvað varð þér hugsað á leiðinni?
Eftir rakstur
er andlitshúðin yngd
með spritti
og hárið með úðara
Af hverju merktirðu
að þú varst kominn hringinn?
Hefurðu oftsinnis hlaupið þannig?
Var þriðja hringferðin eins
og önnur?
Kjarkurinn er stældur
eitthvað notalegt látið í magann
Mundirðu frekar vilja
aka leiðina i vagni?
eða verða ekið?
í hvaða átt?
af hverjum?
Síðan hrörna ég enn
fram til næsta morguns
49