Tímarit íslenzkra samvinnufélaga - 01.05.1917, Qupperneq 96

94
að vita, hvort Þ. Þ. vildi leggja hönd á helga bók og
sverja, að hann þekti enga slíka menn hér eða erlendis,
rithöfunda sem eru í þjónustu auðvaldsins, og rita eins-
og húsbændunum kemur bezt. Ef Þ. Þ. þorir ekki að
neita því, að slíkir menn séu til, þá kemur það heim
við þá skoðun mína. Meira hefi eg ekki um það efni
sagt.
Ennfremur rangfærir Þ. Þ. afstöðu mína til deilu-
máMns. Þykir honum sem eg hafi ekki rétt til að
láta í ljósi álit mitt um það, hvor skoðunin hafi meira
sannleiksgildi, sú sem leggur aðaláherzluna á þýðingu
vinnunnar, eða hin sem er hliðholl braski og auðvaldi.
Hann verður að játa með þögninni, að eg fer rétt með bæði
orð J. 01. og skýringar Marx’s. Ennfremur hafði eg
berlega skýrt frá glundroðanum, sem drotnaði í þessum
fræði skýringum, og bent á tilefnið. Ekkert orð var í
greininni sem benti til að eg þættist hafa lagt nokkuð til
málanna, nema að kynna mér hvorutveggja málstaðinn,
og mynda mér skoðun samkvæmt þvi. »Yfirvísinda-
manns«titillinn er þessl vegna máttlaust vopn gegn mér.
Og sérstaklega verður sú árás hlægileg, þegar litið er
til þess, að Þ. Þ. sjálfur er óspar á að dæma fullkomna
áfellisdóma um andstæðar skoðanir. Ekki hefir heldur
orðið vart við, að dómar Jóns Dúasonar eða Jóns Ólafs-
sonar hafi sært hlutleysistilfinningar höf. — Eg áfelli
hann ekki fyrir það. Hann fylgir sinu máli og sinni
stefnu. En þá verður hann að sætta sig við, að aðrir
menn taki sér samskonar frelsi án þess að biðja um
leyfi í Hagstofunni.
Megin herhlaup hans á mig er út af þvi, að kalla
þá menn auðvaldssinna, sem vilja gera lítið úr þýðingu
vinnunnar, og fvrir að taka Jón Ólafsson góðan oggild-
an, sem fullltrúa fyrir þessa stefnu.
Þar til er því| að svara, að í stuttri yfirlitsgrein,-
eins og þeirri, sem eg ritaði, var ókleyft að reyna að
ilfæra innbyrðis stefnumismun manna, sem í aðalatrið-