Andvari - 01.06.1964, Blaðsíða 11

ANDVABI
ANNA BORG
9
hún í fyrsta sinn fram sern leikkona í leikaraflokki, er hún mælti fram tvær
setningar „sjöttu frúar“ í leikriti Henriks Ibsens „Gamanleik ástarinnar"
fjórtánda október við síðdegissýningu á sunnudegi. Poul Reumert, sem hún
var enn mjög feimin við, og Bodil Ipsen léku Gulstad og Svanhild á þessari
sýningu, og sjálf skrifar hún, að þau hafi boðið sig velkomna í leikhúsið, en
hvorugt þeirra vissi þann dag, fyrr en hún sagði þeim það, að hún væri ráðin
leikkona við leikhúsið — og alls engan grunaði þá, hvað hún átti eftir að verða
á þessu leiksviði, en tvö þau fyrrnefndu höfðu þá þegar verið ljómi þess um
langa tíð. Hún var hamingjusöm, unga listakonan, sem gekk heim síðdegis
þennan dag, þó að hún hefði aðeins verið „sjötta frúin".
* * *
Konunglega leikhúsið virtist ekki vita með vissu, livað það ætti að gera
við nýju, ungu leikkonuna sína. Fyrsta raunverulega hlutverkið varð Leonora í
„Æðikollinum", sem hún lék í fyrsta sinn á afmælisdegi Holbergs, 3. desember
1928 og síðan þó nokkuð mörg leikár, svo að bæði Bodil Ipsen og Liva Weel urðu
Pernillur hennar. Yndisleg var hún í rókókóbúningnum, og hún lék ástföngnu
ungfrúna ljómandi vel, en það voru ekki fölar jómfrúr eins og dóttir herra Viel-
geschrey, sem henta skyldu hæfileikum hennar, þó að hún fengi fleiri þess
háttar hlutverk eftir því sem árin liðu. Næst notaði leikhúsið hana í „Onnu
Auroru", gamanleik eftir ónefndan höfund. Var hann seinna eignaður Herdísi
Bergström, sem ekki mótmælti móðeminu. Anna Borg lék unga danska stúlku,
Camillu, og um það er ekki meira að segja. En einmitt um þetta leyti var hún
tekin að æfa hið fyrsta af hlutverkunum í þeirri grein, sem verða skyldi hennar
— og ætíð sérsvið hennar allan leikferil hennar: hinar hreinu, sterku, ástríku,
fórnandi konur. Leikhúsið hafði tekið til sýningar einþáttunginn „Gálgamann-
inn“ eftir finnska leikritaskáldið Runar Schildt, og Poul Reumert, sem átti að
leika aðalhlutverkið, Toll, útslitinn ofursta, fékk Önnu Borg sem eina mótleik-
ara í hlutverki stúlkunnar Maríu, sem tekin er að elska þennan einmana, rudda-
lega mann þann tíma, senr hún hefur verið honurn sanrtíða á óðali hans, þjón-
ustustúlka, sem hann fer með eins og liund. Allur leikurinn gerist á einni
nóttu aðeins rnilli þeirra tveggja, sem sýna hér sitt rétta eðli: liið örvæntingar-
fulla og tillitslausa, hið sterka og gjafmilda. Llann er karlmaðurinn, hrakinn
út á yztu nöf í ótta við örlög sín. Hún er konan, sem finnst eðlilegt að fórna
öllu fyrir þann, sem hún elskar og þráir að hjálpa. Hlutverkið hafði djúp áhrif
á hana, þegar yfirleikstjóri leikhússins, dr. Egill Rostrup, fékk henni leikritið til
yfirlestrar. En þegar hún frétti, að Poul Reumert ætti að leika Toll ofursta,