Andvari - 01.06.1964, Síða 58

56
EJAR\I BENEDIKTSSON
ANDVART
honum fram í eldhús og ylar mjólkursopa á pelann. Síðan leggur hún drenginn
í vögguna og stingur túttunni upp í hann. Drengurinn lætur það gott heita.
Gráti hans léttir von hráðar.
Hún sest hjá vöggunni og horfir á barnið sjúga.
Hún heitir Klara. Hún er tuttugu og níu ára gömul, en sonur hennar sex
mánaða. Það er í október, og haustdauðinn yfir jörðinni. Vindarnir blása feigð
yfir landið, og skýin fella frjólaust regn í svala mold . . . nýsnævi á fjarlægum
eggjum yfir svörtu bergi. Eigi að síður svíar hug móðurinnar við rósemd barns-
ins. Blessaður stúfurinn hennar mömmu, mælir hún við sjálfa sig: hvað þetta
er skrítin tilviljun — og dásamleg. Ef pabhi hefði ekki kynnst mömmu eða
mamma snúið upp á sig við pabba, hvernig hefði þá farið fyrir þér? Svona
munar þetta allt saman mjóu hér í veröldinni, hugsar hún. En nú verður þú líka
að vera hjá mömmu, fyrst þú ert kominn, og ekki fara frá henni . . .
Idún hugsar ekki setninguna til enda — framhaldið er svo sárt. Því hún
giftist fyrir fimm árum og hefur eignast tvö börn á undan þessum dreng. Það
var hann Gústaf og hún fda. Þau tóku aldrei á heilum sér, þó hún sæi lífs-
hrosið jafnvel í sárum gráti þeirra. Þau eru bæði dáin, litlu systkinin. Af þeim
lifir ekkert framar, nema sársaukinn í hug móðurinnar — ógróið sár á djúpum
stað.
Og þannig hefur þessi drengur einnig verið veikur langan tíma skammrar
ævi sinnar. Hún er haldin sífelldum geig, að hann verði tekinn frá henni. Hún
biður til guðs, að hann taki frá sér þann bikar . . . ekki eins og þú vilt, heldur
eins og ég vil. En hún undirstrikar það sérstaklega við föðurinn, að líf drengs-
ins verði farsælt, eins og hún sé haldin óljósum beyg við hlutskipti hans og
daga hans: það er svo hörð á honum brúnin; og grátur hans — það er ekki
elskulegur barnsgrátur, heldur lífskvölin, hin illa kvöl, samansöfnuð frá kyni
til kyns og opinberuð hér í vöggunni. Þessi nafnlausi heygur aleflir ást hennar
á baminu.
Drengurinn spennir greipar um pelann og sýgur hóglega.
— Elvað allt er mikil tilviljun hér í veröldinni, segir móðirin við sjálfa
sig hjá vöggunni. Litli kúturinn minn, hugsar hún, hvað það munaði mjóu
með þig . . .
Og hugur liennar hverfur til haka um liðin ár.
Hún var at fátæku bergi brotin og átti fárra kosta völ í æsku. Innan við
tvítugt réðst hún i vist til Elíasar frænda síns í kaupstaðnum. Þau voru systkina-
börn, þó hann væri tuttugu og þremur árum eldri en hún. Konan hans hét
Anna og var fjórtán árum eldri en hann. Þau áttu ekki barn. Hún var orðin
heilsulaus. Þessvegna réðst hún til þeirra ung stúlka.