Andvari - 01.06.1964, Blaðsíða 61

ANDVARE
HJÁ VÖGGUNNI
59
Þetta var nokkrum dögum eftir jarðarför Fransisku, sem eitt sinn hafði
unnið á hóteli. Þau voru gift innan misseris, samkvæmt harðsóttu leyfisbréfi.
Fjórum mánuðum síðar eignuðust þau fyrsta barnið sitt.
— Bla bla, segir drengurinn í vöggunni, og fingur hans leika að fingrum
hans. Ababa, bætir hann við af sannfæringarkrafti, og tært munnvatnið vellur
niður um hökuna.
— Þú ert bara efni í ræðuskörung, svarar móðirin honum hrosandi og
þurrkar af honum góða slefuna.
Pilturinn var ekki fyrr korninn til bæjarins aftur en hann kvaðst skyldu
drepa hana. Já, gerðu það, svaraði hún. Þá sneri hann við blaðinu og sagðist
ætla að drepa sjálfan sig. Þú um það, sagði hún. Þá var aðeins eftir eitt ráð.
Idann greip til þess. Hún sagði: Mér leiðast skælandi karlmenn.
Samt var iðrun í hjarta hennar. Það var iðrun og geigur í hjarta hennar,
uns hún kenndi þungans undir heltinu. Eftir það var hugsun hennar bundin
barninu. Hún missti það á fyrsta ári. Það var hann Gústaf litli. Hún missti
annað barn sitt einnig á fyrsta ári. Það var hún ída litla. Nú situr hún hér —
og dauðinn í lífi hennar verður ekki lesinn í svip hennar. Hann er aðeins und
og sársauki í djúpinu. Nú situr hún hér yfir þriðja barni sínu, situr yfir því
með von og ótta, í yndi og kvíða, og ann því af allri sálu sinni. Hin grimma
girnd kemur ekki yfir hana framar; Klara frænka cr orðin móðir. Þessvegna
situr hún hér tuttugu og níu ára gömul, með máttuga reynslu breyskleikans
langt að baki og sinnir barni sínu af ástúð. Flún væri eins og fólk er flest, ef
ekki væru þessar sýnir sem hafa sótt að hug hennar upp á síðkastið . . .
Haustdeginum hallar óðum.
Drengurinn hefur lokið ræðu sinni. Hendur hans hvíla kyrrar og gagn-
sæjar á sænginni, höfuð hans hallast til hliðar, og brárnar síga fyrir augu hans.
Vitund hans er að hverfa heiminum. Móðirin leggur hönd sína í kærleik oná
hönd hans og gælir við hana. Drengurinn kippist við, þar sem hann er staddur
á landamærum svefns og vöku, lítur á móðu'r sína snöggum augum og hleypir
brúnum. Það er þessi torræði glampi sem stundum bregður fyrir á andliti hans
— líður yfir það og sekkur í svæfilinn. En hann áttar sig jafnskjótt. Brún hans
fer í samt lag. Augu hans verða aftur blá af bernsku, og hurð þeirra hnígur að
stöfum að nýju.
Hönd móðurinnar hvílir létt á sænginni.
En augnaráð drengsins hefur lostið hug hennar enn á nýjan leik, og
sjón hennar hvarflar út um gluggann í óljósum kvíða. Hún sér haustdauðann
að verki í garði grannans — bleik lauf á jörðu, rautt lim á trjám . . . ský sem