Andvari - 01.06.1964, Side 63

ANDVAKI
HJÁ VÖGGUNNI
61
Hún lýtur yfir vögguna og kyssir sofandi enni drengsins.
Ef ekki væru þessar blóðstokknu sýnir . . .
Það er tekið að skyggja úti fyrir; rökkrið hnígur yfir garðinn, þar sem
haustdauðinn er að verki í gulu laufi og rauðu limi. Stúlkan hafði verið myrt.
Pilturinn hafði stungið hana til bana. Hversvegna? Hversvegna? Elún hafði
eitt sinn hent á lofti brot úr umræðum í gáfuðu heimilissamkvæmi:
— Attila, Déngis Kan, Napóleon, sagði einn gesturinn.
— Manneskjan er vond, sagði prófessorinn.
— Er hún þá fædd vond, eða verður hún vond í lílinu? spurði annar.
— Það skiptir ekki máli, svaraði prófessorinn: djöfullinn er undir öllum
kringumstæðum förunautur licnnar.
Prófessorsfrúin hafði illan bifur á dapurlegum lífsskoðunum. Hún lét
samkvæmið skála fyrir bjartsýninni og þroskanum.
Stúlkan er dáin. Hversvegna?
Þannig spyr hún og spyr og getur ekki látið af að spyrja . . . uns illur geigur
rýfur skarð í brjóst hennar og fellur inn. Geigurinn flæðir inn í hjarta hennar
og leiðir henni hvísluð orð á tungu:
— Góði guð, lofaðu drengnum mínum að lifa og verða nýtur maður. Eg
bið ekki um stóran hlut honurn til handa, ekki frægð, ekki ábyrgð sem yrði
honum kannski um megn. Hjálpaðu honum aðeins að verða góður og farsæll
maður. Ellífðu honum við vonsku heimsins, og láttu hann ekki verða til að
auka á hana með orði eða verki. Eg bið þig, herra.
Hún stingur litlu höndunum drengsins undir sængina, lyftir höfði hans
og hagræðir svæflinum. Drengurinn andar rólega í djúpum svefni. Hún lokar
augurn sínum til samlætis.
I sarna bili sér hún sýn — hún kemur án fyrirvara eins og grátur drengsins.
Stúlkan liggur á hvítu gólfi, og blóðið lagar úr sáruin hennar. Og kortið á vegg
prófessorsins — það liggur flatt við hlið hennar, og blóð hennar flýtur yfir það.
Blóð hennar flýtur yfir álfuna, og heitur eimurinn stígur upp af löndunum ...
Hún opnar augun með handafli, og sýnin víkur fyrir hrolli hennar.
— Faðir vor, þú sem ert á himnum, frelsa oss frá illu, því að þinn er
mátturinn . . . frelsaðu okkur frá illu, herra, frá öllu illu, nú og ævinlega.
Það dimmir í herberginu. Bæn hennar svífur út um gluggann og stígur
upp móti vængjum myrkurluglsins sem hnitar hringi yfir bænurn, lægra og
lægra . . . hnitar lægri og lægri hringi yfir Brúnárbæ í Austurríki 24. október
árið 1889.
— Elsku litli Adólf minn, segir frú Klara Hitler, fædd Pölsl, byrgir andlitið
í lófum sér og grætur af ókunnum sökurn.
5