Andvari - 01.01.1939, Blaðsíða 94
90 íslenzkt þjóöerni Andvari
Melkorka, Mobil, Myrun, og Njáll, sem öll eru kunn
frá fornsögu vorri.
Því miður greina höfundar Landnámabókar mjög
sjaldan frá þjóðerni hinna norrænu innflytjenda. Að eins
tveir þeirra eru með berum orðum kallaðir sænskir —
þrisvar er orðið »norrænn« notað um landnámsmenn,
1 er sagður gauzkur að föðurkyni en flamskur í móð-
urætt og loks ber einn landneminn viðurnefnið »danski«.
Á viðurnefni þetta sjálfsagt rót sína að rekja til þess, að
umræddur landnámsmaður hafi verið alinn upp í Dan-
mörku. Hann er talinn sonur Garðars Svavarssonar, er
fyrstur norrænna manna fann ísland. Um Garðar, er
það tekið fram, að hann sé sonur Svavars hins sænska,
fæddur í Svíaríki, en hafi átt jarðir á Sjálandi. Að sögn
Landnámabókar var Garðar á ferð til Suðureyja að
heimta föðurarf konu sinnar, er hann rak norður í haf
og fann ísland. Ef sögusögn þessi er rétt, gefur hún
oss nokkra bendingu um það, að á 9. öld hafi Norð-
mennirnir ekki verið einir um siglingar á Atlantshafi
norðan Bretlandseyja.
Sú kenning, að íslendingar séu af norskum uppruna,
er margra alda gömul. Virðist hún meira að segja koma
fram hjá íslenzkum sagnamönnum á 13. öld. Hvernig
þessi trú er til orðin, er ekki erfitt að skýra. Frásagnir
Landnámabókarhöfundanna frá fyrri hluta 12. aldar
báru það ríkulega með sér, að mikill þorri landnáms-
manna væri frá Noregi kominn. En þar sem hinir is-
lenzku sagnaritarar á 13. og 14. öld höfðu enga sanna
hugmynd um hin sögulegu viðhorf 9. aldar, fór það beint
að vonum, að þeir tækju þessar frásagnir sem öruggl
vitni um hinn norska uppruna þjóðarinnar. Er sízt við
því að búast, að þeir gættu þess, að þótt landnáms-
mennirnir kæmu frá Noregi, var það engin sönnun fyr,r