Andvari - 01.01.1946, Blaðsíða 12

.Jón Guðnason
ANDVAHI
.8
mjög jafnvígur i öllum námsgreinum. Þó bar af kunnátta
hans í sögu, þar sem hann féklc hæstu ágætiseinkunn. Næst
var eðlisfræði og stjörnufræði, og þá erlend tungumál. í að-
eins einni grein, af tólf, náði hann ekki fyrstu einkunn.
Stúdentaviðkoman var lílil árlega í þá daga. Þetta vor, 1895,
luku aðeins tíu piltar stúdentsprófi. Stúlkur voru elcki enn
komnar til sögunnar á þeirri braut. En afburða námsmenn
voru í þessum fámenna hóp. Hlutu tveir ágætiseinkunn, þeir
Björn Bjarnason frá Viðfirði (d. 1918) og Páll V. Bjarnason,
síðar sýslumaður (d. 1930). Næstir voru Jón Sveinbjörnsson,
síðar konungsritari, og Sigurður Eggerz, þá Páll Sæmunds-
son, síðar starfsmaður í fjármálaráðuneyti Dana, og Halldór
Jónsson, nú prestur á Reynivöllum.
Af stúdentunum 1895 sigldu sjö til Kaupmannahafnar sam-
sumars, og var Sigurður einn þeirra. Hóf hann nám í lög-
fræði við háskólann. Embættisprófi i þeirri grein lauk hann
26. febrúar 1903.
Kaupmannahöfn var í nokkrar aldir höfuðmenntasetur
isienzkra stúdenta, þeirra er leituðu til náms út yfir pollinn.
En þeir voru tiltölulega margir, því að allt til 1908, er laga-
skólinn var stofnaður, var ekki um einbættismenntun að ræða
hér heima í öðrum greinum en guðfræði og læknisfræði.
Þótti þó lengi meiri framavon að stunda einnig nám í þeim
greinum erlendis. Flestir íslenzkir Hafnar-stúdentar höfðu
rýran og sumir svo sem engan námseyri að heiman, en
fleyttu fram lifinu að mestu á Garðstyrknum, meðan hans
naut við, í 4 ár, en síðan á lánum, margir hverjir. Þeir voru
því ekki alls kostar frjálsir um val á námsgreinum. Eftir
12—14 ára nám á bezta skeiði ævinnar krafðist jafnt nauð-
svn þeirra sem verðskuldun lífvænlegs og öruggs ævistarfs.
En þar var ekki margra kosta völ í voru fábreytta þjóðfélagi
á þeim tíma. Af þeim sjö stúdenlum, sem fóru til Hafnar
1895, lögðu fimm stund á lögfræði. Þetta sýnir, hvert straum-
urinn lá — og hvers vegna. Embættin, sem lögfræðinganna
biðu að loknu námi, voru hin virðulegustu og bezt iaunuðu
i landinu. Flestum hafði reynzt nær óbrigðult að hreppa eitt-