Andvari - 01.01.1946, Blaðsíða 37

andVaiu
Tvö skáld
33
En dapurlegum geðhrifum fornra rústa svifar frá, eins
og skugga, sem hægur andvari sópar á brott. Litli hvammur-
inn við ána skiptir um svip. Hrynjandi gamals, hálfgleymds
Ijóðs blandast við léttan, hressilegan nið árinnar, sem engir
harinar, engar sárar minningar, engin fyrnska megnar að
deyfa:
Rennur hér að flæði fram hin fríða og hreina,
létt um sand og litla steina,
lágum niði, Sleggjubeina.
Fram úr grænum hvilftum hún i hægðum líður,
gætir kots sá götu riður,
Grimsstaði það nefnir lýður.
Ekki er nú sem áður var á æskuskeiði;
Grímsstaðina gengna í eyði
götu frá eg sjónuin leiði.
Blasti efra bæjarkornið býsna smáa
viður Hnausahraunið gráa.
Hver spyr nú um innið lága?
Fyrrum hér, sem hugstætt vera helzt mér kynni.
Breiðfirðingur, Braga-sinni,
bjó í fyrstu æsku minni.
Langað skáld i basli er bjó á bala grónum
yfrum renndi eg einatt sjónum
ósjálfrátt af berjamónum.
Barn eg var og eitthvað innst mér ólst i laumi.
Upp nú rís úr ára straumi
áður hvað eg lifði í draumi.
Þarna tegldi hann, söngva samdi, sló og reri;
vansæld mörg á veg hans greri,
við honum heimur baki sneri.