Andvari - 01.01.1946, Side 30

26
Þorkell Jóhannesson
ANDVARl
margra vertíða, greipagleiðir, sæbarðir og veðurbitnir, róm-
digrir ai' að þreyta raust við storma og svarrandi brim, þung-
slígir, fálálir og kaldir í geði. í för með þeim slæddust ungir
sveinar með vaxtarþrá í brjósti, sárljúfa eftirvæntingu mann-
rauna og happa. Úti á Hellisvöllum, í Dritvík, Bervík, á Önd-
verðanesi, Gufuskálum eða Hjallasandi beið þeirra nýr
heimur, þessara drengja innan úr Hnappadal, af Mýrum, úr
dölum Borgarfjarðar. Hér var þeirra víking, skólinn milcli,
er kenndi karlmennsku, æfði þol, þrek og krafta þeirra, sem
veigur var í, en fleygði hinum eins og brotinni ár eða fún-
um færisspotta. I þessuin skóla gat hálfdrættingurinn orðið
formaður, víkingaforingi. Nafn hans gat öðlazt þann hljóm í
eyrum þrautreyndra, skinnstakkaðra sægarpa, að hættan og
erfiðið þokuðu um set í þeirra söltu sálum, rýmdu fyrir æðru-
lausu, ósleitilegu kappi í sókninni á hendur svolalegum vetr-
arsænum í vissri von um heill og höpp. Slíkan draum höfðu
flestir hinir gömlu seggir eitt sinn alið í brjósti, en dagar
draumanna voru jieim löngu í-sæ sokknir. Óró og bráðlæti
hálfdrættinganna, nýliðanna, snerti þá ekki lengur. Skip-
rúmið beið þeirra, meðan fjölin gat flotið, og vonandi gæfi
drottinn fisk i meðallagi eða betur að þessu sinni. Þeim ligg'
ur ekkert á, sem gefur gaum að tímanum og heldur leiðar
sinnar sleitulaust, í réttum áföngum, gerir hvorki að slórn
né steðja. Bráðlæti og feigðarflan á löngum samleið. Nei.
bér lá ekkert á. En líkast til myndi ekki úr vegi að hafa vcl
blautan sjóvettling lil taks, þegar þessir drengir, þessir aum-
ingjar, kæmi út á Dritvíkurmið í þægilegum rugglanda eftir
tveggja daga stóra-sunnan! — Ekkert hressir betur sansana
hjá sjóveiku formannsefni en vel úti látið kjaftshögg af renn-
votum og slorugum sjóvettling, þvuh. —
Sá, sem leggur leið sína út í Breiðuvík um götuslóðana i
klappirnir í Búðahrauni, er aldrei einn á ferð. SvipþyrpinS
hins liðna skilur aldrei við hann, fylgir honum trúlega eftn
alla leiðina. Þessi ævaforni vegur er öllum öðrum framar
vígður þrotlausri baráttu þjóðarinnar fyrir lífi sínu. Fleni
áttu erindi út í verstöðvarnar miklu en lestrekarnir og vei-