Andvari - 01.01.1946, Blaðsíða 40

36
Tvö skáld
ANDVAUI
þjáningu, og alltaf undrasmátt í keppni sinni að markmiðuni,
sem aldrei nást. Aldrei. —
Sjónhverfing tímans, blekking hins líðandi og liðna, er
voldug og leyfir engum að slcyggnast undir hönd sér andar-
taki lengur. Kippkorni utan við þessa á, í túnunum á Stapa,
grær grasið yfir rústum af hátimbruðu setri valdsmannanna
á þessurn hjara um hundruð ára. Amtmannssetrið, bernsku-
heimili litla drengsins á berjamónum, er horfið, máð af
jörðinni. Kaldrifjuð og reikningsglögg valdsmennskan, ofjarl
lítilmagna fiskikarla og blendinna kotungs-rímara, hefur
þokað um set, gleymd, dauð. Blekking tímans, sem slær huldu
á allt lifað og liðið, lætur sig litlu muna um það, sem meira
er. Og þó eru valdi hennar takmörlc sett. Strönd útskagans
geymir tvær vallgrónar þústir, sína hvorum megin við hrika-
legt apalhraun. Hæli fátæklingsins og setur valdsmannsins
hafa lotið lögmáli gleymskunnar. En óljós geðhrif ungs
drengs á berjamó eru jafn fersk i dag og fyrir fimmtíu
árum, fyrir hundrað árum. Meðan grasið grær á sighum
jiústum og sokknum leiðum, geymir lítið kvæði minninguna
um tvö skáld.