Andvari - 01.01.1946, Qupperneq 72

68
Runólfur Svreinsson
ANDVAWI
3. Kijnbætur búfiár.
Þegar um er að ræða eins lítið ræktaða og ósamstæða bú-
fjárstofna eins og á íslandi, er um tvær höfuðleiðir að ræða
í kynbótum þeirra:
a) Styðjast eingöngu við þá stofna, sein í landinu eru.
b) Flytja inn í landið ný og verðmæt, þrautræktuð búfjár-
kyn frá öðrum löndum.
Fyrri leiðin er seinvirk, erfið og dýr. Það hefur tekið ýmsar
landbúnaðarþjóðir 100—200 ár að skapa sum þeirra verð-
mætustu búfjárltynja, sem nú eru til víða um heim.
Þótt nú séu þekktar fljótvirkari og betri aðferðir við kyn-
bætur búfjár en fyrir 100 árum síðan, þá mundi það talca
okkur allt of langan tíma að kynbæta búféð hér á landi, með
þvi að styðjast eingöngu við okkar stofna. Við eigum völ á að
fá frá ýmsum löndum svo miklu betra og kynfastara búfé,
að það er fásinna að notfæra sér ekki þá miklu möguleika,
sem slíkur innflutningur býður okkur. Það mundi i fyrsta
lagi spara okkur geysitima og þar með fé, og í öðru lagi gera
okkur hæfari og öruggari að standast samanburð og sam-
keppni annarra þjóða í frainleiðslu landbúnaðarafurða. Að
sjálfsögðu mundum við nota búfé okkar til blöndunar við hin
erlendu dýr, samhliða því, að við reyndum að hreinrækta
þau hér.
Mér er kunnugt um, að margir menn hér á Jandi fordæma
innflutning búfjár. Veldur því fyrst og fremst, að í þau fáu
skipti, sem það hefur verið gert, þá höfum við stundum flutt
inn um leið sjúkdóma, sem hafa orðið skæðar drepsóttir í búfé
okkar. Hitt er þó staðreynd, að með allmilclum fjölda loð-
dýra, sem við höfum flutt til landsins á undanförnum áruin,
og með enska Border-Leicesterfénu, sem hingað var flutt fyrir
12 árum, liafa engir sjúkdómar borizt til landins. Enn fremur
hika ekki önnur landbúnaðarlönd, bæði austan hafs og vestan,
að flytja búfé til kynbóta árlega landa og heimsálfa í milli-
Það, sem réttlætir innflutning búfjár nú meira en nolckru
sinni fyrr, er í fyrsta lagi, að við höfum lært ýmislegt í sani-
Jtandi við þau mistölc, sem orðið hafa á innflutningi búfjái'