Andvari - 01.01.1890, Qupperneq 17

XI
mjög létta baráttu peim er framgjarnir eru. þar var í
saunleika að segja eigið atgervi og mannkostir, er hann
átti frama sinn að þaklca, og allt það þarft og mikils-
vert, er hann vann oss í hag, eigum vér að þakka hinu
sama: atgervi hans og mannkostum. 'það er því vel
til fallið, að reyna til að gera sér ljóst, hversu hann var
að sér ger, og hvað það var, sem einkurn einkenndi störf
hans og skapferli.
Jón Sigurðsson var fríður maður og tigulegur ásýnd-
um; hann var- rúmlega 69 þumlungar á hæð, vöxturinn
var þykkur og þreklegur, en eigi að sama skapi liðlegur.
Höfuðið var mikið og frítt, og svipurinn mjög höfðing-
legur, ennið stórt og gáfulegt, augun fremur smá, hj?r
og blíðleg hversdagslega, en hvöss og snörp, er hann
skifti skapi sínu. Hárið var mikið og sterkt, en tók að
verða hæruskotið þegar á ungum aldri, og allan síðari
hluta æfinnar mátti heita að hann væri hvítur fyrir hær-
um. Yarla fær fyrirmannlegri mann að öllu, en hann
var. peim er leit hann varð ósjálfrátt að detta í hug:
»|>essi maður er skapaður til að ráða fyrir öðrum og
leiða aðrac; enda reyndist það svo, hvar sem hann kom.
Hann var vel á sig kominn að allri karlmennsku, hraust-
ur og hugdjarfur. Reyndi oft á það, eigi sízt í ferða-
lögum þeim er hann átti einatt í á öllum tímum árs.
Eitt vor, er hann reið til þings — ég held það hafi
verið 1867 — varð hann að ríða 9 ár á sund á suður-
leið, og þessu líkt var það oftar. Frá þessu sagði hann
mér sjálfur. Ég var ósjaldan í ferð með honum á síð-
ari árum, og það náttúrlega í misjöfnum veðrum og
færum. Hann kvartaði nær aldrei um þreytu, aldrei
kom það fyrir, að hann brysti hugrekki til að leggja
út í illvirði eða hættuleg vötn. Svo mátti kalla að heilsa
hans væri góð alla æíi. Framan af neytti hann aldrei
áfengra drykkja, og var langa stund einn af helztu við-
haldsmönnum bindindisfélags, er þá var í Mývatnssveit.
En er fram í sótti hneigðist hann nokkuð til drykkjar;