Fálkinn - 16.12.1933, Blaðsíða 16

14
F Á L Iv I N N
svaraði fyrst meS því, að reka
olnbogann í augað á þeim sem
sat við hliðina á mjer og síðan
lielti jeg úr portvínsglasi á
bringuna á píslarvættinum
Lamb liðsforingja, sein enn var
ókrossuð. Til þess að styðja
mig og standa stöðugur ætl-
aði jeg að taka baðum liöndum
í borðbrúnina, en náði aðeins
í dúkinn. Og ]iað fór einsog jeg
lijelt: spegilfagurt rauðaviðár-
borðið rann burt undan dúkn-
um, með öllu, ábætisskálunum
og slípuðum krystallsflöskun-
um. Jeg reyndi i örvæntingu
minni að krækja fætinum utan
um eina borðlöppina til að
hindra flóttann - með þeim
árangri að borðið valt um með
braki og brestum. .Jeg iríisti þó
ekki meðvitundina meira en
svo, að jeg geymi í hugskotinu
mynd af liinum tígulega og
lirausta liðsforingja, sem Iiafði
fengið skrámu á nefið og af
Bonsor frænda, sem sat flötum
beinum á gólfinu, alþakinn
beslilmetum og vínberjum.
TL^ ÖLD desembersólin steig
morguninn eftir upp yfir
viöurstygging eyðileggingarinn-
ar. Ivöldusóttin mín liafði tek-
ið hástúkustig. Það bljóta allir
að liafa sjeð. Því að fólkið var
svo áberandi alúðlegt við mig
og ljet mig skilja, að það liefði
einu sinni enn fyrirgefið mjer
afglöp mín og óhöpp, fyrirgefið
mjer brot mín á öllu velsæmi
og sætt sig við tilhugsunina um,
að „það væri ekki nema einu
sinni sem....“ o. s. frv.
Nú var kominn lögfræðingur
með skjöl og' skírteini, blá skjöl
með rauðum innsiglum og löng
skjöl. Voru nú haldnir nokkrir
fvrirlestrar yfir mjer og að lok-
um var jeg beðinn um að skrifa
nafnið mitt á stórt, hvítt skjal,
gat ekki greint nokkurn staf, að-
sem lá á miðju horðinu. Jeg
eins stóran, hvítan blett, sem
var á sveimi fyrir augunuin á
mjer. En þá var innihaldið les-
ið hátt fyrir mig, og svo var
pennaskafti stungið milli fingr-
anna á mjer.
Alt sem jeg þurfti að gera,
var að hitta pappirsörkina með
pennanum. Jeg miðaði vandlega,
beit á vörina, krepti hnefann á
vinstri hendinni, krepti tærnar í
stígvjelunum, kítti hausnum nið-
ur á milli herðanna til að skrúfa
liann fastan á liálsinn, hjelt niðri
í mjer andanum, tók viðhragð
en hitti fyrir utan hlaðið.
Til þess að bjarga þessu við
ljel jeg eins og jeg hefði ætl-
að að dýfa pennanum í blek-
hyttuna, sem stóð alveg við þar
sem penninn hafði liitt. En til
þess að vera viss um, að penn-
inn bitti byttustútinn þá tók
jeg liana upp með vinstri hendi.
A næsta augnabliki rann heilt
Svartahaf af bleki yfir hvíta
skjalið. Og þvínæst tókst mjer
að hola pennanum á milli rifj-
anna á Standfast kapteini, áð-
ur en liann hrópaði:
— Nú er nóg komið, þorpari.
Viljið þjer snáfa hurt!
Sundurmarinn af liarmi flýði
jeg til Tilly, til að heyra úr-
slitadóminn af köldum vörum
bennar:
Heldur vildi hún giftast aum-
asta umrenningi en óbetranleg-
um drykkjusvola!
Allar skýringar reyndust ár-
angurslausar og allar ávísanir
á köldusóttina mína reyndust
ógjaldgengar.
Örvinglaður komst jeg í járn-
brautarlestina, komst til Lond-
on, æddi í sóthitanum út á göt-
una og rakst beinl í fangið á
lögregluþjón, sem fór með mig
í steininn.
Kviðdómendurnir hristu höf-
uðið að skýringum mínum. Að-
aldómarinn liristi líka liöfuðið.
Og tillieyrendurnir á svölunum
tiu þúsund espilauf!
Höfuðið á mjer var að klofna
og jeg vaknaði!
EG var í mjög óþægilegum
stellingum í klefa í Doover-
lestinni. Þetta var gamall laup-
ur, sem skalf og nötraði svo
glumdi í öllu, eins og lestin væri
að renna út af teinunum.
Tungan loddi við góminn —
en köldusóttin var horfin. Jeg
neri augun og steig út úr lest-
inni, liægt og varlega. En jeg
kom engu í uppnám. Jeg fjekk
mjer leiguvagn og ók heim til
frænda míns. Jeg misti ekki
peningana á stjettina og sleit
ekki bjöllustrenginn. Jakes vildi
endilega gefa mjer konjaks-
toddy og' jeg datt hvorki upp
nje niður í stigann, en Tilly og
vestið hans Bonsors frænda tóku
mjer opnum örmum. Jeg skar
kalkúnann hjá Standfast kap-
teini, undirskrifaði lijúskapar-
samninginn án þess að finna
til skjálfta og svo giftist jeg
elskunni henni Tilly 27. desem-
her.
En það skal enginn fá mig
til að trúa, að jeg liafi ekki haft
köldusótt!
SIGUIt HAUSKÚPNAFRÆÐINGSINS
Sænskt blað segir svohljóðandi
sögu:
Ári'ð 1924 var hinn kunni höfuð-
lagsfræðingur Sten Frödin prófessor
í samkvæmi. Voru gestirnir að leika
sjer að þvi, að láta hann lýsa skap-
ferii manna eftir myndum er hon-
um voru sýndar af þeim, og Frödin
hafði tekist þetta aðdáanlega vel,
þegar gestgjafin lagði fyrir hann
eina mynd enn og spurði.
„Þetta er glæpamannshaus! Treyst
ið ekki honum“.
Það varð almennur hlátur að pró-
fessornum fyrir, þvi að engan grun-
aði þá neitt ilt um Ivar Kreuger,
en af honum var myndin.
----x----
Ljónshjartað.
Ljónið hefir smæst lijarta af öll-
um rándýrum. En Filippus annar
Spánarkonungur, sem kallaður hefir
verið allra harðstjóra ragastur,
hafði stærsta hjartað, sein menn
vita til að liafi verið i mannsbrjósti.
Læknafjölskyldan.
í Curtisfjölskyldunni i London
hafa verið læknar mann lram af
manni i óbrolinni línu i 224 ár, lil
27. september 1927. Síðasti maður-
inn í þessari löngu læknaröð var
William Curtis, sem dó fyrnefndan
dag 87 ára gamali.
Gorgias frá Epirus fædist i lík-
kistu, sem móðir hans hafði legið
dauð í, í tvo tíma.
Jeg giftist henni Tillu 27. desember.
E=3E
ÞAÐ ER EKKI TALAÐ
UM ANNAÐ í BÆNUM
Siórkostlegar birgðir
af itölskum leikföngum.
Jólasala EDINBORGAB
DA6LE6A
eykst aðsóknin á jólasölu Edinborgar.
Það er ekki að furða, því úr mestu er
þar að velja, bestar og ódýrastar vörur.
GLEYMIÐ EKKI BÖRNUNUM
Kærkomnasta jólagjöfin hvort heldur er
fyrir pilt eða stúlku er LEIKFANG ÚR
EDINBORG.