Fálkinn - 19.12.1936, Side 12

10
F A L K I N N
Jökullón við Breiðamerkurjökul.
Tjöldin okkar eru tvö, lágreist, úr
þunnu efni og með botnum úr segl-
dúk, stafninn er fleygmyndaður til
þess að vindurinn nái síður taki á
tjaldinu. Dyrnar eru kringlóttar,
samandregnar pokadyr, ekki víðari
en svo að maður getur rjett skriðið
gegnum þær. Þetta er því nær eini
dyraumbúnaðurinn, sem dugir í
skafbyljum, en þægilegur er hann
ekki. Við Ahlmann erum í öðru og
minna tjaldinu. Skíðasleðana setjum
við sinn með hvorri tjaldhlið breið-
um hreindýrsskinn í sleðabotninn og
þar ofan á þykka æðardúns svefn-
poka. Á bak við stafnsúluna er rúm
fyrir bakpokana okkar og á milli
sleðanna verður þverfótar breitt bil,
meiri er gólfflöturinn ekki. Við verð-
um að afklæða okkur flötum bein-
um á sleðunum. Það er óþægilegt
fyrst en kemst fljótt i vana.
í hinu tjaldinu eru þremenning-
arnir: Kalli, Skallagrímur og Mak.
Þeim þykir fyrirliöfn að draga skíða-
sleða inn í tjaldið og breiða þvi að
eins hreindýraskinn á tjaldbotninn
undir svefnpokana. Þeir hafa mat-
seld með höndum og þeirra tjald er
jafnframt horðstofa.
Úti við er vandlega gengið frá öll-
um farangri. Skiðum er stungið nið-
ur á endann og jafnframt notuð
sem stagfestur á tjöldin. Ekkert má
liggja eins og kastað af liendi. Ann-
ars getur það farið í snjó og orðið
leit úr því. Hjer er allra veðra von.
Hundarnir eru bundnir á streng
skamt frá tjöldunum með svo löngu
millibili, að þeir nái ekki hver til
annars. Þá bitast þeir. Þeir fá mat
einu sinni á dag, 1 kg. af harðfiski,
stundum feitimola með.
Svona er umbúnaður okkar fyrstu
nóttina á Vatnajökli.
VI. I hríðargreipum.
Góðviðrið lijelst því miður ekki
lengi. Daginn eftir gekk til sunnan-
átlar með slyddu og snjókomu á
víxl og svona veðurlag hjelst óslitið
næstu viku. í tveimur áföngum
komumst við þó norður á jökul í h.
u. b. 1200 m. hæð. Öðru hvoru verð-
um við að standa í snjómokstri til
þess að tjöldin fari ekki í kaf og
loks er svo komið að þau standa
r.iðri í nærri þriggja metra djúpri
gryfju. Hvítgrár skýjaflókinn rennur
saman við snjóbreiðuna, svo ekkert
sést. I.ofthitinn er vanalega um
frostmark, svo tjöldin eru síblaut
og fötin okkar verða rakari með
hverjum degi sem líður.
Sunnudaginn 3. mai hefi jeg skrif-
að í dagbók: Rigningin buldi á tjald-
inu til miðnættis, en úr því fór að
snjóa og skafa. Meiri og meiri snjór
lilóðst að' tjaldinu og fyrir dyrnar,
svo sjáanlegt var að það mundi
fenna i kaf og útgangur teppast, ef
ekki yrði að gert. Jeg fór þá út um
3-leytið og átti fult í fangi ineð að
bora mjer út í gegnum skaflinn, sem
lá að tjalddyrunum. Það var tvcggja
klst. verk að grafa frá tjaldinu og
rýma frá dyrunum, svo vel sem
unt var. Mjer sofnaðist vel eftir
þetta næturrölt. Um 9-leytið fór Ahl-
man út til að grafa tjaldið upp á ný
og moka útgöngudyr frá hinu tjald-
inu. — Hjer er orðið heldur vott og
cfjelegt inni lijá okkur. Rakir svefn-
pokar og liaugar af votum fötum þar
,,Hundalíf“ Vatnajökli.