Fálkinn - 19.12.1936, Side 20

18
FÁLKINN
segja miðlaranum þau gleðitíðindi, sjálfum sjer það sem hann hafði sagt
að í kvöld kom símskeyti um, að og eklci komist yfir að segja við liðs-
hermálaráðuneytið liafi gengið frá foringjann, um leið og hann reyndi
fjárlagatillögum sínum fyrir næsta að verja sjálfan sig, afstöðu sina og
Stórþingi og þar er tekin upp tillaga áform þau, sem hann hafði gert til
um ritsíma frá Bergen til Flóreyjar þess að tryggja dóttur sinni gott og
og áfram í fiskiverin. Og i tilefni af álitlegt gjaforð. María, sem lijekk í
því ætla jeg---------- þessum bjeuðum austlendingi, skildi
Lengra komst hann ekki! Miðlar- vitanlega ekki hvað henni var fyrir
inn var eins og gammur og jós yfir bestu — en að konan hans skyldi
hann skömmunum. Söguhurður, aust- halda með henni! Nei, það skildi
lendingurinn, ritsíminn, Stórþingið, hann ekki! En kvenfólkið var sjálfu
hermálaráðuneytið og aftur sögu- sjer líkt, bæði þær sem höfðu liring
burðurinn liafði komið honum í upp- á hægri hendi og þær sem liöfðu
nám. En alt í einu lokaði miðlarinn c-kki! Það var mergurinn málsins.
fyrir málflóðið og þorfði agndofa á Hann var fremur úrillur þegar hann
manninn. Stóð hann ekki þarna þessi settist að' árbitnum klukkan stund-
ósvífni dóni og brosti í stað þess að víslega hálfátta. Og Stína vinnukona
verða að gjalti! sýndi sig að vera jafn önug og hann
— Söguburður, herra miðlari, hver var sjálfur. Hreyfingar hennar voru
skiftir sjer af slíku? sagði liðsfor- snöggar, og það glamraði i því sem
inginn rólega. — Auðvitað þykir hún setti frá sjer.
mjer þetta leitt vegna Maríu, en mig — Já, víst hefi jeg sofið illa! svar-
persónlega snertir þetta annálaða aði Stína stutt og vatt til höfðinu.
Bergenskjaftæði ekki nokkurn hlut. — En það hafa fleiri en jeg; aum-
En ef þjer hafið hug á því að kveða ingja ungfrúnni hefir ekki komið
slúðrið niður, þá hafið þjer gögnin dúr á auga í alla nótt! Jeg skil það
i höndunum til þess. Opinberið þjer ofboð vel, annar eins indælismaður
trúlofun Maríu og mín undir eins á :og liðsforinginn er.
morgun og þá verða kjaftakerling- Miðlarinn steytti hnífskeptinu hart
arnar orðlausar. i borðið. — Þú getur geymt þínar
— Þjer eruð ósvífnasti þorparinn, sneiðar og jetið þær sjálf, sagði hann.
sem nokkurntíma hefir dregið and- — Svei mjer ef jeg lield ekki að þessi
ann! hrópaði miðlarinn sem loks bjesettur spraðibassi liafi gert þig
hafði fengið niálið aftur. — Reynið hálfvitlausa líka.
jjjer að hypja yður út, undir eins á — Spraðibassi, hann! Göfugri
stundinni. Gerið þjer svo vel, þarna herramaður hefir aldrei verið skap-
eru dyrnar, jeg vona að þær sjeu aður í kross, að minsta kosti hefi
nógu hreiðar! jeg ekki liitt neinn honum fremri.
— Feykinógu breiðar handa mjer, Þegar hann mætir mjer á götunni
herra miðlari! heilsar hann mjer ekki síður en
Og liðsforinginn strunsaði tein- nokkru af fyrirfólkinu. Og hann ger-
rjettur og tignarlegur út úr stofunni, ir , honnör“ fyrir mjer, það gerir
og út í snjóinn. hann, þegar hann er í úníforminu
sínu og það er meira en borgarar
IV. bæjarinn láta svo litið að gera þeg-
Það var lítið sofið á heimilinu um ar þeir eru komnir í hermannabún-
nóttina; kvenfólkið grjet og hugsaði ing og eru að fara út að æfa stríð.
sitt; miðlarinn lá og endursagði með Þá eru þeir svo roggnir að vesæl
vinnukonan verður að hypja sig af
gangstjettinni og út í rennusteininn,
þegar þeir koma nærri.
— Viltu reyna að halda saman á
þjer túlanum ....
Hún lieyrði ekki meira af þvi sem
miðlarinn sagði; hvarf í skyndi fram
í eldhús, lafhrædd við frekju sína
og hispursleysi gagnvart húsbónd-
; inim. En miðlarinn dikaði af stað
á skrifstofuna gramur í huga, og
næstu tvo-þrjá dagana var ekki kom-
andi nærri lionum hvorl heldur var
heima eða að heiman. En þegar kom
fram í vikuna og komin var heið-
rikja og frost fór skapið að skána
og var orðið eins og hunang á föstu-
daginn. Þann dag var hann svo
heppinn að komast yfir svínskrokk.
sem virtist vera af bestu tegund, enda
var það bóndi frá Voss sem hafði
komið með hann i borgina. En áður
en hann gerði út um kaupin var hann
þó svo forsjáll að skera bita úr
luippnum og steikja hann á ofninum
á skrifstofunni. Eftir að liann hafði
þefað vandlega af bitanum og sann-
færst um, að það væri engin fisk-
lykt af honum, gerði hann kaupin
og sendi bóndann heim með kropp-
inn.
— Heyrðu kona, sagði miðlarinn
við miðdegisborðið; — annað kvöld
ætla jeg að bjóða Ellertsen skip-
stjóra og Ólsen kjölfestuprangara
heim uppá svínakamb og svo spil-
um við lomber á eftir. Hvað segirðu
um það?
Frúin tók tillögunni athugasemda-
laust: satt að segja þótti henni vænt
um þetla, því að mennirnir voru
báðir mestu æringjar. Þeir liefðu
jafnvel getað hleypt fjöri í líkfylgd,
og ekki veitti af fjörinu núna, þegar
andi fálætisins ríkti á Húhnemanns-
heimilinu.
En svo lá við að lomberinn færi
í hund og kött. Á laugardagskvöldið
rjett áður en miðlarinn lokaði skrif
stofunni, tilkynti Kjölfestan forföll.
því að hann hafð'i fengið strand. Og
í mesta flýti skundaði Húhnemann
í Logen til þess að finna nýjan
þriðjamann, en það var býsna fá-
ment í klúbbnum þetta kvöld; og
af lomberspilurum var þarna aðeins
einn, og það var Menken vigtarmað-
ur. Viktarmaðurinn var leikinn spila-
maður en miðlaranum var lítið um
hann, því að hann var einn alræmd-
asti kjaftaskúmurinn í bænum og
gekk undir nafninu „Nýkirkju-
Blaðið" — hann átti nefnilega heima
í Nýkirkjusókn. En neyðin brýtur
öll lög; þriðjamann varð hann að fá,
og hann huggaði sig við, að ekki
mundi það skaða þó Menken gengi
mann frá manni og dásamaði live
ágætan svinakamb hann hefði fengið
hjá miðlaranum. Og það fór svo, að
hann dró vigtarmanninn með sjer
heim.
— Það er skrítinn þefur þelta,
steikið þið sild svona seint á kvöld-
in? sagði vigtarmaSurinn er hann
var kominn inn í ganginn hjá miðl-
araum og var að fara úr yfirhöfn-
inni.
— Jeg er svo stíflaður i nefinu að
jeg finn ekki neina lykt, sagði miðl-
arinn — en jeg er hræddur um að
yður skjátlist; því að ef nokkur lykt
er hjerna þá er hún af steiktum
svínakambi. En, sagði hann um leið
og liann opnaði stofuhurðina fyrir
gesti sínum, — það getur vel verið
að þær brasi eitthvað annað um
leið, til þess að nota eldinn.
En þegar miðlarinn sá áhyggju-
svipinn á konunni sinni, skildi hann.
að það var eitthvað sjerstakt i efni.
— Þú ætlar þó ekki að segja, að
þessi lykt sje af grísinum sem jeg
keypti frá Voss? spurði hann.
— JÚ, því er nú ver, sagði frúin.
— En það getur verið að bragðið
sje betra en lyktin, bætti lnin við i
ön’gum sínum.
Alíslenskt tryggingarfjelag.
SJÓVÁTRYQQINQARFJELAQ ÍSLANDS H.F.