Fálkinn - 19.12.1936, Síða 25

það gæti sagt í hvaða rúm það
liafði lagt hann?
Jú ekki vantaði það vitglór-
nna en livar var Malthe?
Þær leituðu liátt og lágt um bæ-
inn, í öllnm dyrum og dyngj-
um; þær lrrópuðu kölluðu og
kveinuðu. Kanski liafa þessi
læti gengið fram af Willi frænda
liann andvarpaði og gekk beint
út i nóttina. Svo gjátu þær emj-
að eins og þær vildu.
En eftir fimm mínútur kom
hann inn aftur og sagði, að þær
skyldi ekki vera að æðrast út
af þessu, hann vissi hvar Matlie
væri og skyldi koma með hann
aftur eftir hálftíma. Svo hljóp
hann leiðar sinnar á buirt frá
öllum spurningum, hljóp eins
og fætur toguðu á næsta bæ,
vakti bóndann og bað hann um
að lána sjer bátinn. Jú, það var
nefnilega svo, að þvottabalinn
var horfinn, Malthe var horf-
inn, en „árarnar“ stóðu eftir i
fjörunni.
Þeir settu út bátinn og rjeru
til hafs með ljósker í stafni.
Guði sje lof að ekki var farið
að hvessa, vatnið var spegil-
fagurt en þokumóða var á vík-
inni. Þeir rjeru fram og aftur,
kölluðu og hlustuðu. Nei, ekk-
ert svar. Svona hjeldu þeir á-
fram það sem eftir var nætur-
innar en við og við skrapp
Walli fræildi heim til þess að
hugga kvenfólkið. Nú kæmi
hann rjett bráðum með Malthe,
sagði hann.
Æ, veslings digri Walli frændi
stóri og mikli galdramaðurinn!
Nú stóð hann aftur niðri í fjör-
unni og starði og starði og
starði. Þetta hjekk vfir honum
eins og þrumuský — hve hjart-
að getur hænst að ofurlítilli
barnshönd, sem læðist inn í
gamlan og liarðan lófa! Hvílík
nótt, Waíli frændi hvílík
loforð, hvílík huggunarorð.
Og nú, rjett þegar sögu vorri
er að ljúka, mundum við vera
í fullkominni örvæntingu ef við
gætum ekki lika sagt söguna
eins og hún gerðist hinumegin
við fjörðinn. Þar fóru fiski-
mannahjóri til kirkjunnar á
Hvítasunnumorgun og gengu
fjörurnar. Þau heyrðu rödd sem
song, og lilu upp, og úti á speg-
ilsljettu og' sólglitrandi vatninu
vaggaði þvottabali á öldunum
og í balanum sat barn, litill blá-
eygður drengur, sem söng við
sjálfan sig alveg eins og lítil
hörn gera þegar þau eru sæl og
hafa gleymt sjer.
Fiskimannahjónin trúðu á
Hvítasunnutöfra og víst voru
þetta töfrar en á annan hátt en
þau hjeldu — og svo stóðu þau
og gláptu. En nú hafði barnið
sjeð þau og' hætli að syngja,
en kallaði til þeirra og sag'ðist
vera þyrst. Fiskimaðurinn hljóp
í öllum fötunum og út í sijóinn
og konan varð á síðustu stundu
svo hrædd um, að balinn mundi
valta, að hjarta hennar var
nærri þvi hætt að slá.
En innan stundar var þessi
litli Móses þeirra kominn í land,
og þá urðu hjónin svo glöð að
þau hlóu og grjetu í senn. En
Maltlie lilli botnaði ekki í
neinu, nema því að nóttin hefði
verið löng, og að liann hafði
sofnað en svo vaknað aftur, en
þá var ennþá nött, svo að liann
liafði sofnað aftur .... „Og svo,
svo þvrstuir!“
Um eftirmiðdaginn komu þau
Walli frændi og Oma gamla og
Oma hin og Heti frænka og
mamma og Tini frænka. Fleiri
gálu ekki komist i vagninn. Þar
var geðshræring og tár en eng-
inn snerti Malthe litla.
„Jæja, ætlarðu nú að lofa
mjer með þjer þegar þú lerð
að fiska, Walli frændi?“ sagði
liann. „Þú sijerð að jeg get vel
siglt í balanum“.
ST. JAMES PALACE
bústaður prinsins af Wales sjest lijer
á myndinni að ofan. En nú er prins-
inn af Wales orðinn konungitr og
fluttur í Buckingliam Palace en St.
James Palace verður óbygt. Hjer
sjást menn vera að taka niður flagg-
slöngina af höllinni.
VEGNA KULDA í MIÐEVROPU
hafa svölurnar ekki komist til suð-
urlanda eins og venjulega, en orðið
Erægur gimsteinn skifti nýlega um
eigendur. Er það Golcondademantur-
inn svonefndi, og er kallaður gæfu-
steinninn, því að talið er að honum
hafi jafnan fylgt heill núna í heila
öld, síðan Ason nokkur Barbara eign-
aðist hann. Barbara lá mjög veikur
og var talinn af þegar hann eignað-
ist steininn, en undir eins og hann
hafði eignast hann skifti um og batn-
aði honum bráðlega og lifði 28 ár
eftir þetta. Eignuðust afkomendur
Barbara steininn mann fram af manm
en ljetu eigi slipa hann. Vóg hann
50 karat óslípaður. En fyrir þremur
mánuðum eignaðisl gimsteinasali í
strándaglópar norðan við Álpaföll.
Dýraverndunarfjelög í Austurríki og
Þýskalandi safna þeim nú saman og
flytja þær í flugvjelum suður á Ítalíu.
Hjer sjest slíkur flutningur.
París steininn og ljet slípa hann og
vegur hann nú 19 karat. Og í þess-
um mánuði var hann seldur ensku
fjelagi fyrir 12.000 sterlingspund eða
rúmlega 250.000 krónur, og kvað eiga
að gefa Englakonungi hann þegar
hann verður krýndur, 12. maí í vor.
—-—o--------------------
Fyrir allmörgum árum var l'ransk-
ur liðsforingi, George Frogé dæmdur
i fimm ára fangelsi fyrir að hafa
selt þýska hernum ljósmyndir og
leikningar af Belfort-víginu við aust-
urlandamæri Frakklands. Frogé ját-
aði aldrei á sig afbrot þetta og bróð-
ir hans hefir hvað eftir annað1 reynt
að fá mál lians tekið upp af nýju,
en jafnan árangurslaust. En nú hefir
Frogé verið látinn laus og er það i
almæli, að hann hafi verið dæmdur
saklaus, alveg eins og Alfred Dreyfus
hjer á árunum.
hikaði rak knapinn sporana í hann
og knúði hann fram af klettabrún-
inni.
Þetta varð ekki hreint stökk, því
maður og hestur ultu tvisvar um
hrygg á leiðinni og komu báðir á
hrygginn niður i hylinn, og varð
maðurinn undir og slasaðist, en
liestinn sakaði ekki.
Heljarstokk,
Ein sú mikilfeng-
legasta og um leið
sú sannastá kvik-
mynd, sem sýnd hef-
ir verið, er mynd sú,
sem hjer kemur fyr-
ir almenningssjónir,
þar sem ríðandi
maður þeysir fram
af 83 feta háu bjargi.
Þetta átti sjcr stað
árið 1910 og var
framkvæmt af kvik-
myndaleikara, sem
vildi ineð því sýna
verulegleika atviks
úr sögunni „Carm-
en“. Myndin heppn-
aðist prýðilega, en
afdrif leikarans urðu
hörmuleg.
Sagan hermir. að
elskhugi „Carmen“,
ætti að ríða fram af
björgum, eða öllu
heldur að liún tæki
þeim einum biðli,
sem sýndi það hug-
rekki að ríða fram
af háu bjargi.
Einn fífldjarfur
kvikmyndaleikari í
Ameríku, gaf sig til
að leika í myndinni.
en þá var eftir að
finna staðinn, sem
idða átti fram af, og
var hann fundinn í
Adirondale fjöllunum
í norðaustanverðu
Xew York fylki.
Kletturinn, se.ni
maðurinn reið fram
af er 83 fet á hæð
og stendur lóðrjetl-
ur niður í hyl, en
botninn i honum var
alþakinn eggjagrjóti,
sem láðist að ryðja
burtu áður en maður
og hestur steyptust
fram af.
Þegar búið var að
koma fyrir tugum
kvikmyndavjela, og
áhqrfendur voru
komnir á sína staði,
stje knapinn á bak
hesti sinum og bjóst
til að þeysa lionum
fram af bjarginu, en þegar hesturinn
kom á bjargbrúnina, nam hann stað-
ar skjálfandi af ótta og hreyfði sig
ekki, þó knapinn neytti allra bragða
til að knýja hann fram af klettirium.
En til þess að þetta færist ekki
fyrir, var annar hestur fenginn, sem
vanur var að stinga sjer í vatn, en
liann varð einnig staður, þegar hann
kom á klettabrúnina, en meðan hann