Fálkinn - 19.12.1936, Qupperneq 28

26
F Á L K I N N
Ibamaimal
Sagam af Ihoanum PJetri^
sem fór mpp í tinnglíð*
Æfintýri.
Einu sinni var drengur, sem lijet
Pjetur. Hann átti heima hjá móður
sinni, sem var fátœk ekkja. Af því
að þau voru svo fátœk þurfti Pjetur
að viuna mikið, þó að ekki væri
hann nema 12 ára. Hafði hann at-
vinnu hjá kaupmanni einum ríkum.
Einu sinni bað kaupmaðurinn hann
nð fara í sendiferð nokkuð langt, og
vera fljótan. Þegar Pjetur liafði lok-
ið erindinu, og var á heimleið, mætti
hann gamalli konu, sem bar svo þung-
an bagga á bakinu, að hún var al-
veg að hníga niður af þreytu. Pjetur
var góður drengur, og bauð hann
gömlu konunni að bera baggann með
henni. Konan varð fegin og þáði
boðið, og hjeldu þau siðan heim til
hennar. Þegar þangað var komið
þakkaði konan honum fyrir, fór síð-
an inn og kom að vörmu spori
út aftur með dálítið teppi með ein-
kennilegum vefnaði. Sagði hún að
hann mætti eiga l>að fyrir hjálpina.
J’jetur þakkaði fyrir, braut teppið
saman, og hugsaði með.sjer að móð-
ir sín gæti notað það fyrir ábreiðu
blan á rúmið sitt. Hjelt hann síðan
af stað aftur. Ekki hafði hann gengið
lengi áður en hann mætti annari
gamalli konu. Þegar hún gekk fram
hjá Pjetri, varð henni fótaskortur,
og datt hún og meiddi sig. Pjetur
hljóp þá til hennar, hjálpaði henni
á fætur og studdi hana heim. Konan
fór þá inn og sótti lítinn og kvist-
óttan lurk, sem hún sagði að hann
mætti eiga fyrir hjálpina. Pjetri þótti
ekki mikið til stafsins koma, en Ijet
þó ekki á því bera, heldur þakkaði
kurteislega fyrir. Hugsaði hann með
sjer að hann gæti gefið mömmu
sinni liann i eldinn. Hjelt hann síð-
an áfram, en ekki var hann kominn
lagt þegar hann mætti þriðju kon-
unni. Dró liún á eftir sjer vagn með
þungu hlassi og var auðsjáanlega
mjög aðframkomin af þreytu. Pjctur
bauð lienni strax að draga vagninn
fyrir hana, og þáði hún það. Var það
langur vegur og varð Pjetur mjög
þreyttur. Loks komust þau alla leið,
og þá sagðist konan verða að launa
honum hjálpina, og tók upp úr vasa
sínum lítinn spegil og gaf lionum.
Pjetur var ekkert gefinn fyrir spegla,
þótti slíkt mesti óþarfi og hjegómi,
en hugsaði samt með sjer að
mömmu sinni þætti kanski gaman
að honum, hún ætti ekki mikið af
slíku glysi. Þakkaði hann þvi kon-
unni fyrir, og hjelt svo af stað.
Mundi hann þá eftir því að hann
hafði átt að flýta |sjer, en nú var
liann áreiðanlega búinn að vera alt-
of lengi. Hljóp hann þá eins og fæt-
tir toguðu, uns hann kom heim til
liúsbónda síns. Húsbóndinn var þá
hinn reiðasti, og rak Pjetur úr vist-
inni, sagðist hann ekki vilja hafa í
sinni þjónustu stráka, sem slórðu
svona og svikjust um. Aumingja
Pjetur vildi ekki fara heim til
mömmu sinnar, þvi að liann vissi
að þetta myndi hryggja liána svo
mikið’. Gekk hann því út í skóg, og
settist þar á gamlan, fallinn trjástofn,
mjög bryggur í huga. En alt í einu
lieyrði hann hljt'mifagra rödd fyrir
aftan sig, sem sagði: „Vertu ekki
hryggur Pjetur, því að þú ált eftir
að verða hamingjusamasti maður í
landinu". Pjetur leit við, og sá þá
skínandi fagra álfkonu í hvítum
klæðum. Álfkonan sagði: „Þú liefir
nú mist atvinnuma vegna þess að þú
vildir hjálpa þeim sem bágt áttu.
En nú skaltu vita að allar þessar
gömlu konur, sem þú hjálpaðir, var
jeg og engin önnur. Tók jeg á mig
þessi gerfi til þess að reyna þig. En
hlutirnir sem jeg gaf þjer, eru ekki
eins ómerkilegir og þú liyggur, því
að það eru töfragripir. Ef þú slærð
einhvern hlut með stafnum og segir
um leið: „Hokus, Pokus“, þá verður
sá hlutur samstundis að gulli. En
ef þú breiðir te]>pið úl, og sest á
það og nefnir um leið einhvern stað,
flýgur það samstundis með þig til
þess staðar. En spegillinn hefur þá
náttúru, að í honum getur þú sjeð,
hvað sem þú óskar. Og hafðu nú
þetta í laun fyrir hjálpsemi þína og
góðvild“. Að svo mæltu hvarf álf-
konan. Pjetur tók þá upp gripi sína
og fór að skoða þá. Leit liann þá í
spegilinn og sagði: „Það vildi jeg
að jeg sæi nú hvert jeg á að fara“.
Birtist þá strax í speglinum mynd af
stórri og fallegri konungshöll.
Breiddi hann þá út teppið, settisl á
það og nefndi konungshöllina. Óð-
ara lyftist teppið upp, og sveif óð-
fluga ’geguum loftið, uns það stað-
næmdist fyrir framan konungshöll-
ina. Gekk Pjetur inn og spurði, hvort
hann gæti fengið nokkra atvinnu. Var
honum þá fenginn sá starfi að gæta
nautgripa konungsins. Ekki hafði
hann hátt kaup, að eins nokkra eir-
skildinga um mánuðinn. En hann
breytti þeim í gullpeninga með stafn-
um sínum, og sendi móður sinni
altaf helminginn. Þannig liðu nokkur
ár og varð Pjetur vel þokkaður af
öllum, fyrir hjálpsemi sína og gott
viðmót. Fjekk liann seinna stöðu sem
þjónn i höllinni, og þótti honum það
vegsauki, ]>ví að konungurinn þótti
vandur á verkafólk sitt. Iíonungur-
inn átti dóttur eina, forkunnarfagra.
Var hún á sama aldri og Pjetur.
Hafði hún þá þegar fengið marga
biðla, en allir höfðu ]>eir fengið af-
svar. Svo bar við eitt sinn þá er
konungsdóttir var 18 vetra, að fólk
sá hóp af stórum fuglum koma fljúg-
andi í fjarska. Þegar þeir komu nær,
sáu menn að þetta voru ekki fuglar,
heldur stórir vængjaðir hestar, og sat
maður á hverjum. Staðnæmdust þeir
fyrir framan höllina og sligu menn-
irnir þar af baki og gengu inn. Voru
þeir miklir vexti, og voru höfuð
þeirra alveg hnöttótt og fult eins
slór og skrokkurinn. Voru þeir og
beiðgulir á hörund. Var einn þeirra
mestur vexti, og hafði hann kórónu
inikla, á höfðinu. Sá gekk fyrir kon-
ung og mælti: „Jeg er Teitur konung-
ur í tunglinu, og er hingað kominn
ásamt 12 ráðgjöfum mínum, til þess
að biðja dóttur þinnar, og þykjist
jeg vita að þú munir ekki hafna svo
göfugu gjaforði". Konungur varð
vandræðalegur, og kvað dóttur sína
skyhlu ráða þvi. Var nú kallað á
meyna, og er 'hún heyrði hvað um
var. að vera, þvertók liún með öllu
fyrir þann ráðahag. Varð Teitur
hinn reiðasti, og sagði að þau skyldu
hittast seinna, og þá slcyldi hún sjá
hver ráðin hefði. Hjelt hann síðan á
braut, með fylgdarmönnum sínum.
Svo bar lil eitt sinn, nokkru seinna
að konungsdóttir var á skemtigöngu
í aldingarði sínum, ásamt hirðmey
sinni. Kólnaði ]>á í veðri, og bað
hún þernuna að skreppa inn og sækja
yfirhöfn hennar. Hún hljóp inn, en
er hún kom aftur var konungsdóttir
horfin. Var hennar leitað víða, en
árangurslaust. Ljet konungur þá það
boð út ganga, að hver sá sem fyndi
hana, skyldi fá hana fyrir konu, og
konungríkið eftir sinn dag. Margir
göfugir riddarar fóru að leita henn-
ar, en alt kom fyrir ekki. Mundi þá
Pjetur eftir speglinum, tók hann upp
og leit í hann og ósknði að hann
sæi þann stað sem konungsdóttirin
væri geymd á. Kom þá í ljós mynd
af tunglinu. Pjetur tók ]>á teppið.
settist á það og nefndi tunglið. Tókst
teppið þá á loft, og stáðnæmdist ekki
fyr en inni í liöll tunglkonungsins.
Sat konungsdóttir þar grátandi i stór-
um sal, og var klædd í dýrlegan
Jæja, börnin góð, nú er ekki
seinna vænna en að fara að lnigsa
um jólagjafirnar, að minsta kosti
ekki þær, sem þið ætlið að búa til
sjálf. Hjerna ælla jeg að segja ykk-
ur frá, hvernig þið getið farið að
smíða skemtilegar jólagjafir. Annað
er hvorki meira nje minna en heil
brúðustofa með allskonar húsgögn-
um og hitt er járnbrautarvagn.
BRÚÐUSTOFAN.
Hvernig líst þjer á að smíða brúðu-
stofu handa henni systur þinni? Þú
brúðkaupsskrúða. Varð luin bæði
liissa og afarfegin þegar Pjetur kom.
Sagði hún að þegar hirðmeyjan
befðu farið inn, hefði hún ekki vitað
fyrri lil en Teitur hefði komið á
vængjahesti. Ilefði hann gripið sig
og flogið með sig upp í tunglið. Ætti
brúðkaup þeirra að fara fram eftir
eina klukkustund, og bráðum inundi
Teitur IJoma og sækja hana. í þessu
var hurðinni hrundið upp, og inn
kom Teitur konungur. Þegar hann
sá Pjetur varð hann æfur af reiði,
og æpti: „Hver ert þú, þinn armi
þræll, sem gerist svo djarfur að
brjótast inn í herbergi unnustu minn-
ar. Þeirrar svívirðingar skal hefnt
verða“. Að svo mæltu rjeðist hann á
móti Pjetri með brugðíð sverð. Kon-
ungsdóttir hljóðaði upp af hræðslu,
og hjelt að nú væri öll von úti. En
Pjetur tók upp stafinn sinn, og sló
i Teit og sagði: „Hokus, Pokus“.
Stirðnaði Teitur þá upp og varð áð
gullkarli, og stendur hann enn í
sömu sporum. Siðan liefir tunglið
gullslit. En Pjetur og konungsdóttirin
settust á teppið, og flugu aftur ofan
á jörðina. Urðu allir fegnir komu
þeirra, og eftir nokkurn tíma hjeldu
þau brúðkaup sitt með mikilli dýrð.
Nokkru seinna hætti gamli konung-
urinn stjórnarstörfuin, og fjekk völd-
in i hendur Pjetri tengdasyni sínum,
og gerðist liann dugandi konungur,
og var elskaður af öllum þegnum
sínum. Ljet liann þá senda eftir móð-
ur sinni, og átti hún svo góða daga
það sem eftir var æfinnar. Hjóna-
band þeirra Pjeturs og konungsdótt-
ur varð hið farsælasta og áttu þau
börn og buru, og lýkur svo sögunni.
sjerð á teikningunni, að húsgögnin
og stofan er í nýtísku stíl, alt með
beinum linum, og það ljettir mikið
smíðina. Ef ykkur finst málin á
húsgögnunum vera of lítii þá getið
þið haft þau helmingi stærri ef
ykkur sýnist svo, en þið verðið þá
að athuga, að öll málin eiga að
stækka í sama hlutfalli.
I sjálfa stofuna höfum við kassa
úr laglegum, hefluðum viði, um 40
sm. langan og 25 sm. breiðan og
djúpan. Lokið og önnur hliðin er
tekið úr kassanum og allir naglar
sein standa eftir eru dregnir út úr
jöðrunum. Þið fægið trjeð með sand-
pappa, þar sem ójöfnur eru á því og
i