Fálkinn - 19.12.1936, Page 34

Jólaheímsókn híá vitaveiröieiim
0 M inn!
— Góðan daginn, frændi!
— Jæja, loksins kemnrðu!
Sæll og blessaður. Og vertu vel-
kominn!
Gamli vitavörðurinn á Skers-
ey stóð upp úr stólnum sínum
við gluggann og rjetti bróður-
syni sínum hnýtla höndina.
— Jú eiginlega fanst mjer
jeg kannast við seglin og bál-
inn lijelt liann áfram. Jeg sá
ykkur í kíkirnum mínum allan
tímann, þangað til þið fóruð að
liverfa bak við Stormodda, við
innsiglinguna. Svo að auðvitað
liefði jeg átt að koma ofan i
fjöru og taka á móti ykkur, en
jeg var að lagfæra þessa línu
fyrir ijóskerið áður en það fer
að dimma. — Jæja, en hvað
kemur til, að þú ert á ferðinni
hjerna í dag? Hefirðu ekki nóg
að hugsa heima hjá þjer núna
undir hátíðina — það er að-
fangadagur á morgun, ef jeg
man rjett.
— Jeg er nú búinn að koma
þvi öllu frá, frændi. Og svo
var veðrið svo fallegt í dag, að
mjer fansl jeg mega til að
skreppa til þín með svolítið af
bókum og blöðum. Jeg hjelt að
þjer mundi þykja vænt um að
fá eitthvað til að lita í núna í
skammdeginu — og svo lang-
aði mig auðvitað til að koma
sjálfur og taka í hendina á
þjer og óska þjer gleðilegra
jóla.
— Þú segir vel um það,
drengur minn, það var fallega
hugsað af þjer.
— Jæja, hjerna er nú bóka-
böggullinn, jeg legg hann hjerna
á skipskistuna. Gerðu svo vel!
— Þakka þjer fyrir, drengur
minn. Þú ert góður bróðurson-
ur, að hugsa altaf til okkar
hjerna út á skerinu, gömlu karl-
anna! Það kom sjer vel að fá
eitthvað til að líla í, þvi að jeg
er að kalla búinn með það, sem
jeg fjekk frá þjer seinast. En
mjer þykir verst, að þú skyldir
ekki koma til mín i vikunni
sem leið, því að þá átti jeg úr-
vals þorsk, það máttu sveia
þjer upp á. Við höfðum lagt
þrjú hundruð öngla lóðarstubb
úti á Bátatangadjúpi hjerna
fyrir vestan vitann, og fengum
yfir fjögur hundruð pund. Og
þar voru nú dolpungar innan-
um, karl minn, það segi jeg þjer
satt. Mjer var dálítið kalt á lúk-
unum þegar jeg var að draga
lóðina, en gaman var það, eigi
að síður. Jeg skal láta þig fá
nokkra upp úr salti með þjer
heim, jeg vona að þeir bragðist.
Já, jeg þakka þjer fyrir,
frændi,-en það er nú alveg ó-
þarfi.
— Jæja, þá skal jeg láta þig
fá fleiri, drengur minn, sagði
vitavörðurinn og kímdi og hjelt
svo áfram: — Hver var það,
sem var með þjer í bátnum?
— Það var hann Þórir á
Breiðum. Hann skrapp upp að
Espilundi með eitthvað smá-
vegis frá henni móður sinni,
en ætlaði að líta inn hjerna
eftir dálitla stund.
— Ojæja. Var það hann Þór-
ir! Sonur hans Hákonar? Jæja,
þá hefirðu pilt með krafta í
kögglum með þjer,ef hannkynni
að hvessa. En það er nú lítið
útlit til þess því að sjóinn lægir
og loftvoginn stígur. Og mikil
guðsblessun er það. Því að þá
sleppum við vonandi í þelta
sinn við voðann sem gerðist um
þetta leyti fyrir sextán árum.
— Hvað gerðist þá, frændi?
— Það var þá sem við björg-
uðum áhöfninni á barkinum
bjerna úti á Djúpagrunnsboð-
um, í ofsaroki á norðaustan.
Það fór nú alt saman vel, en
ekki var það neinn barnaleikur
samt.
Steytti hann á grynning-
um?
— Nei, hami sigldi bara upp
í þreifandi byl. Og merkilegt
var það. Því að mig óraði fyrir
að eitthvað mundi ske nóttina
þá.
— Segirðu mjer satt, frændi?
Já, víst segi jeg þjer satt,
drengur, svaraði vitavörðurinn
og lyfti vísifingrinum. Við fá-
um stundum forboða hjerna úti.
Það er að segja — það erum
bara við hjerna í vitanum, sem
verðum varir við þesskonar, en
það bregst aldrei. I bvert skifti,
sem eitthvað fer á kreik þarna
uppi í vitanum, — eitthvað ó-
lireint, sem maður kallar — þú
í/erist eitthvað. Svona var það
þegar liann „Carolus“ strand-
aði hjerna úti á skerinu í nóv-
ember veðrinu forðum daga og
brotnaði í spón, og svona var
það lika þegar liann, danskur-
inn, skonnortan frá Marstal
tók niðri úti á Máhnrifi og sökk
með manni og mús. Og svo síð-
ast, þegar „Fringilla“ —- Árósa-
barkurinn — strandaði á Djúpa
grunnsboðum, ójú, þá heyrði
jeg það líka.
— Ilvað heyrðirðu, frændi?
— Ójú, þeir segja, að gamall
vitavörður, Jakob Ostwaldt,
gangi aftur bjerna.
— Og trúir þú því, frændi?
— Ójá, maður verður að trúa
því, sem maður tekur á. Þú
mátt trúa því, drengur minn,
að það ganga margar sögur um
hann. Og með þvi að gera vart
við sig, þá er liann að gefa
manni til kynna, að nú megi
maður vera við öllu búinn.
Hann vakir meira að segja og
lítur eftir því, að enginn sofi
á verðinum. Hann Holst, sem
dó hjerna i vor, varð einu sinni
fyrir því að sofna á verði og
hann var vakinn — og það
mátti ekki seinna vera, þvi að
rjett á eftir komst ólag á brenn-
arann í stóra ljóskerinu. ójá.
Hann er á róli hjerna um vit-
ann og litur eftir að alt sje i
lagi, bæði ljóskerin og merkja-
stöðin og þokulúðurinn.
— Þetta finst mjer stórmerki-
legt, frændi. En livað var það
sem gerðist fyrir sextán árum?
A K T U nú eftir, drengur
minn, svaraði gamh maður-
inn og hallaði sjer aftur á bak
í stólnum sínum, svo að birtan
úr glugganum fjell á lirukkótt
og veðurbarið andlitið. Það var
nú svona, að aðfaranótt að-
fangadagsins var jeg á verði og
hjelt mig uppi í ljóskerarúminu
og var að dútla við hitt og ann-
að. Vindurinn var norðan-út-
norðan, það var dauður sjór,
en norðurhimininn var eitthvað
svo einkennilega glæfralegur.
Jeg hafði lokið við að athuga
alt og var sannfærður um, að
alt væri í Iröð og reglu og settist
svo og fór að skrifa atliuga-
semdir mínar i dagbókina. En
það var einhver undarleg óværð
í skrokknum á mjer þessa nótt.
Jeg gat ekki setið kyr nema
stutta slund í einu og gat ekki
haft hugann við neitt — þóttisl
verða að l'ara út hvað eftir ann-
að og fanst einhvernveginn á
mjer, að eitthvað væri að fara
i baklás.
— En svo skeði víst ekki neitt
frændi?
Bíddu nú hægur, drengur.
Jú, víst skeði sitt af hverju!
Það gerðist klukkan tvö. Jeg
hafði hallað mjer á veggbrík-
ina þarna uppi, eftir að jeg
bafði gengið nýja umferð og
þá heyrði jeg, að eitthvað var
verið að rjátla við járnhurðina
hjerna niðri í vitanum, og svo
heyrði jeg einhvern þramma
upp stigann. Jæja, þetta er víst
hann Groth, aðstoðarmaðurinn,