Fálkinn - 19.12.1936, Síða 49

F A L K I N N
47
Gullbrúðkaup eiya 27. þ. m. merkishjónin Kristín M. Ásgeirs-
dóttir og Guðbjartur Jónsson beikir til heimilis Smirilsveg 5
Grímsstaðaholti.
Á Þorláksmessu.
Sólborg sal við gluggann í
hlýju rúmgóðu stofunni hennar
frænku sinnar. Jólin voru rjett
að koma, fyrstu jólin, sem hún
hafði ekki verið heima.
Það rifjuðust upp fyrir lienni
störfin, sem stöðugt höfðu end-
urtekið sig, einmitt á þessum
degi lieima hjá henni. Þrátt fyr-
ir annirnar hafði Þorláksmess-
an altaf borið sinn hátíðlega
svip.
Tárin hrundu niður vanga
Sólborgar. Hún hafði gjarnan
viljað eiga þá ósk, að hún væri
ekki alveg svona lcjarklaus. Hún
reyndi að þagga niður endur-
minningarnar, sem stöðugt knúðu
á.
Sólborg leit út um gluggann
um leið og hún brá hendinni upp
að augum sjer, og þurkaði tárin.
Aumingja Áslín, þarna kom
hún innan götuna, með yngstu
börnin tvö. Hún bar telpuna í
fanginu en drengurinn labbaði
með henni. Telpan var vafin
inn í sjal líklega fyrir það hvað
hún var klæðlítib
Sólborg slundi, „ó þú óþol-
andi mismunur“, hugsaði hún-
„Sumir virðast aðeins vera til
fyrir peninga og allsnægtir, en
aðrir vita ekki hvernig þeir
eiga að framfleyta sínu dag-
lega lífi fyrir allsleysi. Oft hafði
þessi undarlega niðurröðun ver-
ið Sólborgu hrygðarefni-
Sólborg hrökk upp frá þess-
um hugsunum sínum, þegar hún
tók alt í einu eftir manni, sem
var kominn upp á veginn, sem
lá heim að liúsinu, sem hún var
i. Það var eitthvað óþægilegt,
að hún skyldi ekki taka eftir
honum fyrri; því sá hún hann
ekki á meðan liann var ennþá
úti á aðalgqtunni? Það var
nærri eins og hann hefði fallið
niður úr skýjunum og beint
niður á afleggjarann heim.
Þessi ókunni maður hvarf rak-
leitt heim undir liúsið, og leit
upp í gluggann um leið. Sól-
borg sá ekki betur, en hann liti
kunnuglega til sín, en hún mint-
ist þess ekki að bafa sjeð liann
fyr. — Hann gekk að dyrun-
um, og Sólborg vissi að bann
myndi koma beint inn. Hún
sat kyr, eins og henni kæmi það
ekkert við, þó var hún ein
heima þessa stundina.
Sólborg vissi ekki hvað liðu
mörg augnablik frá því hún sá
manninn fyrst, og þangað til
hún fann eða vissi að hann stóð
í'rammi við stofudyrnar.
Hún veitti því ekki eftirtekt
hvort hurðin opnaðist og lokað-
ist, um leið og hann kom, henni
fanst það svo sjálfsagt.
Sólborg leit við, og það var
eins og hún vissi, geslurinn stóð
á gólfinu. Hún fór að velta því
fyrir sjer, hvað væri óeðlilegt
við komu, hans, en áður en liún
hafði hugsað það út, sagði hann:
„Þú gætir kanske eitthvað gert“.
Rödd hans hljómaði undarlega.
Hún kom úr fjarlægð þó mað-
urinn væri svo nærri.
„Kanski Þorláksmessan verði
ekki sem verst, eftir alt sam-
an“, hugsaði Sólborg. Henni
fanst eitthvað alveg nýtt vera
að ske, sem hlyti að enda vel.
Nú gekk ókunni maðurinn að
stólnum, sem stóð við horðið,
og settist þar. Hann slrauk
hægri liendinni hægt um ennið.
Hann reyndi auðsjáanlega að
herða sig upp um leið og hann
sagði:
„Þú varst að hugsa um hana
Línu“.
„Já, um liana Áslínu“, sagði
Sólborg og benti út um glugga-
ann.
Hann kinkaði kolli og sagði:
„Jeg kalla han'a altaf Línu.
Jeg er ennþá maðurinn henn-
ar“.
„Hefir þú ekki verið svo lengi
veikur?“ sagði Sólborg hálf ut-
an við sig, nærri kjánalega.
Það kumraði eitthvað í hon-
um, liann setli hendurnar fyrir
andlitið og hallaði sjer fram á
borðið. Það varð óþægileg þögn
svo litla stund. Sólborg var að
velta því fyrir sjer hvað hún
ætti að segja, þegar hann lyfti
höfðinu upp án þess þó að taka
liendurnar frá andlitinu: „Þú
gætir kanski gert eitt fyrir mig“,
sagði hann. „Mig langar svo að
biðja þig, að færa henni Línu
og börnunum jólaljós og bafa
það, sem kveðju frá mjer“.
Sólborg ])agði. Hún beið eftir
því að hann segði eittlivað
meira. Því kom hann með þessa
bón sina til hennar, þar sem
hann hafði aldrei sjeð liana áð-
ur. Hún leitaði eftir skýringu
og beið eftir því að bann tæki
lil máls.
Þá var barið ljettilega á burð-
ina og hann Óskar frændi henn-
ar Sólborgar kom inn. Hann
kastaði á hana kveðju, gekk
beina leið að borðinu og settist
í stólinn, sem ókunni maðurinn
sat í.
Augnablik stansaði liugur Sól-
borgar alveg. Hún reyndi að
tala, en þagði þó. Óskar settist
sem sje í tórnan stólinn.
„Því í ósköpunum ertu svona
hugsandi, frænka“, sagði Óskar.
Sólborg var sein til svars en
sagði loks: „Jeg var að hugsa
um hana Áslínu, hún var að
ganga hjerna út veginn rjett
áðan. Hvað er um manninn
hennar er hann dáinn eða —
„Gísli er dáinn fyrir nokkru
síðan“, sagði Óskar. „Hann var
búinn að vera svo lengi veikur.
svo það var víst það eina besta
að liann fjekk að losna“.
Sólborgu varð liálf kalt, af
hverju vissi hún ekki. Hún var
ýmist föl eða rauð í framan.
Aumingja konan, hugsaði hún
hvað skildi jeg geta gert fyrir
hana?
Við erum báðar til í fátækl,
og þegar svo stendur á gildir
góður vilji harla lítið. Alt í einu
rann nýtt ljós upp fyrir Sól-
borgu. Hún hýrnaði ögn á svip
og þessi nýju geðbrigði komu
svo litlu jafnvægi á hana: En
Óskar gat ekki lengur orða
bundist: „Hvað ósköp ertu utan
við þig, góða frænka“, sagði
hann: „Mjer fanst jeg þurfa
endilega að koma til þin og tala
við þig, en þá virðist þú ekki
bafa neitt að segja“.
„Já, það er alveg satt“, sagði
Sólborg. „Jeg get ekki talað við
þig núna — en þó veit jeg af
hverju þú komst, jeg þakka
þjer fyrir það“.
Óskar var í senn bæði liissa
og forvilinn á framkomu henn-
ar. Hann reyndi að fara í kring-
um það, hvað væri að, en hún
var ófáanleg til að segja nokk-
uð. Svo liann gekk aftur út og
taldi sjálfum sjer trú um, að
þetta væru einhverjir smádutl-
ungar, sem vonandi yrðu farnir
að öllu, næst þegar hann h'tti
Sólborgu. ■—
En það var satt, að koina
Óskars varð Sólborgu lil mik-
illar gleði. Uin sumarið hafði
hún orðið fyrir áheiti frá iion-
um, þá hafði hann lagt í lófann
á henni hundrað króna seðil.
Henni fundust þetta svo miklir
peningar, að liún lagði þá til
bliðar og hugsaði sjer að taka
ékki á þeim, fyrr en tækifæri
gæfist að gleðja einhvern með
þeim.
Þó einhverjum kunni að
þykja ])að bálf skritið, þá bafði
liún alveg gleymt peningunum.
Það var ekki fyr en Óskar
var búinn að sitja svolitla stund
inni lijá henni, að það varð alt
i einu ljóst fyrir henni að hún
átli sjálf alla þessa peninga ó-
snerta.
Hún Sólborg gat þá orðið lít-
ilsháttar við beiðni mannsins
hennar Áslínar.
í rökkrinu um kvöldið gekk
Sólborg út móana með fimtíu
króna seðil í bendinni. Hún fór
beinustu leið að litla kofanum,
sem slóð rjett undir fjallinu.
Þar átti hún Áslín lieima með
barnahópinn sinn.
Það var nærri orðið dimt þeg-
ar Sólborg komst áfram — en
það var ekki neitt ljós bjá henni
Áslínu. Skildi hún ekki vera
heima, datl lienni í hug.
Það heyrðist umgangur inni.
Fram í dyrnar kom kona með
barn á bandleggnum. Það var
Aslín.
Sólborg bauð henni gott kvöld
en svo varð henni alveg orðfall.
Hvað álti hún annars að segja,
hún sem þekti Áslínu ekki neitt.
Áslínu hefir eflaust fundist
þögnin óþægileg, því hún sagði:
„Varstu send til mín?“ Þessi
spurning kom Sólborgu til hjálp-
ar, því liún var örugg þegar
hún svaraði: „Nei, jeg kem fyr-
ir sjálfa mig. Mig langaði að
biðja þig að kaupa börnunum
kerti og annað smávegis fyrir
þetta“. Áslaug tók við seðlinum
og fletti honum í sundur: „Þetta
er of stórt“, sagðí hún. „Það nær
engri átt að taka við svona mikl-
um penin,gum“.
,,Jú, þú gerir það fvrir mig,
að taka við seðlinum, þjer er það
óhætt, jeg álti liann sjálf“, sagði
Sólborg.
Áslín þagði. Hún fór alt í einu
að hagræða barninu á bandlegg
sjer. Varir liennar bærðust en
Sólborg lieyrði engin orð. Hún
notaði þessa þögn og bauð kon-
unni góðanótt.
Sólborg var komin nokkra
faðma lieim á leið þegar hún
leit við, en liún sá ekki neitt.
Myrkursins dökka voð hafði
sveipast um litla bæinn undir
fjallinu. Skildi jeg nokkurntíma
gleyma þessari Þorláksmessu,
hugsaði Sólborg, þar sem hún
staulaðist áfram í dimmunni.
Guðlaug Benediktsdóttir.