Fálkinn - 10.08.1960, Blaðsíða 16

*
Ungfrú
RÖKKRIÐ færðist yfir litla suður-
landsbæinn. Eins og mjúkt,
dimmblátt flauel sveipaði það allt
mfldri slœðu vorkvöldsins, og þagg-
aði niður argið frá annríkinu við
höfnina og á steinlögðum götunum.
Á þessum tíma árs var líkast og
bærinn vaknaði af vetrardvalanum,
og frá því snemma morguns til síðla
kvölds heyrðist barsmíð og hamars-
högg vélhamranna á hnoðnöglunum,
blandað söng eða að hóað var í ein-
hverja stúlkuna, sem framhjá gekk
og gaut augunum til einhvers stráks-
ins um borð og fékk blítt augngot
aftur og fór svo heim með hjartslátt
upp í háls.
Piltur og stúlka gengu götuna upp
að Sjónarhól og héldust fast í hend-
ur. Hvorugt sagði orð. Þetta var síð-
sista kvöldið, sem þau fengu að vera
saman i bráð, hver veit hvað lengi,
og þegar svo stendur á, gera orðin
ekki annað en varpa móðu á það mik-
ilsverðasta í sálinni.
Þegar þau voru komin upp settust
þau á bekk, héldu hvort utan um ann-
að og þögðu þangað til hún stóðst
ekki mátið, hallaði höfðinu að öxl
hans og fór að hágráta.
„Klara, þú mátt ekki taka þessu
svona! Við höfum skilið áður, og þá
hefur þú alltaf verið svoddan hetja,
og mundu að nú er það aðeins þessi
eina ferð, — svo kemur haustið og
ég verð heima allan veturinn á stýri-
mannaskólanum, og næsta vor...
mundu það . . . förum við til prestsins
og látum hann gif ta okkur ... “
„Þú ... þú mátt ekki reiðast mér,
Karl, en ég er svo hrædd núna . . .
ég veit ekki hvernig á því stendur, en
mér finnst endilega, að við sjáumst
aldrei framar. Æ, að hann pabbi
skuli ekki vilja láta undan,“ hikstaði
hún og rétti úr sér, eins og hún yrði
sterkari við að finna reiðina koma
upp í sér.
Klara var einkadóttir Tönnesens,
ríka skipstjórans, og það hafði kost-
að mörg tár og bænir að fá skip-
stjórann til að fallast á, að ráða-
hagur gæti orðið milli dóttur hans
og fátæka sjómannsins Karls Petter-
sens. En það skilyrði setti hann, að
trúlofunin yrði ekki birt fyrr en
Karl hefði stýrimannsprófbréfið sitt
upp á vasann. Þá væri hægt að tala
betur um málið, sagði Tönnesen
og púaði frá sér svo miklum reyk,
að Klara varð að fara út. Það þýddi
ekkert að tala meir um þetta núna,
hversu mikið sem hana langaði til
að verða frú Pettersen.
,,Ég skil hann pabba þinn vel,
Klara. Hann hefur siglt og púlað
til að aura saman þessu sem hann
Tryggð
á, og þú ert einkabarn hans, og
hann vill að sá, sem þú giftist verði
ekki lakari maður en hann sjálfur.
Mér finnst fallegt af honum að hafa
látið tilleiðast að fara svona langt.
Ýmsir aðrir mundu aldrei hafa tekið
það í mál, að þú giftist umkomulaus-
um fátæklingi."
„Fátæklingi! Peningar og gull ....
Uss, þao er svo leiðinlegt að hugsa
um þess konar. Ekki er það lifsham-
ingjan, en er það ekki hamingjan,
sem er tilgangur lífsins?"
,,Æ, Klara mín, þú ert svo róman-
tisk stundum. Kannske er það vegna
þess að þú hefur nóg að lifa af,
svo að fátæktin hræðir þig ekki, en
þú skilur líka, að ég vil ekki giftast
þér upp á það, að þú eða pabbi þinn
ali önn fyrir okkur. Ég vil skapa
mér framtið sjálfur, framtíð okkar
beggja. Ég ætla ekki að lifa á for-
tið föður þíns með þér, það verður
þú að skilja. Við skulum ekki tala
meira um þetta núna.“
„Nei. En hann pabbi hefði getað
leyft okkur að giftast núna áður en
þú ferð. En það stoðar ekki að tala
um það. En ég er svo hrædd um þig
núna, Karl, skilurðu það? Ég veit
ekki hvers vegna, en mér finnst þetta
síðasta kvöldið, sem við erum sam-
an á æfinni .... og mér er engin
huggun að tilhugsuninni um að við
eigum að giftast næsta vor.“
Hún fór að gráta aftur og þrýsti
sér að honum, lagði vota kinnina
að kinninni á honum og loks hvísl-
aði hún:
„Karl, ég mun aldrei geta elskað
annan en þig, og ég ætla að bíða
eftir þér, en lofaðu mér því, að ef
eitthvað kemur fyrir þig, eitthvað
slæmt, svo að þú komir ekki aftur
í haust, þá gerðu mér orð. Hugsaðu
til mín — ég er viss um, að eg verð
vör við það.“
„Þú ert svo undarleg í kvöld, Klara.
Ég held þú sért hjátrúarfull? Hvers
vegna skyldi ég ekki koma aftur úr
þessari ferð, eins og öllum hinum?"
„Lofaðu mér þessu samt, Karl. Þá
verð ég öruggari og rólegri. Viltu
ekki lofa mér því?“
„Jú, ég lofa þvi, en mér finnst
þetta hálf óhugnanlegt. Þú ert hrædd
og æst, elskan mín. Ég lofa þér há-
tíðlega, að ef dauðinn skyldi mæta
mér í ferðinni, skal ég aðeins hugsa
til þín síðustu mínúturnar, og ég skal
alltaf hugsa um þig. Ég geri það
hvort ég er heima eða heiman, og
það er eitthvað til í þessu sem þú
segir, að undirmeðvitundin skynji.
Stundum þegar ég hef staðið einn
á verði, hef ég fundið að þú varst
nærri mér. Sérstaklega þegar ég hef
staðið við stýrið. Þá fær maður gott
tækifæri til að opna hugann fyrir
því, sem dýpst er í manni. Það er
að segja þegar veðrið er gott. —-
Er þér kalt, elskan mín?“
„Já, hálfkalt. Það er víst bezt að
fara að halda heim. Þú veizt, að
pabbi vill alltaf fara snemma að
hátta. Er það klukkan tólf, sem þið
ætlið að sigla?“
„Já, það verður um það leyti. Þeir
verða víst búnir að taka kolin þá.
Skrítið, að þeir skyldu fresta því
þangað til á síðustu stundu. Það var
nærri því eins og við ....“
„Eins og hvað?“
„Nei, það var ekkert. Mér datt
bara dálítið í hug, það er líklega
af því að þú hefur gert mig hrædd-
an.“
„Jú, þú varst að hugsa um eitt-
hvað. Segðu mér það, Karl,“ grát-
bændi hún og settist á hnéð á hon-
um. „Segðu mér það, annars verð
ég enn órólegri. Heldurðu, að stríð
komi bráðum? Pabbi sagði í dag við
Ehlers skipstjóra, að útlitið væri
ískyggilegt."
„Strið? Nei, ertu frá þér? Það er
óhugsandi, þú sér það sjálf. Og ef
svo færi, þá verður það hérna í
Norðursjónum, en eftir þrjá daga
erum við komnir út úr honum. Nei,
þú mátt ekki hugsa um stríð. Á morg-
un er 1. apríl og ég óska að ég væri
hérna þá, því að það er afmælið
hennar mömmu. Við frænka þín höf-
um alltaf haldið upp á hann.“
„Hvað var þetta með kolin, og
hvað varstu að hugsa um þegar
þú minntist á þau? Um afmælisdag
móður þinnar? Ég skal leggja falleg-
an krans á leiðið hennar, frá okkur
báðum. En segðu mér nú hvað það
var, sem var rétt komið fram á var-
irnar á þér áðan?“
„Æ, það var ekki neitt. Mér fannst
bara við varla þurfa meiri kol en
voru í hólfunum, en „Altair“ er mesti
kolagámur .... og svo bættu þeir
loksins við þau.“
Hún sagði ekkert, en sat álút og
starði út í rökkrið án þess að sjá
nokkuð. Hugur hennar hafði beinst
inn á leiðir, þar sem enginn vilji gat
stjórnað honum, þangað til hún
stansaði við svarta klettabrún, sem
sjórinn sogaðist að. Þá rétti hún úr
sér eins og hún væri að forðast eitt-
hvað hræðilegt, þrýsti sér fastar að
honum og tók báðum höndum um
háls honum.“
„Hefurðu heyrt það, Tönnesen?"
rumdi í Ehlers gamla skipstjóra, er
hann kom inn í fremri ganginn og
fór að reyna að komast úr þykka
vetrarfrakkanum. Hann ætlaði að
drekka glas með sínum gamla vini
Tönnes Tönnesen.
„Hvað ætti ég að hafa heyrt?“
„Þeir eru farnir í strið! Bara að
maður væri ungur núna. Og nú get-
urðu bölvað þér upp á að farmgjöld-
in hækka. Jú, hann Olsen, sá ber-
syndugi tollheimtumaður hefur eign-
azt einhvern kassa, sem hann kallar
útvarp, og nú hefur England tilkjmnt
að það vilji fara að slást. Ég sagði
það nú alltaf, að það mundi fara
16
Fálkinn, 25. tbl. 1960