Fálkinn - 10.08.1960, Blaðsíða 28

IIIIIHIII FRAMHALDSSAGA llllllllllimillll..
BRÚOVHLEITII
IIIIIIIHiniNIIIIIIIIIIIIIIIIIIUIIIIIIimilllllllllllllUIHIIIIHI // HlilllHII
— Ef þú yrðir einhvers vísari,
Kata — ætlarðu þá að segja mér
það? spurði hann og nú var röddin
önnur — biðjandi. — Þú mátt ekki
reyna að skerast í málið sjálf, þú
verður að koma til mín! Trúðu mér,
ég veit miklu meira um þetta mál
en þú. Ég veit að minnsta kosti nægi-
lega mikið til þess að vera viss um,
að þú getur stofnað þér í voða, ef
þú ætlar að aðhafast eithvað upp á
eigin spýtur.
— Heldurðu, að hægt sé að hræða
mig með því að það sé hættulegt?
spurði hún lágt.
— Nei, það held ég ekki, sagði
hann með ákefð, — en mér finnst
að þú ættir að hafa beyg af þessu.
Ég held að þú gerir ekki hjálpað
Frank neitt með því að leggja höf-
uðið í snöruna af frjálsum vilja. Hef-
urðu orðið nokkurs vísari, Kata?
— Ekki vil ég neita því.
— Og þú villt ekki segja mér það?
Nei, þú treystir mér ekki, sagði hann
bitur. — En þú gætir þó sagt mér
hvort þú grunar einhvern annan um
að vera valdur að hvarfi Franks —
annan en mig. Ég er sá, sem fyrst
og fremst ætti að fella grun á. Ég
var einn í flugvélinni með bróður
þínum. Hver gæti verið flæktari í
þetta mál en ég?
—■ Það veit ég svei mér ekki, svar-
aði hún, en hún sagði ekki satt.
Hún var sannfærð um að aðrir væru
valdir að hvarfi Franks. Helga hafði
að minnsta kosti þekkt Frank, og
líklega hafði hún þekkt hann mjög
vel. Dennisonshjónin höfðu líka
þekkt Frank vel, og eftir að hún
hafði heyrt hvemig Rodney Denni-
son hafði ógnað Helgu, gat hún ekki
annað en látið sig gruna, að ráðn-
ingar gátunnar væri að leita hjá
Dennison.
En hvernig gat hún komizt að því?
Var það hægt nema með því eina
móti að spyrja þau? En ef hún gerði
það, vissi hún að þau mundu ljúga
að henni. Hún þráði að geta talað
um grun sinn við einhvern. En 4d-
rian var of flæktur í þetta mál til
þess að hún gæti talað um það við
hann. Og svo var það þessi vinátta
hans — eða kannke meira en vin-
átta — við frú Dennison. Freda hafði
að minnsta kosti ekki reynt að draga
dul á, hve hrifin hún væri af Adrian
— en var manninum hennar ekki
alveg sama um það? Það var helzt
að sjá, að hann gilti það einu, úr
því að hann varaði Helgu við að
gera sig blíða við Adrian.
Það var einkennileg afstaða eigin-
manns, og ekki heilbrigð. Kötu hryllti
við þessu. Og samt höfðu þau Freda
og Rodney Dennison verið svo ljúf
við hana á allan hátt. En hún gat
ekki gleymt samtali Helgu við hús-
bónda sinn, hryssingslega hrottatón-
inum og öllum hótununum. Þá stund-
ina var hann sannarlega ekki hinn
siðfágaði, alúðlegi maður, sem alltaf
var viðbúinn að reka upp hlátur.
Hann hafði verið harður og grimm-
ur — maður, sem ekki leið neinum
að standa í vegi fyrir sér og sem
ekki sýndi neina miskunn þeim, sem
dirfðust að ganga í berhögg við hann.
Adrian stöðvaði bilinn spölkorn frá
hliði Dennisons. Gluggatjöldin voru
dregin niður, en ljósrákir sáust með-
fram þeim. Adrian opnaði bílinn fyrir
henni og hjálpaði henni út. Hönd
hans snerti handlegginn á henni um
stund — hún fann snertinguna um
allan líkamann. Þau stóðu grafkyrr,
eins og hvorugt þeirra þyrði að draga
andann, og hvorugt sagði orð.
Loks kvaldi hún sig til að segja
eitthvað.
— Kemurðu með mér inn, Adrian?
Hann hristi höfuðið, svo sagði hann
kvíðandi og biðjandi:
—- Farðu varlega, Kata! Hann
horfði ekki á hana, en á húsið. -—-
Leggðu þig ekki í hættu — að
minnsta kosti ekki meðan þú ert í
þessu húsi.
Hversvegna var hann að aðvara
hana — hann, sem var svo mikill
vinur Dennisonshjónanna?
Hann sleppti handleggnum á henni
og fór inn í bílinn aftur.
— Góða nótt, Kata.
Hún vildi gjarnan halda lengur í
hann. — Þakka þér fyrir að þú hjálp-
aðir mér til að ná í íbúðina!
Hann hló lágt — gamla ertnishlát-
urinn.
— Er það það eina, sem þú vilt
þakka mér, Kata?
Hún svaraði ekki, en hana hitaði
í kinnarnar, þegar hún gekk upp að
húsinu. Hún var með tár í augunum
— henni fannst hún hafa verið auð-
mýkt nægilega áður. Var hann að
skopast að henni?
Hún sá að frönsku dyrnar stóðu
í hálfa gátt. Það var auðveldara að
fara þá leiðina inn en að hringja
bjöllunni og bíða eftir að einhver
opnaði. Vegna gluggatjaldanna sá
hún ekki inn í stofuna, en þegar
hún var í þann veginn að snerta við
hurðinni, heyrði hún Rodney Denni-
son segja:
— Það gengur hvorki né rekur hjá
þér. Ég get ekki betur séð en að þú
látir þessa O’Connor-stelpu gera það.
sem henni lízt.
-— Ég hef gert mitt bezta, sagði
rödd Helgu afsakandi.
— Þá er þitt bezta ekki nógu gott,
urraði hann. — Þú hefur fengið þín-
ar fyrirskipanir, og við höfum ekki
yfir miklum tíma að ráða. Ef miss
O’Connor verður ekkur til trafala,
verðum við að útrýma henni.
— Mundi það ekki vekja athygli,.
svona stuttu eftir að bróðir hennar
hvarf ?
— Það er nóg til af slysum, sem
líta mjög eðlilega út, ja, þau mega
meira að segja lita óeðlilega út, sagði
Rodney og rak upp tröllahlátur. Það
fór hrollur um Kötu, þarna sem hún
stóð. Var það þetta, sem Adrian
hafði verið að reyna að vara hana
við? En hvernig gat hann vitað um
það, ef hann var ekki riðinn við það
sjálfur? Og ef hann var það — hvers
vegna var hann þá að aðvara hana?
Af því að þau höfðu verið vinir
einu sinni? Annað gat það ekki verið.
Hann hafði ekki sagt satt, þegar
hann sagði að hann elskaði hana
enn: Hann hafði aðeins verið að-
draga úr sársaukanum, sem hann.
hélt að kveldi hana ennþá.
Hún heyrði fótatak fyrir innan og
hörfaði hrædd frá frönsku dyrunum..
Hún ætlaði að fara inn um aðaldym-
ar í staðinn. En þegar hún hörfaði;
til baka, rakst hún á stól sem datt.
Og í sömu andránni voru dyrnar
opnaðar upp á gátt og Rodney Den-
nison stóð fyrir framan hana.
— Hvað ert þú að gera hérna?
—■ Ég var á leiðinni inn, og rakst
á stól.
Hún virtist móð og röddin skalf..
Hún vonaði, að hann léti þessa skýr-
ingu duga.
— Ég skil — þú ætlaðir inn um.
gluggadyrnar.
En orð hans voru líkari spurningu
en svari, og hún fann grun hans,
ekki aðeins i orðunum heldur einnig
í því, hvernig hann horfði á hana.
— Já, sagði hún hikandi — Ég ....
ég var að koma heim. Ég hef verið
að leita að ibúð handa mér. Adrian
ók mér heim.
— Það var skritið, sagði Rodney.
— Ég heyrði ekki í neinum bíl. Hvorki
koma né fara.
— Við stóðum og töluðum saman
um stund hérna fyrir ofan.
— Ég skil, sagði hann, og hún
vissi að hann var að íhuga, hvort
hann ætti að trúa henni eða ekki.
Hann var að velta fyrir sér, hve
lengi hún mundi hafa staðið við
gluggadyrnar og hvort hún mundi
hafa heyrt samtal hans og Helgu í
stofunni.
Það fór hrollur um Kötu, því að
nú sannfærðist hún um að hún yrði
að fara varlega. Hún hafði heyrt
nóg til þess að skilja, að þarna átti
hún við fólk, sem svífðist einskis.
Hún hafði ekki hugmynd um hvað
það ætlaðist fyrir, en nú var hún
sannfærðari um það en nokkurntíma
áður, að þetta fólk ætti þátt í hvarfi
Franks, og vissi meira um það mál
28
Fálkinn, 25. tbl. 1960