Fálkinn - 10.08.1960, Blaðsíða 24

Framhaldssaga:
S>tiömwli
*
joirvwiviirap
3.
HRÍFANDI ÁSTAR-
SAGA FRÁ RI □
Þegar hann var farinn, settist hún við snyrtiborðið
og tók af sér hattinn. Gleðin skein út úr andlitinu í spegl-
inum — litlu, nettu andliti með blágrá augu, brettunefi
og mjúkum, brosandi munni. Frú Hugh Congrave, hugs-
aði hún með sér og sneri gullhringnum, sem Hugh
hafði dregið á fingur henni fyrir stuttu. Hún greiddi
jarpt hárið og roðaði varimar áður en hún fór að fást
við töskurnar. 1 sömu svifum heyrði hún eimblástur, eins
og í fjarska og eftir augnablik rak Hugh höfuðið inn
í gættina.
— Við erum að leggja frá, sagði hann. — Viltu koma
með mér upp og sjá þegar við siglum út?
— Já, það vil ég, sagði hún.
Þau fóru upp á efra þilfarið og sáu að landgangsbrú-
in var tekin. Skipið seig hægt frá bryggjunni. Eftir stutta
stund sýndust tollskúrarnir vera eins og eldspýtustokk-
ar og fólkið eins og smá-agnir. Það fór að skyggja og
ljósin í landi voru eins og daufar stjörnur. Irena fann
að hún fékk kökk I hálsinn, og flýtti sér að segja, áður
en tárin brutust fram:
— Ég held ég fari niður og Ijúki við að taka upp dótið.
Hún flýtti sér niður stigann og reyndi að depla tárin
af augunum og hugsa um hina nýju ævi, sem nú tæki
við — á allt annarri strönd en þeirri gömlu og góðu,
sem nú var að hverfa. Rósirnar lágu enn á borðinu í
klefanum. Henni hlýnaði um hjartarætumar við að sjá
þær og spjaldið, sem Hugh hafði skrifað á. Hún varð
að ná í glas til að setja blómin í, og lykta af þeim enn
einu sinni. Þegar hún leit upp, sá hún að Hugh stóð í
klefanum og horfði á hana.
— Þú ert eins og brúður, sagði hann og hún fann
roðann koma fram i kinnunum. Hann hló að þessari
athugasemd sinni. — Ég meina að þú lítur út eins og
brúðir eiga að gera — með fangið fullt af rósum. Hann
tók blómvöndinn og horfði á hana, alvarlegur og hugs-
andi. — Þetta var ekki beysið brúðkaup, fannst þér, Ir-
ena? sagði hann dræmt, eins og þetta rynni fyrst núna
upp fyrir honum. — Engar brúðarmeyjar eða gestir.
Engar heillaóskir. Og nú fer ég burt með þig í aðra
heimsálfu, langt frá öllu þvi, sem þú þekkir og þér þykir
vænt um. Þú iðrast vonandi ekki — gerirðu það?
Hún hristi höfuðið og horfði á hann ljómandi augum.
— Nei, Hugh. Ég iðrost ekki.
Hann hélt um hönd hennar og sneri hringnum á fingr-
inum á henni. Þetta var lítil hönd sem treysti, hugsaði
hann með sér — lítil og varnarlaus. Varir hennar brostu,
en honum fannst að hún ætlaði að fara að gráta.
— Veslingurinn, sagði hann eins og iðrandi syndari.
— Þú hefur haft miklar áhyggjur og umsvif, en nú get-
um við hvílt okkur. Hann tók um herðar hennar og
þrýsti henni að sér. — Brúðkaupsdagurinn okkar í dag,
sagði hann hrærður. — Við höfum ekki haft tima til
að hugsa um það ennþá, eða hvað?
— Við getum hugsað um það núna, hvíslaði hún. Hann
þrýsti henni fastar að sér og hún lyfti andlitinu. Á þessu
augnabliki skipti það hana engu máli þó England væri
að hverfa.
ÓKUNNAR SLÓÐIR.
Irenu létti, er hún fann að hún mundi þola sjóinn vel.
Veðrið var kalt en nú var hætt að rigna, og daginn
eftir var heiður himinn og sólskin. Hugh fullvissaði hana
um, að eftir nokkra daga yrði veðrið orðið svo hlýtt, að
hún gæti farið i sumarkjól.
Hún stóð uppi á þilfarinu og horfði annað veifið á
farþegana, er lítill drengur kom hlaupandi eftir bolta
og datt rétt við tæmar á henni. Um leið og hún beygði
sig til þess að hjálpa honum á fætur, kom ung, íjóshærð
kona hlaupandi til þeirra. Irena reyndi að hugga bamið
og var í þann veginn að fylgja þvi til móðurinnar, er
hún heyrði rödd Hughs rétt hjá sér.
— Góða, þetta er Valerie. En hvað það var gaman!
Valerie Wilson, sem aðeins hafði veitt barninu athygli,
leit upp og sagði hrifin:
— Hugh! Hún fleygði sér um hálsinn á honum og
kjassaði hann. — Ó, Hugh, en hvað þetta var gaman!
Svo sleppti hún honum og kallaði yfir öxlina á honum:
— Hæ, Bill! Sjáðu, hvað ég hef fundið!
Það var auðheyrt, að hún var amerísk. Irena sá ljóst
hár, hlæjandi augu og ofsafengið lífsfjör. Magri, beina-
mikli Skotinn sem kom til þeirra, var gerólíkur hinni
íjöragu, ljóshærðu konu sinni, en hann virtist gleðjast
af að hitta Hugh.
Hugh rétti fram höndina og togaði í Irenu til að kynna
hana. — Valerie, þetta er frú Hugh Congreve — hún
heitir Irena. Þið getið óskað okkur til hamingju. Við
giftumst í gær.
Irena rétti fram höndina og tók eftir að nú varð skyndi-
leg þögn, eins og giftingarfregnin kæmi flatt upp á þessa
vini Hughs.
Svo sagði Valerie innilega: — Sæl og bless, Irena. Við
Bill eram gamlir vinir Hughs, og ég vona, að við eigum
eftir að verða mikið saman.
Irena brosti. — Það vona ég líka.
Valerie tók fast i höndina á henni og brosti alúðlega.
Og Irene fann, að henni féll vel við þessa fyrstu vini
Hughs, sem hún hafði kynnzt.
— Við verðum að láta þjóninn útvega okkur borð sam-
an, sagði Valerie. — Viltu sjá um það, Bill? Hún sneri
sér aftur að Irenu og spurði: — Er þetta fyrsta ferðin
yðar til Rio?
— Já, þetta er í fyrsta skipti, sem ég kem út fyrir enska
landhelgi, sagði Irena. — Mér finnst svo gaman héma.
Ég hugsa að Hugh finnist ég vera skelfing barnaleg.
Hún leit til Hughs og vonaði hálft í hvoru, að hann mundi
neita þessu, en hann var að tala við Bill, og Valerie sagði
glaðlega: — Já, manni finnst alltaf gaman að ferðast í
fyrsta sinn. Svo bætti hún við: — Það er dásamlegt að
lifa hveitibrauðsdagana á sjó — svo framarlega sem
maður er ekki sjóveikur, vitanlega.
Bill tók fram i áður en Irena gat svarað. — Eigum
við ekki að fara inn og fá okkur kampavin og skála
fyrir Hugh og Irenu?
— Ágæt hugmynd, sagði Valerie. Hún tók undir hand-
legginn á Irenu og sneri sér að litla stráknum sínum,
sem hljóp um með aðra höndina upprétta. — Farðu var-
lega, William. Þú hefur ekki lært að stíga ölduna ennþá.
— Ég þarf ekki að stíga! svaraði hann fyrirlitlega. —
Ég er sporvagn! Þau gengu fram þilfarið og „sporvagn-
inn“ á eftir.
— Hann er indæll, sagði Irena og Valerie brosti.
— Hann er dálítið óstýrilátur núna. Við höfum verið
lengst af fríinu okkar hjá móður Bills, og hún hefur gert
hann óþægan. En hún hefur heldur ekki séð hann siðan
hann var sex mánaða, og hann er eina barnabamið
hennar.
Það var fullt af fólki í salnum þegar þau komu inn.
Fólkið sat við smáborð og þjónarnir báru fram hressingu.
Valerie sagði, að „sporvagninn" skyldi koma inn, og
William settist ánægður hjá þeim, með stórt appelsínu-
safaglas fyrir framan sig.
Það var óhjákvæmilegt að samtalið snerist um fólk,
sem Irena kannaðist ekkert við, en Valeria gerði sér far
um að ná henni inn í samtalið með því að segja henni
frá fólki og stöðum, sem verið var að tala um. En Irena
gat ekkert lagt til málanna nema skjóta inn spuming-
um við og við. Hún varð þess áskynja af samtalinu, að
þetta fólk var vant allt öðru lífi en hún hafði vanizt.
24
Fálkinn, 25. tbl. 1960