Fálkinn - 10.08.1960, Blaðsíða 31

£krítlur
Pétur í Koti var orðinn gamall og
lasburða, heyrnardauíur og með æða-
kölkun, og presturinn gerði sér ferð
til hans því að hann hélt að hann
ætti ekki langt eftir. Pétur hafði allt-
af vanrækt guðræknina. Þegar prest-
urinn bjóst til að fara frá honum
sagði hann: — Nú skaltu hugsa vel
um þrönga veginn, sem til lífsins
liggur, hann er erfiður. En Pétur
hélt að hann ætti við veginn heim að
Koti, því að hann heyrði illa, og svo
svarar hann: -— Þetta er bölvuð vit-
leysa, prestur minn. Vegurinn er full-
góður ef ég ber ofan í hann.
Móðir brúöarinnar...
fiilliællSffiaaljllSliilBiiBMiBuiUíllilBlIiinUliiiliHiiulillJliilHUIjUIIIUmlliilIimsBHIKuiliiiS

|
:
1
:::
:::
|
Minniháttar leikmær í Hollywood
kom einn morguninn rauðeygð og
útgrátin til vinnunnar.
Marilyn Monroe spurði hana hvers
vegna hún hefði grátið.
— Ég fór til sálarfræðings i gær,
og hann sagði mér, að ég væri ást-
fangin af honum föður mínum. Og
hann er giftur maður!
:::

Réttur hins sterkari.
Kaupmaður sendi skuldunaut sín- |
um mynd af lítilli dóttur sinni, og fl
skrifaði með: „Hennar vegna verðið
þér að borga skuldina." — Hann fékk fl
bréf frá þeim skuldseiga til baka,
ásamt mynd af konunni hans: „Henn-
ar vegna get ég ekki borgað skuld-
ina.“

— Láttu mig um þaö. Ég vil hafa
hann með, ef ske kynni aö einhver
bœöi mig um aö spila.
■HlHOIilSffi! BHBilSÍi IffliBÍiS . i IBSI
Frú Snævík hafði eignazt tvíbura
og nágrannakona hennar hafði orð á,
að hávaðasamt mundi vera kringum
hana á nóttinni.
— Æ, nei, sagði frú Snævík. —
Annar þeirra orgar svo hátt að ég
heyri aldrei neitt í hinum.
Efni i góöa fiskisögu!
jffiffi ... I , i i i - - t t tJUnui
Brandur í Holti var i kaupstaðnum
og kom inn í búð og vildi kaupa sér
húfu.
— Hvaða númer notið bér? spyr
búðarmaðurinn.
— Æ, það veit ég ekki, sagði
Brandur eins ’og satt var.
— Vitið þér ekki hvaða númer þér
notið, og eruð orðinn svona fullorð-
inn?
— Nei, svei mér ef ég veit það. En
til vonar og vara tók ég með mér
hausinn.
★
— Hefur það nokkurn tíma komið
fyrir að þið hafið verið sammála,
konan þín og þú?
— Já, einu sinni. Þegar húsið okk-
ar brann reyndum við bæði að kom-
ast út um sömu dyrnar í einu.
Úr því aö þér eruö undir bílnum hvort
sem er, gætuö þér þá kannske athug-
aö fyrir mig hvaö þaö er, sem hringl-
ar svona?
iaiasii:
— Meö leyfi — þaö er víst fljótlegra
aö skrifa bréf?
Tveir menn eru að grafa fvrir pípu-
lögn á Smiðjustígnum. Það er að
segja: Þeir styðjast fram á skófl-
urnar og eru að tala um bæjarstjórn-
arkosningarnar. Allt í einu reiðir
annar skófluna og drepur brekku-
snígil, sem hann sér í skurðbakkan-
um.
Hinn litur forviða á hann og segir:
— Er ekki óþarfi að vera að drepa
saklausan snígilinn?
— Það kann að vera, segir hinn.
— En ég var orðinn gramur, þvi að
hann hefur elt mig í alian dag, skratt-
inn á honum.
' • . .. L'! lliiÉ í'á,.ii.|iaH
— Já, viö erum aö hugsa um aö fara
aö spara viö hann eldiö!
Fálkinn, 25. tbl. 1960
31