Fálkinn - 10.08.1960, Blaðsíða 29

en það vildi vera láta. Vissi Helga
eitthvað, eða var hún í sömu óviss-
mnni og Kata sjáll?
— Meiddirðu þig? spurði Rodney
eftir hættulega langa þögn.
— Nei-nei. Mér þykir leitt, ef ég
hef gert ykkur hverft við.
Rodney leit hvasst og tortryggnis-
lega til Kötu.
— Nei, þú gerðir okkur ekkert
hverft við. Við sátum hérna og lét-
um okkur leiðast. Við skulum koma
inn, og svo skaltu segja okkur betur
frá þessu, sem þú varst að bulla —
—- um íbúð.
Þau fóru inn í dagstofuna. Nú var
Freda þar líka.
— Hvað voruð þið að tala um?
Ibúð? spurði hún og sneri sér bros-
andi að Kötu.
— Já, ég hef leigt mér ibúð. Mér
finnst ég ekki geta níðst á gestrisni
ykkar lengur, sagði Kata. — Þið er-
uð þegar búin að gera allt of mikið
fyrir mig.
— Hvaða bull er þetta!, sagði
Freda óðamála. — Við viljum hafa
þig áfram. Við tökum okkur mjög
nærri, ef þú flytur. Þá halda allir,
að þér hafi leiðzt hjá okkur.
— Það er alls ekki ástæðan, sagði
Kata. — Þið hafið verið mér fádæma
góð, en ég vil helzt hafa stað út af
fyrir mig. Og það væri heimska, að
nota ekki tækifærið þegar ég get
fengið íbúð ungfrú Henshaw.
— Lindu Henshaw? spurði Freda.
— Ég hef séð hana. Hún er góður
kunningi Adrians.
— Já, Adrian var með Kötu, þegar
hún fór að skoða íbúðina, sagði Rod-
ney.
Kata tók eftir hvernig hjónin
horfðust sem snöggvast í augu, en
ekki vissi hún hvað það þýddi. Nú
fór Freda til hennar og tók hlýlega
undir handlegginn á henni.
—- Þú mátt ómögulega flytja frá
okkur, sagði hún biðjandi. — Við
mundu sakna þín hræðilega mikið.
—- Það er fallega sagt, Freda, og
ég er ykkur mjög þakklát fyrir alla
hugulsemina, sem þið sýnið mér. En
þetta er þegar útkljáð mál... Kata
lagði sig fram um að sýnast einlæg,
en rödd hennar var samt ekki ekta.
— Mikið er ég lélegur leikari, hugs-
aði hún með sér og var gröm. Hvern-
ig á ég að hugsa, mér að ég geti
komizt að nokkru, úr því að ég get
ekki leikið betur en þetta?
Freda brosti, en virtist ekki ánægð,
er hún sagði:
— Jæja, við missum þig nú ekki
fyrir fullt og allt, þú verður ekki
mjög langt frá okkur. Við getum
hitst oft, og vonum að þú skoðir
þetta sem þitt annað heimili í fram-
tíðinni líka.
— Þakka þér fyrir, það er mjög
fallega hugsað, muldraði Kata. Hún
hefði helzt viljað færa sig f jær Fredu.
Henni féll ekki að vera of nærri
henni. Hún fann ósjálfrátt að vin-
átta hennar var ekki einlæg.
— Hefurðu borðað kvöldmat?
Fenguð þið nokkuð að borða hjá
Lindu? Þú hefur verið lengi úti, sagði
Freda.
— Við fengum glas af sherry hjá
ungfrú Henshaw.
-— Og svo hafið þið Adrian borð-
að í einhverjum gildaskálanum niðri
í bæ á eftir? Freda horfði fast á
hana, meðan hún sagði þetta, og
Kata tók eftir sömu tortryggninni
í augum hennra og hún hafði séð
hjá Rodney skömmu áður.
— Nei, við ókum I bílnum hans,
sagði Kata. Hún taldi hollast, að
ljúga sem allra minnstu.
— Rifjuðuð upp gamlar endur-
minningar, kannske — það hefur
verið gaman. Freda hló. — En komdu
nú og fáðu þér bita, ef þú hefur
ekki borðað.
Kata varð fegin að komast í rúm-
ið um kvöldið. Hún var uppgefin.
Hún vissi, að hún varð að íhuga vel
það, sem hún hafði heyrt Rodney
segja við Helgu, og reyndi að sam-
ræma það myndinni, sem nú var að
skýrast I huga hennar. En hugur
hennar hvarflaði sí og æ til þessar-
ar stundar, sem hún hafði verið í
örmum Adrians. Ást þeirra hafði
verið virkileg þá, — ekkert annað
hafði skipt mál fyrir þau. En nú
fannst henni að þetta hefði ekki ver-
ið virkilegt — að minnsta kosti ekki
hvað hann snerti. Því ef hann elsk-
aði hana, hvernig gat hann þá látið
nokkurn hlut hindra að þau giftust?
Hún braut heilann um þetta og
bylti sér óþolin sitt á hvað.
Hversvegna hafði hann sagt henni
að hann elskaði hana? Hvernig gat
hann verið svo harðúðugur? Þegar
hún var nálægt Bern vonaði hún
að geta sigrast á þessari tærandi
þjáningu, sem var samfara ást henn-
ar til Adrians. Hún hafði gert sér
von um að ást Berns gæti hjálpað
henni til að gleyma Adrian.
En var það of seint? Gat hún
ekki gleymt því, sem hafði gerzt
í kvöld og byrjað á ný? Loks sofn-
aði hún, en það var ekki vær svefn.
Einhverntíma um nóttina fannst
henni óljóst, að dyrnar hennar væri
opnaðar, en þetta var svo óljóst og
hún svo þreytt, að hún vaknaði ekki
alveg. Hún sneri sér á hina hlið-
ina og sofnaði fastar.
En það stóð ekki lengi. Allt í einu
glaðvaknaði hún við að einhver tók
i öxlina á henni. Hún hljóðaði lágt.
— Þei-þei! Segðu ekki neitt! Þetta
var rödd Helgu. — Ég læddist hing-
að inn, því að ég verð að tala við
þig, Kata. Þetta var eina leiðin, sem
ég hef til að fá að tala við þig.
Kata settist upp í rúminu, rétti
út höndina og kveikti á náttborðs-
lampanum. Helga stóð við rúmið í
bláum morgunkjól. Ljósa hárið var
úfið og hún var náföl. Hún glennti
blágrá augun og virtist vera dauð-
hrædd. Hún var unglegri en Kata
hafði nokkurntíma séð hana. Virtist
nærri því eins og barn.
— Ég gat ekki sofið, sagði hún.
— Ég hef verið að reyna að sæta
lagi í marga daga að segja þér dá-
lítið, Kata, en ég var svo hrædd.
— Varst þú hrædd? hvíslaði Kata.
Helga kinkaði kolli.
— Þau vita allt, sem fram fer.
Þau hafa gát á öllu, sem ég segi
og hlera allt, sem ég segi.
Kata spurði ekki hver „þau“ væru
— hún vissi það. Hún rétti út hönd-
ina, snerti við handlegg Helgu og
dró hana niður á rúmstokkinn.
— Hvað var það, sem þú ætlaðir
að segja mér?
Helga néri hendurnar. Þegar hún
loksins fór að tala, komu orðin slitr-
ótt, lágt og hvíslandi.
— Þú mátt ekki verða héma á-
fram, hvað svo sem þau segja, Kata.
Vertu ekki hérna. Farðu strax á
morgun, ef þú getur.
— Hvers vegna? hvíslaði Kata.
— Þú ert í hættu. Ég held að þú
sért í lífshættu. Ég — ég get ekki
útskýrt hvað ég á við. Röddin varð
klökk.
— Hvers vegna ert þú að reyna
að aðvara mig, Helga? spurði Kata
hljóðlega. -— Er það vegna þess að
við séum vinir, eða vegna ... vegna
Franks? sagði hún.
Helga bældi niðri í sér óp. Hún
starði á Kötu.
— Hvað ætti þetta að koma Frank
við? Ég meina — bróður þinum, leið-
rétti hún eftir dálitla þögn.
— Þú kallar hann Frank, alveg eins
og þú þekkir hann, sagði Kata. —
Og þú þekktir hann líka. Var það
ekki?
Helga roðnaði og varð niðurlút.
— Ég hef kynnzt honum.
— En þú hlýtur að hafa kynnzt
honum vel, annars mundir þú ekki
geyma mynd af honum í töskunni
þinni, sagði Kata.
Helga leit undan. — Hvernig veiztu
það? spurði hún hásróma.
— Þegar þú varst veik í flugvélinni
datt taskan þin á gólfið og hrökk
upp. Ég tíndi saman dótið, sem í
henni var og þá kom ég auga á
myndina.
— Þú hefur vonandi ekki sagt
neinum það? Það var örvæntingar-
hreimur i rödd Helgu.
(Framh.)
Fálkinn, 25. tbl. 1960
29