Fálkinn - 10.08.1960, Blaðsíða 32

Við þjóðveginn —
Niðurl. af bls. 13.
konan var eitthvað vansköpuð, hún
hafði kryppu upp úr bakinu.
— Átt þú hann? sagði Guðný.
— Já, hann er sonur minn, tæp-
lega misseris gamall.
— Sonur þinn? sagði Guðný spyrj-
andi.
— Já, hann er barnið mitt, sagði
stúlkan og fór að gráta. — Eg hefi
alveg misst af vor og sumar-vinn-
unni hans vegna, sagði hún milli
grátkviðanna, — og nú er ég að fara
með hann á sveitina.
— Eins og við höfum talað um,
þá ferðu ekki lengra i dag, sagði
Jósafat. — Komdu þér heim, kona,
og láttu hana hafa hræring og mjólk,
ekki þarf að hita það. — Hún getur
varla staðið á fótunum fyrir sulti,
hvíslaði hann að Guðnýju.
Guðný hrökk við og lagði frá sér
hrífuvettlingana.
— Ég skal bera hann heim, sagði
Jósafat og smeygði stórum, sigghörð-
um höndum undir strangann í kjöltu
konunnar og skundaði af stað með
hann stórum skrefum.
Konan stóð upp og studdi sig við
handlegg Guðnýjar. Tárin runnu nið-
ur gráfölar kinnar hennar. Hún virt-
ist hafa misst allt vald á sjálfri sér
og grét, án þess að hirða um návist
fólksins. — Þið eruð of góð við mig,
tautaði hún. — Að hann skyldi sækja
mig upp á veginn, þessi góði maður.
Ef ég tryði á Guð, mundi ég segja
að hann hefði sent hann, barninu
mínu til bjargar. En hvað sem um
það er, þá er ég þakklát, ákaflega
þakklát.
— Vertu ekki að gráta, sagði Guð-
ný hlýlega.
— Eg er engin óskapa manneskja,
þó ég eigi þetta litla barn, sagði kon-
an. — Mér sárnar það barnsins vegna,
hvað ég hef verið kölluð Ijótum nöfn-
um. Ég er hvorki hóra né glenna,
þó ég eigi hann. Ég er aðeins fá-
tæk, bækluð stúlka, sem þráði að
verða móðir. — Stúlkan hætti að
gráta. Hún hafði fengið áheyrn góðra
manna, og hún vildi ekki að þessi
kona fengi ógeð á sér.
Jósafat opnaði bæinn og fór með
barnið inn i gestarúmið í litlu stof-
unni. Hann horfði á drenginn. Hon-
um var öllum hlýtt, og þó sérstak-
lega í hjartanu. Honum fannst sem
hlekkir þeir, er forfeður hans höfðu
lagt í götu hans, hefðu loksins brost-
ið að fullu. — Guði sé lof, tautaði
hann. — Hann skildi varla þá djúpu
hamingjukennd, sem gagntók hann.
— Þetta barn þurfandi móður, sem
engan átti að, skyldi verða hans
barn, fá allt til jafns við þau. —
Var það Guð Guðnýjar, sem réði
þessu öllu, — Guð Guðnýjar og hans?
— Geðshræring greip hann heljar-
tökum. Hann þaut út úr stofunni og
fór eystra megin við bæinn, þá leið
sem Guðný myndi ekki koma með
konuna.
Jósafat fór úr vaðsmálsvestinu og
peysunni og tók til við hirðinguna.
Kári horf ði undrandi á handtök hans,
hann gerði meira en að vinna, hann
gekk berserksgang. Það var aðeins
tvennt til. — Annað hvort var Jósa-
fat orðinn band-sjóðandi vitlaus eða
þá að hann var svo yfir sig glaður,
að hann réð ekki við sig.
Þegar Guðný kom út aftur, undr-
aðist hún hvað gengið hafði á heyið
— og Jósafat var meira að segja
kominn úr vestinu og peysunni. —
Ekki rak hana minni til að hafa séð
hann kasta klæðum við heyskapinn.
Allt í einu færði Jósafat sig nær
Guðnýju: — Góða mín, hvíslaði hann.
Hún leit á hann spyrjandi augum.
Hvað hafið eiginlega komið fyrir
hann?
— Mig langar að segja þér hvað
skeði uppi á þjóðveginum áðan. Guð
þinn sendi mér lítinn dreng, með
þökk fyrir smælingjana, sem stund-
um hafa fengið hressingu hérna í
Haganesi.
—- Jósafat.
—- Já. Stúlkan hefur fúslega gefið
sitt samþyklki, en óskar sjálf eftir
að fara aftur að sjávarsíðunni.
—- Já, en Jósafat, hvíslaði Guðný.
— Já, þú mátt ekki setja þig á
móti þessu, Guðný. — Sjáðu, í dag
hef ég losnaö úr álögum forfeðra
minna.
— Jósafat.
— Já, Guðný. Þú hefur alltaf um-
borið mig og aldrei lagt til mín
styggðaryrði, á meðan ég gerði þér
allt til kvalræðis, og nú getur þú
fengið góða stúlku þér til hjálpar
við verkin.
— Það er ágætt, sagði hún loks
og leit niður á hrifuskaftið. — En
það sem ég vildi segja er þetta:
Við eigum von á okkar eigin barni,
Jósafat.
— Ha, tvö, Guðný. Tvö, tautaði
Jósafat og augu hans hvörfluðu geisi-
andi glöð upp á þjóðveginn.
☆
UftBgÍB*ftft Ti*yggd —
Niðurlag af bls. 17i
hvort hún væri að tala við frú Han-
sen eða við sjálfa sig.
Einn morguninn sást enginn reyk-
ur úr strompinum á litla hvita hús-
inu, eins og vant var.. Nágrannarnir
tóku eftir þessu og þótti það skrítið.
En það var ekki fyrr en langt var
liðið á daginn að þeir fóru að grennsl-
ast eftir hvernig á því stæði. Þeir
tóku í lásinn, hurðin var læst. Og
svo gægðist einhver inn um glugg-
ann, en sá ekkert nema hvíta kött-
inn hennar. Hann sat á miðju gólfi
og mjálmaði og kveinkaði sér og
starði á andlitið á rúðunni.
,,Nei, það er eitthvað bogið við
þetta hugsaði maðurinn með sér og
það fór hrollur um hann. Og svo náði
hann í lögregluþjóninn og þeir brutu
upp dyrnar og fóru inn.
Þeir leituðu hátt og lágt í húsinu,
en þar var engin sál. Þeir klóruðu
sér í hnakkagrófina á víxl. Loks kom
einhver aðvifandi þarna, sem hafði
orð á því, að hann hefði séð hana
ganga upp að Sjónarhóli í gærkvöldi.
„Kannske henni hafi orðið illt þar
upp frá, og ekki komizt heim aftur."
Sjónarhól. Já, og nú tóku allir til
fótanna og fóru þangað.
Þar fundu þeir hana. Hún lá fyrir
framan einn bekkinn, og hélt á mynd
af Karli milli stirðnaðra fingranna.
En yfir marmarableiku andlitinu var
einhver hátignar- og sælublær, eins
og endurskin einhvers mikilfenglegs
og merkilegs. Það var líkast og stór
opin augun horfðu á fallegt sólarlag.
Sumir tárfelldu, er þeir horfðu á
dánu stúlkuna.
„Ungfrú Tryggð," hvíslaði einhver
og hinir kinkuðu kolli. Og svo tóku
traustar sjómannahendur saman og
gerður börur og berhöfðaðir og þög-
ulir báru þeir hana heim í litla, hvíta
húsið við höfnina. Hún hafði loksins
fengið boðin, sem hún hafði þráð svo
lengi.
☆
AlfMiegisltátíðin —
Niðurl. af bls. 7.
Eftir Alþingishátiðina komu oft
fram tillögur um það, bæði í ræðu
og riti, að æskilegt væri að halda
slíka þjóðarsamkomu t. d. tíunda
hvert ár. En þegar frá leið, gleymd-
ist sá góði ásetningur. Eftir tuttugu
ár er hálf öld liðin frá Alþingishá-
tiðinni. Væri það ekki umhugsunar-
vert að halda þá aftur veglega Al-
þingishátíð, þó ekki sé um þúsund
ára afmæli að ræða, og efna síðan
á tiu ára fresti til almennrar hátíðar
á Þingvelli. Ef slikar samkomur gætu
farið fram í sömu „einingu andans
og bandi friðarins" eins og Alþingis-
hátíðin 1930, þarf ekki að efa, að
þær gætu haft stórbætandi áhrif á
hugarþel þjóðar, sem dagsdaglega
hefur jafn gaman af að rífast og
við íslendingar gerum.
hafa öðlast miklar vinsældir
hjá dömum sem hafa reynt
þau. Þau leyfa óþvingaðar
hreyfingar, eru fyrirferðar-
lítil og þola steypiböð. —
Einnig hafa hentugar um-
búðir orðið vinsælar í með-
ferð.
32
Fálkinn, 25. tbl. 196Q>