Fálkinn - 10.08.1960, Blaðsíða 17

fara til Alexandríu og taka þar bóm-
ullarfarm. Hún er sjálfsagt ekki í
neinni hættu fyrstu dagana, en það
er réttara að ég sími til Oslóar og
fái stríðsvátryggingu á hana.“
„Hefurðu ekki frétt neitt af Altair
ennþá, pabbi?“ Bláu augun grát-
bændu um einhvern neista af von.
Stríðið hafði staðið í mánuð og blöð-
in fluttu daglega fregnir af að skip-
um hefði verið sökkt.
„Nei, barnið mitt, ég hef ekki frétt
nokkurt orð ennþá," sagði Tönnesen
og strauk henni um hárið. Hann hafði
elzt um mörg ár á þessum eina mán-
uði; hún sá það vel og gerði sér
samvizku af að vera að spyrja hann,
en hver klukkutími var nagandi kvöl,
og hún var hrædd um að hún þyldi
ekki þessa sálarraun, ef þetta héldi
svona áfram lengi. Sjálf var hún ekki
nema skuggi af sér.
„Ég hugsa, að við fréttum eitthvað
bráðum, því að hann hefur ekki enn
sent mér boð um að hann sé dáinn.
Þú skalt sanna til að þau boð koma
á undan öðrum fréttum."
„Já, við fréttum eitthvað bráðum.
Viltu ekki gefa mér kaffisopa, væna
mín.“
Fyrsti mánuðurinn varð að heilu
ári — að tveimur árum. Tönnes gamli
Tönnesen var kominn undir græna
torfu í kirkjugarðinum. En þegar fer
að skyggja, opnast dyrnar á litla
hvíta húsinu, og léttur skuggi kemur
út, læsir á eftir sér og sést ganga
götuna upp að Sjónarhól. Þar situr
hún með spenntar greipar, hljóð, og
lifir upp endurminninguna sm síð-
asta kvöldið, sem hún var þarna með
honum, sem fór og kom aldrei aftur.
Hún situr og starir út á sjóinn, og
þeir, sem hafa verið svo nærri henni
að þeir hafi getað heyrt, segja, að
hún sé að tala við einhvern, þó eng-
inn sé þarna hjá henni. En allir vita
hvern hún er að tala við, og komi
einhver óforvarandi þangað sem hún
situr, gengur hún þegjandi burt.
„Ungfrú Tryggð er þarna núna,“ seg-
ir fólkið og læðist burt, eins og það
hefði gert sig sekt um helgibrot.
Hún er ekki með öllum mjalla,
segja kerlingarnar og líta til hennar
með fyrirlitningu. Ég er nú alveg
grallaralaus — að geta látið svona
út af einum karlmanni! Eins og marg-
ir hafi ekki misst mann í sjóinn, og
ekki látið svona. Hún er ekkí heil á
sönsunum síðan hann pabbi hennar
dó!
— -Heldurðu enn, að hann komi
aftur? spurði kona Hansens slátrara
einn daginn, þegar hún var að vega
síðasta ketbitann sinn handa henni.
Hún var ergileg yfir að hafa ekki
meira að selja, og yfir því að hún
fékk aldrei að vita um hvað þessi
fáláta stúlka var að hugsa, þessi föla,
unga stúlka með stóru, þreytulegu
augun og hvíta hárið.
„Já, hann kemur, því að hann hef-
ur ekki gert mér nein boð ennþá,
og hann lofaði því, svo að hann hlýt-
ur að koma," muldraði Klara, en
þannig, að ómögulegt var að vita
Niðurl. á bls. 32.
í hart út af þessum umbrotum í Dan-
zig.. En hefurðu frétt nokkuð af Al-
tair?“
„Uss, hafðu ekki svona hátt,“ hvísl-
aði Tönnesen og benti þumalfingrin-
um upp í loftið. „Hún er svo hrædd,
þarna uppi, og gleypir í sig blöðin
undir eins og þeir koma inn úr dyr-
unum. Hún fylgist með, skilurðu.
Hún er hrædd um brúðgumaefnið
sitt, sem ég sagði þér frá. Þetta er
annars mesti myndarpiltur, og þetta
verða lagleg hjón, ekki svo að skilja,
en ég fæ sangar og brimsaltar baun-
ir núna á daginn, því að hún grætur
svo mikið ofan í pottinn. Hún vildi
endilega giftast honum áður en hann
fór, skilurðu. Er hrædd um að hann
komi aldrei aftur, segir hún. Svo að
það er ekki vert að hún heyri til
okkar.“
En hún hafði heyrt til þeirra. Áður
an faðir hennar hafði hvíslað síðustu
orðin, var hún komin í dyrnar, bein
og hvít eins og kerti, og starði stór-
um augum á mennina tvo við borðið.
„Frændi .... Ehlers frændi, er það
satt?“
„Satt .... eh .... er hvað satt?
Sæl vertu, Klara mín. Þú mundir
ekki eiga heitt vatn — nýsoðið?"
„Þetta var venjulega kveðjan hjá
Ehlers „frænda", og Klara brosti
alltaf þegar hún heyrði hana, en I
dag var hún eins og steingerfing-
ur og gömlu mennlrnir urðu hræddir
og órólegir.
„Ég er að spyrja, hvort það sé
satt, að stríðið sé byrjað, frændi?“
„Eh .... stríð? Er það það, sem
þú ert hrædd við? Nei-nei, það er
.... það er ekki annað en hann
flóniö á tollstöðinni hafði heyrt í
talkassanum sinum. Stríð? Fyrr
mætti nú vera. Komdu nú með vatn-
iö, telpa mín, og lofaðu þeim að
stríða sem vilja.“
Þegar Klara var horfin, fóru gömlu
mennirnir að tala um farmgjöld og
ýmsa möguleika, og ætluðu að fara
að rifja upp ævintýrin úr fyrri styrj-
öldinni, þegar Klara kom inn með
vatnið og setti rjúkandi könnuna á
borðið. Þeir litu á hana sem snöggv-
ast, en voru fljótir að líta af henni
aftur. Föla, fallega andlitið var lok-
að og augun stór og starandi, eins
og þau hörfuðu inn í annan heim.
„Sem sagt,“ byrjaði Ehlers aftur
þegar hún var farin út, „hefurðu
frétt nokkuð af Altair? Þú ert fram-
kvæmdastjórinn, svo að þú hlýtur að
fá skeyti."
„Hún átti að verða ferðbúin frá
Cardiff í dag og fara til Azoreyja
með kolafarm, og síðan á hún að
Fálkinn, 25. tbl. 1960
17