Fálkinn - 10.08.1960, Blaðsíða 22

*** BLAÐ ÆSKUNNAR ***
Gumbur og Tóta.
Bamasagan.
GUMBUR
Ég heiti Gumbur og er af skozku
úrvalskyni. Langa-langa-langafi minn
hét Mac Gumbur Rófusperringur og
var með sex þumlunga langan lagð
á rófubroddinum. Pabbi sagði, að ég
vœri eins líkur Mac og nokkur hund-
ur gæti verið: sömu kaffibrúnu aug-
un, sami hausinn og skeggið og sams
konar lappir, breiðar og sterkar.
Við urðum að læra að skilja manna-
mál i hvolpaskólanum. „Svei!“ þýddi
það sem við máttum ekki gera.
,,Ligg!“ þýddi að við áttum að leggj-
ast á magann. „Kom!“ var ofur auð-
velt að skilja og „Heilsaðu!" þýddi
að maður átti að rétta framlöppina,
og þá fengum við sykurmola. Já, það
var gaman að vera hvolpur og elta
á sér rófuna. En einu sinni fór ég.
um borð í skip. Það synti þrjá daga'
og þrjár nætur og svo kom ég til
Hvolpavikur.
Ég á heima í stóru húsi við fallega
götu, og þar eru reynitré í görðun-
um. Það er ágæt hundalykt í götunni,
því að þar eru hundar í hverju húsi.
Sumir stórir, sumir litlir. Sá minnsti
heitir Pekingdvergur og nefið á hon-
um er eins og hann hefði rekizt á
vegg á fullri ferð. Hann geltir og
þykist vera hundur með hundum.
Og svo er andstyggilegur, lappa-
langur hundur og ekkert hálsband á
honum. Ég held hann borgi ekki skatt
heldur. En hann er skelfing montinn.
Ég hef gleymt að segja ykkur, að
ég er af hundakyni, sem heitir „terri-
er“. Þið getið heyrt, að þegar ég urra
segi ég iíka „terrr-í-err". En ég bít
aldrei, nema af kattarskrambinn I
h S itóHiií - ' • ,i _______,!
Gamli spekingurinn var á heimleið
til sín, en hann var svo utan við sig,
að hann labbaöi eintóma króka fram
og aftur. Hann komst nú heim um
síöir, en hvaöa leiö haföi hann fariö?
næsta húsi ertir mig. Kattarbjálfinn
hélt, að ég gæti ekki náð í sig, vegna
þess að ég er svo lappastuttur. Vow-
ovv. Það fékk hann samt að reyna,
þegar hann ætlaði að veiða þúfutitt-
linginn. Hann skreið á maganum, svo
sem tvær rófulengdir frá mér. Nú
skal ég taka í lurginn á þér, hugs-
aði ég með mér. Og um leið og hann
ætlaði að grípa fuglinn, beit ég í róf-
una á honum. Svo hljóp ég burt, en
kötturinn hljóp fimm hæðir sinar í
loft upp og vældi eins og blásiö væri
í ýlustrá.
Bezti vinur minn heitir Tóta. Það
er lítil telpa með falleg augu. Við
leikum okkur saman. Þegar ég var
yngri, lékum við Stórutáar-leik. Hún
lá undir ábreiðunni á rúminu og tif-
aði stórutánni, en þegar ég ætlaði
að ná í hana, var hún alltaf komin
á annan stað. Við Tóta skiljum hvort
annað, eins og við værum hundar
bæði tvö — eða svo til. Ég veit vel
þegar illa liggur á henni. Þá nudda
ég trýninu að fætinum á henni.
Mér er illa við bæjarpóstinn. Hann
fer í taugarnar á mér. Hann kemur
svo snöggt, þá glamrar í póstkass-
anum. Allir menn ættu að vera með
rófu. Ef þeir gætu dinglað rófunni
mundi ég skilja þá betur. Þegar mér
líður vel, dingla ég mér öllum, fram-
an' frá trýni og aftur á rófubrodd.
Vovvovv. Ég veit reyndar hvernig
fólk er. Þegar ég þefa af því, man
ég lyktina lengi á eftir. Ég get lykt-
að hvar Tóta er, með því að þefa
af sporunum hennar á götunni. Já,
það er skrítið með lyktina. Hérna um
kvöldið voru Tóta og mamma henn-
ar háttaðar, og allir í húsinu. Ég
ætlaði að fara að sofa í körfunni
minni líka, en þá fann ég einhverja
undarlega lykt i stofunni. Alveg eins
og þegar hann Jónsi frændi var að
reykja vindilinn sinn á jólunum.
Ég þefaði og hnusaði og fann að
lyktin kom neðan úr kjallara. Ég
vakti Tótu og mömmu hennar. Þær
dreymdi vist báðar um feit bringu-
kollsbein, en tóku viðbragð þegar ég'
gelti.
Ég hljóp á undan þeim að kjail-
aradyrunum geltandi, og nú fundu
þær lyktina sjálfar. Hún kom úr
miðstööinni.
Þar var þykkur reykur undir loft-
inu. Svo glórði í eitthvað úti í horni,
það var eldur í pokunum þar. Og
Töfra-úrið
BeidcLu vin pinn aö hugsa sér ein-
hverja tölu á þessu úri. Segöu hon-
um svo aö leggja 1 viö töluna í hvert
skipti sem þú bendir meö blýanti á
einhverja töluna á úrskífunni. Þegar
hann er kominn upp í 20 á hann aö
segja stopp. Og þá stendur blýant-
urinn einmitt á þeirri tölu, sem hann
hefur hugsaö sér.
Þetta viröist skrítiö, en er þó
ofur einfalt. Þú leikur bragöiö á þann
hátt, aö fyrstu 7 skiptin bendir þú
af handahófi, en í áttunda skiptiö
bendir þú meö blýantinum á 12. Svo
bendir þú á tölurnar í röö, aftur á
bak — 11, 10, 9 o. s. frv. Þangaö til
vinur þinn segir stopp ■— þá stendur
blýanturinn þinn á tölunni, sem hann
hugsaöi sér. — Þú getur sjálfur séö
hvers vegna þaö er.
22
Fálkinn, 25. tbl. 1960