Fálkinn - 10.08.1960, Blaðsíða 25

í>að var svo að heyra sem Hugh ætti viða vini og hún
fór að velta fyrir sig hvernig þeim mundi lítast á þessa
ungu og óreyndu brúði hans, og allt i einu setti að henni
kvíða um framtíðina. Valerie hefur kannske getið sér
til um hugrenningar hennar og brosti til hennar.
— Þetta er yndislegt líf, Irena. Þú baðar í rósum
þegar til kemur. Og ég skal hjálpa þér meðan þú ert
að læra málið og þekkja peningana og þess háttar.
— Það er fallega gert, svaraði hún þakklát. •— Hugh
hefur lofað að kenna mér nokkrar setningar á portú-
gölsku áður en við komum til Rio.
— Þú lærir málið fljótt, sagði Bill. — Valerie kunni
ekki stakt orð þegar hún kom þangað fyrst, fyrir sex
árum, en henni gekk ótrúlega fljótt að læra málið.
Irene hló. — Það var huggun. Ef allir yrðu jafn alúð-
legir og Valerie, yrði auðvelt að lifa, hugsaði hún með sér.
Bill sneri sér að Hugh. — Hvar hefurðu hugsað þér
að búa? Þú sagðir lausum herbergjum þínum, var það
ekki?
Hugh kinkaði kolli. — Ég á íbúð I Copacabana, skammt
frá Post 5.
— Ég skal útskýra þetta fyrir þér, sagði Valerie. —
Ströndinni er skipt í skákir, sem eru hver með sínu
númeri, svo að auðvelt er að rata þar.
Áður en Irena gat svarað, sneri Bill sér aftur til Hughs.
— Er það íbúðin, sem þú lézt dubba upp handa ....
Hann þagnaði skyndilega og beit á vörina. Þetta var
í annað skipti síðan þau hittu Wilsonshjónin, sem óþægi-
leg þögn varð allt í einu. Svo sagði Valerie hátt: —
Ég veit, að þú kannt vel við þig við Avenida Atlantica,
Irena. Mér finnst það fallegasti staðurinn í Rio. Ágæt
útsýn yfir hafið þaðan.
— Það er girnilegt, sagði Irena.
En ekki nógu girnilegt til þess að það gæti gefið skýr-
ingu á þessum óeðlilega innilega hreim, sem kom í rödd
Valerie þegar hún flýtti sér að grípa fram í fyrir Bill,
er hann var í þann veginn að tala af sér — og hefði
gert það, ef Valerie hefði ekki rekið fótinn i hann undir
borðinu. En hvað var það, sem hann ætlaði að segja?
Handa hverjum hafði Hugh látið dubba upp íbúðina
með útsýni til hafs?
IRENA EIGNAST VIN.
Irena komst brátt að raun um að lífið um borð var
eins og veröld út af fyrir sig. Það var líkast og Eng-
land eg Brasilía væru tvær fjarlægar plánetur og „Ara-
minta“ væri einhversstaðar úti í himingeimnum og far-
þegarnir þar hirtu ekkert um hvað gerðist fyrir utan
borðstokkinn. Skipið sjálft var eina veröldin, sem til var
í meðvitund farþeganna. Skipstjórinn og yfirmennirnir
voru keisari og ráðgjafar hans, og orð skipstjórans voru
lög.
Hver dagurinn var öðrum líkur. Athafnasömustu far-
þegarnir drápu timann með hringleik á þilfarinu, en þeir
sem værukærari voru lágu í stólunum og blunduðu eða
röbbuðu saman.
Þegar þau höfðu verið tvo daga á sjónum, fór Irena
að morgninum upp á bátaþilfarið og reyndi að kasta
gaflokum. Hún komst að raun um að erfitt var að hitta
og var í þann veginn að hætta þegar hún heyrði karl-
mannsrödd bak við sig: — Á ég að sýna yður, hvernig
á að gera þetta?
Hún leit við og horfði inn í vingjarnleg, blá augu.
— Þökk fyrir, viljið þér gera það? sagði hún og hann
tók við örvunum.
— Ég er nú enginn snillingur í þessu heldur, sagði
hann. — En það á að minnsta kosti að kasta svona.
Hann kastaði fyrstu örinni svo fimlega, að hún dáð-
ist að.
— Þetta er ekki mjög mikill vandi, sagði hann og
reyndi að látast ekki of drjúgur af sjálfum sér. — Þér
verðið bara að læra að kasta. Ég skal halda um hönd
ina á yður.
Hann stóð bak við hana, studdi annari hendi á öxl
hennar, en með hinni stjórnaði hann handleggnum á
henni um leið og hún kastaði. Örin kom sæmilega nærri
marki.
— Ágætt! sagði hann. — Reynið þér aftur.
Eftir tíu mínútur hafði hún tekið miklum framförum
og var ánægð með árangurinn.
—■ Þarna sjáið þér, sagði hann sigri hrósandi. — Ég
sagði yður líka, að það væri auðvelt.
Irena hló. — Þér hljótið að vera duglegur kennari,
herra .... Nú fyrst mundi hún, að hún vissi ekki hvað
maðurinn hét.
— Fairburn, sagði hann. — Brian Fairburn. Hann
brosti, hálf feimnislega. — Gerið þér svo vel að kalla
mig Brian. Það er miklu viðkunnanlegra.
— Gott og vel — Brian. Ég heiti Irena. Irena Con-
greve.
Hann kinkaði kolli. — Ég veit það. Mig hefur langað
mikið til að kynnast yður. Þetta er fyrsta sjóferðin yðar,
er það ekki?
— Jú. Hún hló. — Getið þér séð það á mér?
Hann svaraði því ekki, en sagði í staðinn: — Þetta
er önnur sjóferðin mín. Þér viljið vonandi lofa mér að
sýna yður skipið.
Einstaklega viðfelldinn maður, hugsaði hún með sér.
Ungur og fjörlegur og kunningjalegur, þó hann væri
feiminn. Hann minnti hana á klaufalegan hvolp, sem
er í vafa um hvernig vinarhótum hans varði tekið. En
samt ....
— Það er fallega boðið, Brian, sagði hún vingjarnlega.
— En ég er hérna með manninum mínum, og hann get-
ur sýnt mér skipið.
— Já, auðvitað, tafsaði hann. — Mér datt bara í hug,
að ef hann ætti annríkt eða .... ef hann hefði ekki
hentugleika til að vera með yður. Ég ætlaði ekki að
sýna neina áleitni .... mér datt bara í hug .... Hann
þagnaði og roðnaði.
— Það var fallega boðið, sagði Irena aftur. — Ég
skal muna þetta og herma upp á yður loforðið. Og svo
spurði hún: — Farið þér til Rio?
Hann kinkaði kolli.. — Ég er starfsmaður hjá South
Atlantic Oil Co. Aðstoðarmaður hjá Grant Summers verk-
fræðingi. Maðurinn yðar þekkir hann vafalaust.
(Framh.)
Nýtízku stóll.
ADAMSON
Fálkinn, 25. tbl. 1960
25