Fálkinn - 17.08.1960, Blaðsíða 12

2) Ltdfeij ^Jdoyi:
Auðkýfingur deyr
LIS Maclean var há og grönn eins
óg ballettdansmær, og andlitið ljóm-
ándi fallegt. Hún var tuttugu og
fimm ára, en virtist vera miklu yngri
þarna sem hún sat við skrifborðið.
*— Það er hann frændi yðar, sir —
herra Henry. Viljið þér tala við
hann?
1 innstu skrifstofunni i gamla hús-
inu, sem stendur i skugga Englands-
banka, sat Andrew Craig og muldr-
aði eitthvað óskiljanlegt í símann.
Hann ar alræmdur fyrir þann illa
vana, meðal fjármálamanna i Lon-
don. Margir kaupsýslumenn höfðu
setið eftirvæntingarfullir á stólnum
andspænis honum og hlustað á ó-
lundarlega muldrið í þessum ríkasta
víxlara af mörgum ríkum í London.
Ekki svo að skilja, — hann virtist
svo sem umgengnisgóður og viðfelld-
inn, með fallegt, silfurhvítt hárið,
rjóðar kinnar og viðfeldna röddina.
En glöggskyggni hans og ólund gat
gert menn hrædda. Hann var orðinn
81 árs og viðurkenndur sem „grand
old man“ í City — aldursforseti allra
peningafursta.
— Jæja, látið hann fá samband
við mig.
Ofrulítill smellur heyrðist í tækinu.
Henry var í símanum. — Halló,
frændi. Afsakaðu, að ég geri þér
ónæði. En ég þarf að leita ráða hjá
þér.
—r Bara ráða? Var það ekki annað?
— Nei.
Andrew Craig skríkti. — Það er
nýjung — og góð tilbreyting, því að
venjulega ertu að biðja um peninga.
En þú skalt vita, að héðan í frá
færðu ekki grænan eyri hjá mér.
— Nei, það er heldur ekki erindið.
Mig langar til að líta inn til þín og
sýna þér tilboð, sem ég hef fengið.
Það er frá blaði á Nýja-Sjálandi,
sem vill fá mig í félagsskap með sér,
gegn þvi að ég leggi peninga i fyrir-
tækið. Ég get náð í þessa peninga
sjálfur. En ég þarf á ráðum að halda.
— Hvers vegna minntist þú ekkert
á þetta, þegar þú borðaðir heima
hjá mér á föstudaginn var? Þú fékkst
góðan mat.
— Ég vissi ekkert um það þá.
— Jæja, látum það gott heita.
Komdu þá klukkan hálftólf á morg-
un. Skemmtilegt að heyra, að þú
ætlar loksins að fara að verða að
manni. Síðustu orðin voru sögð i vel-
viljuðum áminningartón. — Mér lízt
vel á þetta. Það er betra en lifa
á snöpum, sem lausa-blaðamaður, —
þetta, sem þú kallar „free lanceing“.
Jú, — þú skalt fá ráð. En heldur
ekki meira. Sem einkasonur systur
minnar hefur þér verið kunnugt ár-
um saman, að þú átt von á góðum
erfðahluta eftir mig. En ekki fyrr
en ég er dauður. Þangað til skaltu
ekki fá tækifæri til að sólunda meiru
en þú þegar hefur gert.
HENRY kom í tæka tíð daginn
eftir. Fimm mínútum fyrir. Þetta
var hár og karlmannlegur maður,
á að gizka hálffertugur, með smá-
skegg undir nefinu og í fötum, sem
gerðu hann að lifandi auglýsingu
fyrir skraddarann, sem hafði saumað
þau. Bros hans og fas var sönnun
fyrir því, að þarna fór þrautreynd-
ur sjarmör.
Hann kom inn úr dyrunum með
bezta sparibrosið, sem hann átti og
slengdi úttroðinni skjalatöskunni á
borðið hjá einkaritaranum.
— Hvernig líður gamla mannin-
um?
— Hann er í fullu fjöri, sérstak-
lega þegar litið er á aldurinn og að
hann vinnur frá morgni til kvölds.
— Hann ætti að fara að hvíla sig.
— Það gerir hann ekki fyrr en í
fulla hnefana. Það kom ákefð í rödd
Lisu, því að hún dáðist að húsbónda
sínum. — Það er hans eina yndi
að vinna!
— Þakka skyldi honum — þegar
hann hefur annan eins ritara og yð-
ur. En að því slepptu, — þetta hlýt-
ur að reyna mikið á mann á hans
aldri.
— O-jæja. Hann hefur húslæknir-
inní dr. Spencely-Dormer, og lætur
hann skoða sig hálfsmánaðarlega.
Henry brosti. — Já, ég hef heyrt
það. Hann sagði mér sjálfur, að
hjartað væri ekki hraust. Hann hafði
verið minntur á að fara varlega,
sagði hann.
— Klukkan er hálftólf, sagði Lisa
MacLean. — Það er bezt að þér
farið inn til hans.
Henry tók stóru töskuna og dyrn-
ar lokuðust á eftir honum. Lisa hélt
áfram að vinna. Klukkan rúmlega
tólf opnuðust dyrnar að skrifstofu
húsbóndans. Lisa stóð upp. Henry
stanzaði sem snöggvast í dyrunum
og sagði: — En hvað verður þá með
hitt málið, frændi?
— Við sjáum nú til. Við sjáum til.
Við sjáum til, heyrðist muldrað inni
í skrifstofunni.
— Já, þá það. Og þakka þér fyrir,
frændi.
Henry Craig kom út. Hann leit
broshýr til hennar um leið og hann
lokaði á eftir sér hurðinni. — Það
var nú það. Mér sýnist hann eins
og alikálfur.
Svo leit hann á klukkuna á þilinu
og hélt áfram: — Hún er orðin tiu
mínútur yfir! Ég fæ tíma til að fá
mér glas — eða tvö — fyrir hádegis-
verð. Ég á að hitta ritstjóra niðri
í Blaðamannaklúbbnum. Áríðandi
fundur. Og svo brosti hann út undir
eyru og kvaddi glaðlega: „Sælar,
blessaðar, — líði yður vel!“
HÚN hélt áfram að vinna. Glæsi-
legur náungi, það varð hún að játa.
Svo vann hún af kappi í tuttugu
mínútur, stanzaði, leit á klukkuna
og setti símann í sambandi inn til
húsbóndans. Ekkert svar.. Það var
skrítið. Hún hringdi aftur og hnykl-
aði brúnirnar. Ytti stólnum frá borð-
inu, stóð upp og opnaði dyrnar.
Hún rak upp angistaróp og hljóp
inn. Andrew Craig forstjóri lá fram
á skrifborðið og bærðist ekki. Hann
hafði tekið annari hendinni fast m
hinn úlfliðinn. Andlitið var eins og
límt við skrifborðið og einkennileg-
ur fjólubrúnn litur á hörundinu.
Það kom þoka fyrir augun á henni
og hana sveið í hálsinn, en hún reyndi
að stilla sig. Það fyrsta, sem henni
datt í hug, var að stinga hendinni
milli jakkans og vestisins. Hjartað
var hætt að slá. Hún þreif símann og
hringdi til dr. Spencely-Dormer.
Það vildi svo vel til að hann hafði
viðtalstíma í dag. Þá var hann alltaf
heima og tók á móti sjúklingum. Það
var huggandi en myndug rödd, sem
talaði við hana í símanum.
— Þetta er slæmt að heyra, ung-
frú MacLean. En ég hef svo sem
búizt við þessu, skiljið þér. Á þess-
um aldri og með svona hjarta. Jæja,
ég skal vera kominn eftir kortér.
Þér ættuð að láta lögregluna vita,
fyrir siða sakir.
— Lögregluna?
— Það er aðeins formsatriði. Úr
því að hann dó í skrifstofunni, en
ekki heima hjá sér. En það mun ekki
nauðsyn á að opinber líkskoðun fari
fram. Ég hef verið læknir hans ár-
um saman.
— Jæja, ég skal gera það, læknir.
Er ekki bezt að ég sími til þjónsins
hans, Johnsons? Það er ýmislegt, sem
verður að gera.
— Jú, vitanlega.!
GRÁI, stóri læknisbílinn staðnæmd-
ist við gamla skrifstofuhúsið hér um
12
Fálkinn, 26. tbl. 1960