Fálkinn - 17.08.1960, Blaðsíða 13

bil samtímis og svarti lögreglubíll-
inn rann upp að gangstéttinni. Lo-
max fulltrúi steig út og læknirinn
gekk til hans og kynnti sig.. Þeir
urðu samferða inn í húsið.
— Já — þessi maður á langan
vinnudag að baki sér og hefur kom-
izt langt, sagði læknirinn. — Það er
enginn leikur að halda öllu í horfinu
þangað til maður er orðinn áttatiu
og eins árs, þegar hjartað var eins
og það var i honum. Það eru ekki
allir sem hefðu getað það.
Lisa var mjög alvarleg. Hún sagði
þeim það, sem hún vissi og fór með
þeim inn í einkaskrifstofu forstjór-
ans. Læknirinn athugaði líkið laus-
lega og sagði: — Hjartakrampi, ekki
sé ég betur. Með eftirfarandi köfn-
un. Hann hef ur hnigið tram á borðið.
Líklega hefur þetta gerzt á fáein-
um sekúndum.
— En þessi för á úlfliðnum? spurði
lögreglufulltrúinn.
— Ég geri ráð fyrir að þau séu
eftir hann sjálfan, þegar hann fékk
aðsvifið.
Lomax fulltrúi kinkaði kolli. -— Þá
er ekkert fyrir mig að gera hérna.
Þegar ég kem á stöðina aftur, ætla
ég samt að síma fyrir siða sakir
til formannsins í líkskoðunarnefnd-
inni. Það er skylda að tilkynna hon-
um þetta, eins og þér vitið. Og svo
getur hann símað til yðar, ef hann
kærir sig um.
Nú heyrðist umgangur i fremri
stofunni. Og svo var drepið laust á
dyrnar. Lisa opnaði. Miðaldra mað-
ur, gráhærður, stóð þar og sagði lágt:
— Þetta er sorgardagur, ungf rú Mac-
Lean.
Hún kinkaði kolli, raunaleg á svip
og hleypti honum inn. — Þetta er
Johnson, þjónn forstjórans, sagði hún
við hina.
Þjónninn gekk niðurlútur inn að
borðinu og horfði á Jik húsbó.nda
síns. — Já, í sannleika sorgardagur.
Gerðist þetta fljótt?
— Já, mjög fljótt. Hann var í fullu
fjöri þegar herra Henry fór frá hon-
um, sagði einkaritarinn.
— Var herra Henry þá hérna í
dag?
— Já, hann átti eitthvert erindi
við forstjórann. Craig forstjóri var
alveg eins og hann átti að sér þegar
herra Henry fór, því að þeir töluð-
ust við þegar herra Henry var í dyr-
unum. Ég heyrði greinilega að frændi
hans sagði: „Jæja, við sjáum nú
til — við sjáum til — við sjáum til.“
EINKENNILEGIR drættir fóru um
andlit Johnsons og furða skein úr
augunum á honum. Hann tók í hand-
legginn á fulltrúanum. — Afsakið
þér, en mætti ég fá að tala við yður
— í einrúmi — frammi í hinni skrif-
stofunni?
— Já, sjálfsagt.
Þeir fór fram og eftir nokkrar mín-
útur kom fulltrúinn aftur og spurði:
— Segið mér, ungfrú MacLean —
var fi’ændi hans með skjalatösku með
sér, þegar hann kom í dag?
-— Já, stóra, svarta tösku, eins og
koffort í laginu.
— Skyldi vera hægt að ná í hann
núna undir eins?
— Já. Hann er að borða hádegis-
verð með einhverjum ritstjóra í
Blaðamannaklúbbnum.
— Viljið þér síma þangað, gerið
þér svo vel. Segið honum hvernig
komið sé oð biðjið hann um að koma
hingað strax. Við skulum ekki tefja
hann lengi, segið honum það. Hann
fær að fara aftur þegar i stað. Og
ég ætla að biðja læknirinn og yður
að bíða hérna á meðan. Og Johnson
líka. Ég kem aftur eftir dálitla stund.
Ég hugsa að ég komi rétt á eftir
herra Henry.
Hann stóð við það. Tæpum þrernur
mínútum eftir að Henry kom inn í
skrifstofuna og lýsti harmi sínum
út af frændamissinum, var fulitrú-
inn kominn aftur. Hann var með
stóra tösku í hendinni. Þegar Henry
sá töskuna, náfölnaði hann.
— Hvað er nú þetta? hreytti hann
út úr sér.
— Þér verðið að afsaka, að ég hirti
töskuna yðar í fatageymslunni í
Blaðamannaklúbbnum, Henry Craig,
sagði lögreglufulltrúinn. — Ég gizk-
aði rétt á, að þér mynduð geyma
hana þar á meðan þér skryppuð
hingað. En geymsluvörðurinn var
hinn versti, svo að ég varð að sýna
honum heimildir á mér, til þess að
hann fengist til að láta töskuna af
hendi.
Henry Craig starði á hann og réð
sér varla: — Þetta er mesta frekj-
an, sem .... Niðurl. á bls. 32.
HVENÆR VERÐUR ÞAÐ? Eitt af vandamálum nútímasamgangnanna er
það, aö spara fólki tíma viö aö komast af flugvöllum stórborganna inn í
borgirnar sjálfar, Flestar tillögurnar liníga í þá átt aö nota kopta (þyriÚ
vœngjur) í þetta. Önnur tillagan er aö leggja einteinungsbrautir frá flug-
völlunum inn í borgirnar. Sænski auömaöurinn Axel Wenner-Gren hefur í
mörg ár variö stórfé til þess aö fullkomna hinar svonefndu Alweg-brautir,
sem liann telur hentugar til flutnina af þessu tagi. Undir vögnunum eru
gúmmíhjól, sem renna á einum teini, en smáhjól til hliöanna til stuönings
vagninum, er hann stendur kyrr. — Á myndinni sést sir Alfred Bossom
þingmaöur í enska þinginu meö líkan af svona Alweg-vagni, sem getur þot-
iö eins og reiðhjól um borgirnar, en þarf þó stuöning, þar sem hann stanzar,
Fálkinn, 26. tbl. 1960
13