Fálkinn - 17.08.1960, Blaðsíða 29

hún ætti að síma, eí hún þyríti á
honum að halda. Hún gat illa án
hans verið, eins og á stóð, en samt
gat hún ekki fengið sig til að hringja
á númerið hans. Hvernig gat hún
sagt honum, eða nokkrum öðrum, frá
þeim hræðilega grun, sem hafði grip-
ið hana? Mundi nokkur fást til að
trúa henni? Kannske var þetta allt
ekki annað en eintóm imyndun?
En hún var hætt að halda, að það
hefði verið ímyndun, að dyrnar hjá
henni hefðu verið opnaðar, og hún
vissi, að einhver hafði læðzt inn til
hennar, — þetta var skýlaus stað-
reynd!
Stúlkurnar tvær, Ruth og Mary,
komu, og fóru að vinna. Þær urðu
skelkaðar og forviða, er þær hlust-
uðu á frásögn Kötu.
—. Já, trektar-konglurlærnar eru
afar hættulegar, sagði Mary. — En
þær eru mjög sjaldgæfar hér um
slóðir. Ég skil ekki hvernig þetta
kvikindi hefur komizt inn í herberg-
ið yðar, ungfrú Kata. Hlerar fyrir
gluggunum, og ég hef aldrei séð
konguló í þessu húsi. En í dag skal
ég sannarlega skoða hvern krók og
kima.
— Og aumingja ungfrú Helga!
sagði hin. — Ég vona, að hún lifi
þetta af, og ef hún hefði ekki flæmt
kongulóna af öxlinni á yður, munduð
þér hafa orðið fyrir þessu, ungfrú
Kata.
— Já, ég geri mér það ljóst ....
Helga hefur líklega bjargað lífi minu,
sagði Kata. — Frú Dennison lofaði
að hringja. Bara að hún geri það
sem fyrst, svo maður frétti hvernig
líður.
Síminn hringdi í sömu andránni.
Kata var svo skjálfhent, að hún gat
varla lyft heyrnartækinu.
— Hún hefur þetta af, Kata. Rödd
Fredu var örugg og sigurviss. —
Læknirinn segir, að hún sé úr hættu.
En hún hefur háan hita og verður
líklega að liggja hérna um sinn.
— Guði sé lof, að hún er úr hættu,
sagði Kata og röddin var nærri því
kjökrandi.
— Já, þetta var tvisýnt um tíma,
sagði Freda alvarleg og bætti við:
— Viltu biðja stúlkurnar að hafa
til morgunverð handa okkur!
Það var dauft yfir fólkinu við
morgunverðinn. Varla talað orð, og
Kötu fannst Rodney og Freda forð-
ast að líta hvort á annað. Hún reyndi
að neyða ofan i sig matinn, en
fannst hann sitja fastur i hálsinum.
En henni létti mikið við að frétta,
að Helga næði heilsu aftur. Þó var
hún hrædd ennþá Hún horfði á þau
á víxl. Gátu þessi hjón virkilega ósk-
að að sjá hana dauða — og jafnvel
svo mikið, að þau gerðust morðingj-
ar sjálf? Það var nístingsleg tilhugs-
un og hún reyndi að vísa henni á
bug, en tókst það ekki.
Hún heyrði sjálfa sig segja upp-
hátt: — Ef Helga hefði ekki rekið
kongulóna af öxlinni á mér, gæti ég
verið dauð núna ....
— Hvaða bull er þetta! Rodney
leit snöggt upp. — Við mundum hafa
bjargað þér á sama hátt og okkur
tókst að bjarga Helgu .... sem bet-
ur fór.
— En ef ég hefði verið sofandi, er
ekki víst að ég hefði orðið vör við
bitið, sagði Kata.
—- Vitanlega hefðir þú vaknað við
það, sagði Freda hálf önug eftir
nokkra þögn. — Þú mundir eflaust
ekki hafa verið I neinni hættu þó
að Helga hefði ekki verið inni hjá
þér.
— En vitanlega var heppilegt, að
hún skyldi vera þar, sagði Rodney.
— En hvernig stóð annars á því, að
hún var inni hjá þér, svona um miðja
nótt?
Kata fann glöggt hvernig rann-
sóknaraugu þeirra beggja störðu á
hana, og i augum Rodneys þóttist
hún geta lesið gruninn, jafn skýrt
og kvöldið áður. Hún reyndi í ofboði
að leita að einhverri skýringu, og
óskaði að hún hefði búið sig undir
þessa spurningu, sem vitanlega var
óhjákvæmileg.
— Hún hafði víst fengið martröð,
og þegar hún vaknaði, þorði hún
ekki að liggja ein í myrkrinu.
En hún sá á andlitinu á þeim, að
lygin hafði ekki tekizt sérstaklega
vel. Þau trúðu henni ekki. Héldu þau
að Helga hefði komið inn til að að-
vara hana? Ef svo væri, var líf
Helgu í eins mikilli hættu og henn-
ar sjálfrar. Að minnsta kosti undir
eins og hún kæmi úr sjúkrahúsinu.
Hún fann til einhverskonar ábyrgð-
ar á Helgu, ekki aðeins vegna þess
að líklega hafði hún bjargað lífi
hennar, heldur af því að henni þótti
vænt um hana. Það var eitthvað
barnslegt og biðjandi við Helgu, sem
olli þvi að mann langaði ósjálfrátt
til að hjálpa henni. Kata gat vel
skilið, að aðrir fundu þetta líka. Að
minnsta kosti fann Bern það áreið-
anlega. En var það ekki meira en
óskin um að hjálpa henni og vernda
hana, sem honum var í hug? Og
hvernig voru tilfinningar Helgu til
hans? Einhvern veginn hafði Kata
Þeir lolcuSu hjá mér símanum ár-
ið 1897, skal ég segja yöur.
orðið þess vísari, að Dennisonshjón-
in vildu stuðla að því, að Helga og
Bem yrðu sem beztir vinir. Og hvað
hélt hún sjálf um vináttu þeirra?
Kötu hafði verið mikil stoð í vin-
áttunni við Bern — en hve mikil?
Hún fann til einskonar ábyrgðar á
honum lika. Þó hann væri hágáfað-
ur og lærður, var hann að ýmsu
leyti eins og barn. Hana langaði
til að taka hann að sér og vernda
hann, og það var ekki eingöngu af
þvi að hún væri einkaritari hans.
Hún hafði látið Adrian halda, að eitt-
hvað væri milli hennar og Berns,
en það var aðeins til þess að sýna
að hún væri hvergi hrædd. En hún
var farin að ímynda sér, að þetta
gæti orðið staðreynd — ef hún væri
áfram um það sjálf.
Kötu fannst þessi morgunmáltíð
aldrei ætla að taka enda, en loks
var staðið upp frá borðum. Hún bjó
sig til að fara út. Það var ástæðu-
laust að híma heima hjá Dennison,
hún gæti eins vel reynt að verða
Helgu að einhverju liði, þar sem hún
lá í sjúkrahúsinu. Hún ætlaði að
heimsækja hana síðdegis — ef henni
yrði þá hleypt inn.
Hún þráði að komast burt úr þessu
húsi — hún var hrædd við það.
Hún kom snemma í skrifstofuna,
en samt var Bern kominn. Hann
grúfði sig yfir einhverjar ljósprent-
anir, sem lágu á víð og dreif um
skrifborðið hans. Þær voru af fjar-
stýrðu skeyti, sem vonir stóðu til að
færi hraðar og kæmist lengra en
nokkuð annað, sem reynt hafði verið
hingað til. Hann var stórhrifinn,
brúnu augun glitruðu og rauðjörpu
hárin risu á höfðinu á honum, eins
og hann hefði kembt það með öllum
fingrunum.
— Þarna held ég að við séum á
réttri leið, sagði hann. — Ég held
að þessi komist fimm hundruð míl-
ur, ef ekki lengra. Ég fékk teikn-
ingarnar í gærkvöldi hjá dr. Wig-
man. Verst, að sumir hlutarnir úr
þessu verða aðeins framleiddir i Eng-
landi, svo að við verðum að flytja
þá hingað. Þess vegna verðum við
að bíða nokkrar vikur, þangað til
við getum haldið tilraununum áfram.
Við gætum sparað okkur afar mik-
inn tíma, ef við gætum smíðað þessa
hluti hérna. Ég var að tala um þetta
við dr. Wigman í gærkvöldi. Þú veizt
að hann var prófessor í flugaflfræði
í háskólanum í Belfast, áður en hann
kom hingað. Þú verður að kynnast
honum, Kata. Ég hugsa, að þú hafir
mjög gaman af að tala við hann.
Hún brosti aðeins. — Ég er hrædd
um að hann hafi lítið gagn eða gam-
an af því samtali. Ég hafði aldrei
komið nærri þessum vísindum áður
en ég fór að vinna hjá þér. En ég
vona að ég læri ýmislegt með tíð
og tíma.
— Þú hefur lært mikið, nú þegar,
Kata. Það er nærri því óskiljanlegt,
að þú skulir aldrei hafa fengizt við
þetta áður. Þú ert greind stúlka! Ég
hef óskað sjálfum mér til hamingju
dags daglega, að ég skyldi ná I þig.
(Framh.)
Fálkinn, 26. tbl. 1960
29