Fálkinn - 17.08.1960, Blaðsíða 28

Illlllllll FRAMHALDSSAGA lllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllllll
BHÚÐUHLEITIIl
iiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiiniii /2 <1111111111
— Nei, ég hef ekki minnzt á það
við nokkra lifandi sál. Helga, viltu
ekki segja mér hvernig þú kynntist
Frank, og hvort það er í sambandi
við að hann hvarf? sagði Kata biðj-
andi.
— Ég get ekki sagt þér það, sagði
Helga. — Þú mátt ekki biðja mig
um það, Kata!
— En skilurðu ekki, að ég verð að
biðja þig um það? Það lá við að
Kata veinaði, þegar hún sagði þetta.
-—- Ég verð að reyna að komast að,
hvernig stóð á því að Frank skyldi
hverfa svona. Það er það, sem er
raunverulega ástæðan til þess að
ég fór hingað.
-— Æ, Kata, reyndu ekki að komast
að því, þú getur ekki komizt að neinu
hérna. Og ef þú reynir það stofnar
þú þér i hættu. Það fór hrollur um
hana, er hún bætti við: ■—■ Kannske
kostar það líf þitt!
— Hvernig á ég að láta ógert að
reyna þetta? Mér þótti svo vænt um
Frank. Hann er eini ættingi minn í
veröldinni.
■— Ég veit það, svaraði Helga, en
gerðu það fyrir mig að reyna að trúa
mér. Þú getur ekki hjálpað honum,
Kata. Og ég endurtek, að þú stofnar
þér aðeins í hættu — árangurslaust.
— Hvernig veizt þú allt þetta,
Helga? spurði Kata. — Og þú hefur
ekki svarað spurningu minni: Hvers
virði var Frank þér? Hversu vel
þekktir þú hann?
Helga þaggaði aftur niður í henni.
Svo tók hún í handlegginn á Kötu.
Hún rak upp lágt óp.
— Það er konguló á öxlinni á þér!
Hún bandaði hendinni til þess að
hrekja hana burt. Kvikindið var fer-
legt —kolsvart og gljáandi, lappa-
langt og ryðrautt á kviðnum. Þegar
Helga snerti við því, reis það á fjór-
ar afturlappirnar og stakk Helgu í
handlegginn.
Hún hljóðaði svo að allir vöknuðu
í húsinu. Rodney og Freda komu æð-
andi inn í herbergið að vörmu spori.
— Köngulóin á handleggnum á
Helgu! hljóðaði Kata. Hún var þar
enn. Rodney tók handklæði og sló
hana burt. Meðan hann var að merja
hana undir fætinum kallaði hann til
Fredu að ná í rakhníf og umbúðir.
— Þetta er trektar-konguló, ban-
eitruð, sagði hann og beit á jaxlinn.
— Flýttu þér að síma itl læknis, Kata.
Segðu honum hvernig komið sé! Hann
kallaði númerið á eftir henni, er hún
hljóp berfætt fram ganginn.
Barnes læknir svaraði strax og gaf
glöggar fyrirskipanir.
— Bið Dennison að reyra handlegg-
inn strax og skera i sárið svo að
blæði úr því. Komið stúlkunni strax
i sjúkrahúsið — ég skal koma þang-
að. Vitið þér hverskonar konguló það
var, sem beit hana?
—- Ég heyrði hr. Dennison segja,
að það væri trektar-konguló.
Læknirinn rak upp hljóð. — Ég fer
strax í sjúkrahúsið og skal sjá um
að rétt blóðvatn sé tilbúið. Flýtið þið
ykkur, hvert augnablik sem líður þýð-
ir að minni von sé um að bjarga
lífi stúlkunnar.
Hún skellti heyrnartækinu á kvísl-
ina. Svo hljóp hún inn ganginn aft-
ur, dauðhrædd og veik af angist út
af Helgu. Hún kallaði fyrirskipanir
læknisins, áður en hún var komin
að dyrunum.
—- Ég hef gert þetta, sagði Rod-
ney. — Við ökum samstundis með
hana í sjúkraúsið. Sæktu kápuna
hennar, Kata!
Kata kom með kápuna. Freda var
þarna líka. Helga var nærri meðvit-
undarlaus og hallaði höfðinu upp að
öxlinni á Fredu. Það hafði verið reyrt
um handlegginn á henni og blóðið
fossaði úr skurðinum, sem Rodney
hafði gert með rakhnífnum.
— Ég ætla að taka bílinn út, sagði
Rodney.
— Hjálpaðu Fredu til að koma
Helgu niður að hliðinu, sagði hann
kaldranalega við Kötu.
Kata hleypti sér í morgunkjól, og
henni og Fredu tókst að bisa Helgu,
sem nú var meðvitundarlaus, niður
stigann og út í garðinn. Kata skalf
og nötraði og svitinn bogaði af henni.
Þegar bíllinn ók burt stóð Kata eftir
við hliðið í næturkulinu. Hún bað
í hljóði: Góði Guð, bjargaðiu lifi
Helgu — góði Guð, láttu hana ekki
deyja!
Það var farið að birta af degi.
Bráðum mundi ævintýraroði gulls og
rauðs færast yfir austurloftið. En
Kötu leið svo illa, að hún gat ekki
notið þeirrar fegurðar. Kannske
mundi Helga deyja, og ef hún gerði
það, var það í rauninni vegna þess
að hún hafði reynt að bjarga henni
— Kötu. Ef Helga hefði ekki komið
inn til hennar, mundi eitur-kongulóin
hafa stungið hana sjálfa — það hefði
orðið hún en ekki Helga, sem nú
væri á leiðinni í sjúkrahúsið.
En ef Helga hefði ekki komið inn
í herbergið hennar? Ef kongulóin
hefði bitið hana í svefni -— það var
vafasamt, hvort hún hefði vaknað,
jafn þreytt og hún var. Þá hefði
hún kanske verið dauð núna. Hún
var hrædd.
Hvernig hafði kongulóin komizt
inn að rúminu hennar? Var það eðli-
legt — eða svo að segja venjulegt
fyrirbrigði hér i landinu? Hafði hún
komizt þarna inn fyrir tilviljnu eða
.... Hún þorði ekki að hugsa þá
hugsun til enda.
Hún fór í bað og klæddi sig í mann-
lausu húsinu. Vinnufólkið var ókom-
ið ennþá til að taka til starfa. En
þegar hún hafði klæðzt var hún svo
óróleg, að hún gat ekki sezt. Hún
gekk eirðarlaus milli herbergjanna.
Freda hafði lofað að síma undir eins
og Helga væri talin úr hættu. Denni-
sonshjónin höfðu gert sitt ítrasta til
að hjálpa henni — það var auðséð,
að þau vildu ekki láta hana deyja.
En mundu þau hafa farið eins að ef
Kata hefði orðið fyrir bitinu? Hún
gat ekki gleymt þessu, sem Rodney
hafði sagt við Helgu — að ef Kata
hindraði áform þeirra, þá yrði að
„útrýrna" henni, — slys gætu alltaf
komið fyrir — til dæmis það slys
að vera bitinn af eitúr-konguló í
svefni? Það gat legið svona í þessu,
því að Rodney hafði auðsjáanlega
ekki trúað frásögn hennar um, að
hún hefði hrasað um stólinn þegar
hún var að koma. Hann hafði kann-
ske grun um, að hún hefði staðið
þarna lengi og hlustað á samtal
hans og Helgu. Og ef svo var, gat
það hugsazt, að hann hefði talið
óhjákæmilegt að láta slysið verða
sem fyrst, sérstaklega eftir að hann
hafði orðið þess visari, að Kata ætl-
aði að flytja frá þeim bráðlega.
Hún vildi ekki trúa þessu — það
var svo hræðilegt. Það hlaut að vera
tilviljun, að kongulóin hafði álpast
inn í herbergið hennar í nótt. Hún
kreppti hnefann og reyndi að þvinga
sig til að trúa þessu, en hvernig
sem á því stóð tókst henni það ekki
þótt hún fegin vildi. Hún þráði að
fá einhvern til að gera að trúnaðar-
manni sínum. Hún var svo hræðilega
einmana.
Hún fann, að hún hafði hagað sér
ófyrirgefanlega flónslega — hún
hafði verið of bjartsýn, þegar hún
hélt að hún gæti í leyni grennslazt
um afdrif bróður síns, og að hún
fengi að sinna þeirri rannsókn óá-
reytt. Hún hafði verið aðvöruð, en
látið það eins og vind um eyrun
þjóta. Þrátt fyrir allt, sem komið
hafði fyrir, hafði hún aldrei verið
alvarlega hrædd um að nokkur
manneskja mundi skaða hana vilj-
andi, hvað þá reyna að „útrýma“
henni. Adrian hafði beðið hana um
að treysta sér í gærkvöldi, en hvernig
áttin hún að dirfast að gera það,
þegar hún vissi að hann var villdar-
vinur Dennisonshjónanna?
En hún þráði að mega treysta hon-
um, þrátt fyrir allt, sem gerzt hafði
milli þeirra. Það hefði verið gaman
að fá að tala um þetta allt við hann,
láta hann hjálpa sér og gefa heil-
ræði. Hann hafði sagt henni hvert
28
Fálkinn, 26. tbl. 1960