Fálkinn - 17.08.1960, Blaðsíða 17

var vitanlega hugað um að bjarga
honum. Það hefði orðið okkur til á-
litsauka, og auk þess — nú jæja,
eins og ég segi, við héldum, að hann
væri saklaus.
„Málið kom fyrir rétt, og nú horfði
illa fyrir skjólstæðingi okkar. Vörnin
lá í f jarverusönnun, en því miður var
ekki hægt að útvega hana. Hann
viðurkenndi, að hafa verið i bíltúr
með stúlkunni og sagðist hafa skilið
við hana á stíg úti i sveit, — og þar
fannst hún dauð síðar, skiljið þið —
en hefði ranglað áfram án þess að
vita hver hann fór. Hann sagðist
muna, að hann hefði komið inn í
einhverja krá og orðið dauðadrukk-
inn, og síðan hefði hann þvælst á-
fram unz hann kom inn í skóg og
lagðist þar fyrir og sofnaði. Hann
sagðist halda, að hann hefði vaknað
aftur um þrjú-leytið um morguninn
og var þá enn dimmt. Hann hafði
ekki hugmynd um hvar hann var,
en eftir að hafa ranglað ýmsa hlið-
arvegi og um smáþorp, sem hann
vissi ekki nöfn á, hafði hann lent í
bæ, sem við skulum kalla Working-
ham. Hann hafði ekki talað við nokk-
urn mann eftir að hann fór úr kránni,
og það eina, sem hann gat upplýst,
okkur til leiðbeiningar, var að hann
hefði misst ullarvettlingana sína ein-
hversstaðar á leiðinni.
„Lögreglan áleit vitanlega, að eftir
að hann fór úr kránni, hefði hann
farið aftur þangað, sem hann skildi
við stúlkuna, og kyrkt hana og síð-
an haldið beina leið til Workingham.
Morðið hafði ekki verið framið fyrr
en eftir miðnætti, ef trúa mátti lækn-
isvottorðinu, en það var feykinógur
tími til að komast frá morðstaðn-
um til Workingham fyrir klukkan
sex. Málið var tekið til dóms, og okk-
ur leið ekki vel út af þvi, þó að
okkur finndist á okkur, að maður-
inn segði satt.
„Tveimur dögum eftir fyrstu yfir-
heyrslurnar fengum við bréf frá
manni, sem átti heima tuttugu mílur
frá Workingham. Hann sagðist hafa
upplýsingar, sem gætu skipt máli
fyrir okkur, og ég var sendur til að
tala við hann. Hann virtist vera
beggja handa járn úr vinnandi stétt,
og er við höfðum skipzt á orðum og
tíu shillinga seðli játaði hann, að
hann lifði á veiðiþjófnaði. Nóttina,
sem morðið var framið, hafði hann
verið að setja upp snörur skammt
frá heimili sínu. Hann sagðist hafa
vitjað um eina snöruna laust eftir
kl. 1.10 og svo um aðra um morg-
uninn. Engan mann eða vagn hafði
hann séð, en í seinni ferðinni hafði
hann fundið ullarvettlinga rétt hjá
snörunni. Hann hafði farið með þá
heim og ekki minnzt á þá við nokk-
urn mann. En þegar hann hafði
lesið frásögnina af yfirheyrslunni,
hafði honum fundizt það vera skylda
sín að láta okkur vita um þetta. Hann
fór ekki dult með, að hann vænti
þóknunar fyrir vikið.
„Hann sýndi mér vettlingana, sem
voru alveg eins og þeir, sem skjól-
stæðigur okkar hafði lýst. Ekki svo
að skilja, að þetta sannaði mikið,
því að þeim hafði verið lýst fyrir
réttinum og hann gat hafa keypt
þá. En þarna voru þeir nú samt, og
ef skjólstæðingur okkar átti þá og
hafði skilið þá eftir í skógi við Work-
ingham kl. 1 um nóttina, þá gat hann
ómögulega hafa framið morð um
miðnætti í áttatíu mílna fjarlægð.
Það átti að vera hægt að sanna,
hvort skjólstæðingur okkar ætti þessa
vettlinga eða ekki. Ég tók skýrslu
af veiðiþjófnum og hélt svo heim-
leiðis, með vettlingana í töskunni
minni.
Um þessar mundir átti ég ekki bíl,
en varð að skrönglast heim með
brautarlest — í gömlum klefavagni,
þar sem enginn gangur var meðfram
hliðinni. Þetta var dimm nótt í nóv-
ember, mikil þoka og allt gekk seint.
„Ég man ekki eftir árekstrinum.
Við fréttum siðar, að Lundúnahrað-
lestin hafði ekki séð stöðvunarmerk-
in og brunað á lestina okkar aftan
frá. Allt sem ég vissi var það, að
eitthvað rakst á mig með dómadags
hávaða, og eftir eilífðartíma, að
mér fannst, skreið ég út úr einhverri
brak-hrúgu, með blóðið lagandi úr
munninum á mér og svöðusár á
hausnum. Þrír öftustu vagnarnir
höfðu lagzt saman, eimreið hraðlest-
arinnar oltið af sporinu og kveikt
í öllu brakinu; þarna var viðurstyggð
eyðileggingarinnar í algleymingi.
Dauðir menn og særðir voru þarna
eins og hráviði og ópin og öskrin
voru óhugnanleg. Æ, ég vil helzt
ekki minnast á það. Viltu hringja
bjöllunni, Timpany. George, færðu
mér annan viskí. Sama og síðast.
„Undir eins og ég rankaði við mér,“
hélt Popper áfram, „mundi ég eftir
vettlingunum í töskunni minni. Ég
verð að ná í þá, hugsaði ég með mér.
Engan gat ég náð í þarna til að
hjálpa mér, og logarnir voru farnir
að sleikja vagninn. Ég vissi ekkert
hvað orðið hafði af töskunni, en ein-
hvers staðar þarna undir brakinu
hlaut hún að vera, sönnunin, sem
gat bjargað lífi skjólstæðings okkar.
Ég ætlaði að fara að leita, þegar
ég fann, að tekið var fast í hand-
legginn á mér. Þetta var kona.
„Barnið mitt!“ sagði hún. „Litli
drengurinn minn! Þarna inni!“
Hún benti á næsta klefann við
þann, sem ég hafði verið í. Eldur-
inn var að læsa sig í hann, og þegar
ég gægðist inn sá ég barnið, í bjarm-
anum frá eldinum. Það lá undir
bekknum, og mikið af braki ofan
á því, en ég gat ekki séð hvernig
ætti að losa það áður en eldurinn
gerði út af við það. Konan hristi mig
i ofvæni. „Flýtið þér yður!“ sagði
hún. „Fljótir nú! Þeta er of þungt
— ég lofta því ekki!“ Jæja, hér var
aðeins eitt að gera. Ég klöngraðist
inn um gluggann og fór að ryðja
brakinu frá og sá, að drengurinn var
lifandi.
„Meðan ég var að þessu, heyrði ég
snarkið og brestina frá eldinum í
næsta klefa, sem var að éta upp
töskuna mina, skjölin og vettling-
ana. Hver mínúta sem fór í að bjarga
barninu, var nagli í líkkistu skjól-
stæðings míns. Og.— það verðið þið
Þessar danskúnstir eru kallaöar
„Record Hop“ og eru auðvitað am-
erískt uppátœki. Það liefur rutt sér
mjög til rúms í Vestur-Þýzkalandi,
og er þessi mynd tekin á einhverri
unglingasamkundu í Múnchen, þar
sem dellan er í algleymingi.
að muna — ég var sannfærður um
að hann væri saklaus.
Og þó var þetta svo hæpið. Það
gat vel verið að hann ætti ekki vett-
lingana, og jafnvel þó svo væri, þá
var ekki víst að þeir gætu bjargað
honum. Eða á hinn bóginn: réttur-
inn mundi kannske trúa honum, þótt
vettlingarnir yrðu ekki lagðir fram.
„En um barnið var enginn vafi.
Þarna var það, lifandi og háorgandi.
Og móðir þess hamaðist þarna hjá
mér, reif brakið frá, skar sig á rúðu-
brotum og kallaði á barnið. Hvað gat
ég gert? Kannske gatéghvorki bjarg-
að barninu né sönnunargagninu.
„Jæja, þegar ég var að, missa alla
von, komu tveir menn, og okkur tókst
öllum i sameiningu að ná brakinu
frá og drengnum út. Það mátti ekki
seinna vera. Fötin hans voru byrj-
uð að brenna.
„Og þá var klefinn minn orðinn
eitt eldhaf. Ekkert eftir skilið. Þegar
við rótuðum i glóandi öskunni um
morguninn, fundum við messinglás-
inn af töskunni minni.
„Við gerðum auðvitað það, sem
við gátum. Við stefndum veiðiþjófn-
um sem vitni, en hann dugði illa
þegar þeir voru að þvæla honum ....
„Hvort sem það var rétt eða rangt,
þá töpuðum við málinu. Við hefðum
getað tapað því, þótt vettlingarnir
hefðu ekki glatazt. Og hugsazt getur
að maðurinn hafi verið sekur — ég
ætla að vona, að hann hafi verið
það. Ég sé andlitið á honum núna,
eins og það var þegar ég var að
gefa skýrsluna mína. Ég sé dómstjór-
ann eins og hann var þegar hann
kvað upp dóminn, — með augun
allsstaðar, nema á fanganum. Og
mig dreymir um eldtungurnar, sem
voru að læsa sig inn i klefann. Þeir
segja, að draumurinn hafi hvorki lit
né lykt. Það er ekki rétt. 1 draum-
um mínum er eldurinn alltaf rauður
Niðurl. á bls. 32.
Fálkinn, 25. tbl. 1960
17