Fálkinn - 17.08.1960, Blaðsíða 32

Loch Ness -
Niðurl. af bls. 19
mér duglegan kafara, svo aS við get-
um hjálpazt að, ef við lendum í
hættu. Og svo vil ég vera í góðu
skinnvesti og hafa sterka línu — svo
að við getum dregið okkur upp.
— EitthvaÖ er þarna í Loch Ness.
Það veit ég, því að ég hef barizt
við það. Heilbrigð skynsemi mín seg-
ir mér, að það sé ekki skrímsli. En
það gæti t. d. verið áll af einhverri
tegund, sem nú er útdauð annars-
staðar í heiminum, en hafi ílenzt
þarna í undirdjúpm Loch Ness. Mér
þætti gaman að geta veitt hann og
dregið hann á land. En aðstoðar-
mann verð ég að hafa. Það þarf
djörfung til að heimsækja hann, en
ég hef ekki ró í mínum beinum fyrr
en ég kemst að hvaða skepna þetta
er.
ENDIR.
★
o •
Ongþveiti -
Niðurl. af bls. 17
og ég vakna með sviðalykt i nös-
unum.“
Popper þagnaði og tók höndunum
fyrir andlitið,
„Var náunginn hengdur?" spurði
ofurstinn.
„Já,“ sagði Popper með bældri
rödd, „hann var hengdur."
„Og hvað varð um drenginn?"
spurði paterinn.
Popper lét hendurnar síga mátt-
lausar.
„Hann var hengdur líka. 1 fyrra.
Fyrir að hafa drepið tvær smátelp-
ur. Það var andstyggilegt mál.“
Nú var löng þögn. Popper tæmdi
glasið og stóð upp.
„En ekki gátuð þér séð það fyrir,"
sagði paterinn.
„Nei,“ sagði Popper „ég hefði ekki
getað séð það fyrir. Og ég veit, að
þér munuð segja, að ég hafi hagað
mér rétt. En samt er mér engin fróun
í því, þegar ég hugsaði til mannsins,
sem ég hjálpaði til að hengja, og
þessara tveggja myrtu barna.“
Ókunni maðurinn stóð upp og
studdi hendinni á öxl Poppers. „Þessu
verður ekki við bjargað," sagði hann.
„Ég er maðurinn, sem bjargaði Da-
venant-Smith-handritunum, og ég hef
martröð líka.“
,,Æ, en þér hafið borgað skuld-
ina yðar,“ svaraði Popper um hæl.
„Ég hef aldrei verið látinn borga,
skiljið þér.“
„Já,“ sagði hinn hugsandi. „Ég hef
borgað, og tíminn hefur réttlætt mig.
Maður gerir það, sem maður getur.
Okkur varðar ekki um hvað af því
hlýzt."
En hann bar höfuðið hátt, þegar
hann varð Popper samferða út.
„Þet-ta er hræðileg saga,“ sagði
paterinn.
„Mjög,“ sagði ég, „og mér finnst
margt skrítið við hana. Þeyttust sölu-
menn um landið í bíl þegar Popper
var ungur? Og hvers vegna benti
hann ekki lögreglunni strax á þetta?“
Timpany skríkti.
„Vitanlega hlustaði Popper á rétt-
arhöldin út af Davenant-Smith-bryt-
anum. Hann hlýtur að hafa þekkt
þennan læknisræfil undir eins og
hann leit á hann. Popper er mein-
lausasti gabbarinn, sem hægt er að
hugsa sér, en þú mátt ekki trúa einu
orði af þessum sögum hans, Hann
var sérstaklega vel upplagður í kvöld,
karlsauðurinn.
Auðkýfingur deyr -
Niðurl. af bls. 13
En fulltrúinn lét sem hann heyrði
ekki til hans og sagði við Johnson:
— Viljið þér endurtaka það, sem þér
sögðuð mér áðan. Hvert einasta orð.
Johnson lyfti hendinni, fálmandi.
— Það var mjög heitt síðastliðinn
föstdag, byrjaði hann. — Eftir að
þeir frændurnir höfðu borðað mið-
degisverðinn, bar ég þeim kaffið og
hvarf svo dálitla stund út í garðinn
til þess að fá mér hreint loft.. Glugg-
inn var opinn, svo að ég gat ekki
annað en heyrt hvað þeir sögðu.
Herra Henry var að sýna frænda
sínum þetta segulbandstæki, sagði
honum hvernig hann notaði það þeg-
ar hann væri að ná viðtölum af fólki,
og stundum seldi hann útvarpinu
þessi viðtöl. Hann gerði líka ofur-
stutt viðtal við frænda sinn, og það
endaði svona: „Jæja, við sjáum nú
til -— við sjáum til —- við sjáum til.“
Og einmitt þessi orð duttu mér í hug
þegar ....
Þjónninn fálmaði aftur með hend-
inni, án þess að líta á Henry Craig,
sem starði á allt og ekkert. Það bog-
aði af honum svitinn.
Fulltrúinn opnaði töskuna og tók
upp lítið segulbandstæki með raf-
hlöðu, stakk hendinni ofan í töskuna
og tók upp ofurlitla gúmmípjötlu og
hélt henni á loft. Henry Craig heyrð-
ist anda djúpt meðan á þessu stóð.
— Ég hugsa, að þetta hafi gerzt
svona, sagði fulltrúinn. — Sterk hönd
með gúmmihanzka hélt úlfliðnum
á gamla manninum eins og í skrúf-
stykki, — en með hinni hendinni
þrýsti hann þessari gúmmípjötlu að
vitum hans. Siðan var líkið lagt i
þær stellingar, sem það fannst í.
Og síðustu orð gamla mannsins inn-
an úr skrifstofunni áttu að sanna
sakleysi yðar?
Svo lét fulltrúinn segulbandið
renna.
— Hættið þér! öskraði Henry
Craig og steig skref áfram. Fulltrú-
inn hratt honum til baka, og siðustu
orð Andrew Craigs heyrðust í stof-
unni, skýrt og greinilega.
Ungfrú Lisa MacLean þrýsti hend-
inni upp að munninum til að bæla
niðri i sér ópið. Og svo færðist magn-
leysi yfir hana og handleggirnir
hjengu niður máttlausir. Henry Craig
var alls ekki heillandi núna, þar sem
hann stóð — með handjárnin.
★
ÞaÖ er ekki svo létt aö hemja fjör-
ugan asna, jafnvel þó hann sé af
dvergalcyni, en stúlkukindin gerir
auösjáanlega sitt bezta til aö fá
þann litla til aö þýöast sig, en auö-
vitaö lætur hann svona af því aö
hann er asni.
Þegar heitt er í veöri, er ekkert
eins hressandi og aö fá sér kalda
bunu, sérstaklega ef maöur er aö
leika tennis eöa eitthvaö álíka sport.
AÖ minnsta kosti sögöu dömurnar á
myndinni þaö, og hver skyldi ekki
trúa þeim?
★
Maður féll út af bryggju og nær-
staddir fóru í skyndi að fleygja ýmsu
til hans, sem hann gæti flotið á —
kassafjölum og spýtnabraki og tré-
drumbum, því enginn björgunar-
hringur var nálægt. Meðan þessu fer
fram, kemur Jón göndull niður á
bryggjuna. Hann horfir á um stund
og kaílar svo til mannsins í sjónum:
— Nú verðurðu að stinga þér, lasm,
ef þú vilt halda lífinu!
32
Fálkinn, 26. tbl. 1960