Fálkinn - 17.08.1960, Blaðsíða 15

☆ ☆☆☆ LITLA SAGAN
☆ ☆ ☆ ☆
Yfirfrakkinn
— Veslings Aliee, sagði Rose Diedl
og saug vindlinginn. Henni leið ekki
vel.
Lögreglumaðurinn þagði og beið.
Hann hafði verið að segja Rose Diedl
frá dauða Alice Ben.jamín. Fregnin
hafði haft djúp áhrif á Rose. Og þó
var hún keppinautur hinnar fram-
liðnu — ástmey Leonards Benjamin.
Rose var grunuð um að hafa valdið
dauða Alice. En lögreglumaðurinn sá
brátt, að sá grunur var ekki á rök-
um bygður. Rose hafði fullkomna
sakleysissönnun og gat gert grein
fyrir hvar hún hefði verið kvöldið
sem morðið var framið. Hún hafði
aldrei verið afbrýðisöm gagnvart
konu Leonards. Og upp á síðkastið
hafði hún ætlað sér að líta öllu sam-
bandi við hann, en Leonard hafði
grátbænt hana um að halda áfram
að hitta sig. En hún hafði ekki haft
nokkra ástæðu til að stytta konunni
hans aldur.
Alice Benjamin fannst dauð heima
hjá sér eitt kvöldið í desember. Leon-
ard maður hennar gerði lögreglunni
aðvart. Hann hafði verið úti að
ganga. Þegar hann kom heim, fann
hann konu sína dauða.
Benjamin-hjónin voru í þann veg-
inn að flytjast úr bænum og ætluðu
að setjast að í Chicago. Þau voru
að undirbúa flutninginn þegar Alice
var svift lífi. Stórir kassar voru víðs-
vegar í ibúðinni.
Benjamin játaði, að hjónabandið
hefði ekki verið farsælt og að hann
hefði haldið fram hjá konunni. Rose
Diedl hét hjákonan. En hann tók
fram, að hann hefði slitið samvistum
við hana og hefði sætzt við konu sina
fyrir nokkrum vikum. Þau hlökkuðu
bæði til að flytjast burt úr þessum
bæ og byrja nýtt líf.
Ekki gat lögreglan fundið nein
verksummerki i íbúðinni, sem orðið
gætu til leiðbeiningar. Frú Benjamín
hafði verið rotuð með hamri, sem
til var þarna á heimilinu, og á ham-
arsskaftinu fundust engin fingraför
nema mannsins hennar. Leonard
hafði notað hamarinn síðdegis, er
hann var að negla aftur kassa, svo
að hann lá þarna á glámbekk og
morðinginn hafði séð hann.
Eitt af því fyrsta, sem lögreglan
gerði, var að yfirheyra hjákonuna,
Rose Diedl. Leonard sagðist vera skil-
inn að skiptum við hana, og hún gat
hafa framið morðið í örvæntingu, til
þess að ryðja keppinaut úr vegi. En
eftir að lögreglan hafði heyrt fram-
burð Rose Diedl, var hún sannfærð
um að hún segði satt, en að Leon-
ard hefði farið með ósannindi.
Lögreglufulltrúinn hugsaði málið,
og grunur hans á Leonard styrktist,
er boð komu frá rannsóknarstofunni
um að blóðblettir hefðu fundizt á
jakkaermi hans.
— Það er ekki nein furða, sagði
Leonard Benjamin. Þegar ég kom
heim, fór ég undir eins að stumra
yfir konunni minni, sem lá á gólfinu.
Ég vissi ekki, að hún var dáin. Ég
reyndi að reisa hana á fætur, og þá
kom blóð á handlegginn á mér.
Hann pótt-
ist liafa bú-
ið allt vel í
liaginn ...
Þessi skýring var ofur sennnileg,
og lögreglan hélt áfram rannsókn-
inni.
Allt í einu datt einum lögreglu-
manninum nokkuð í hug. Var ekki
mjög kalt þetta kvöld, sem Benjamin
fann konuna sína myrta?
Fulltrúinn kallaði á Benjamin. —
Hvernig voruð þér klæddur kvöldið
sem konan yðar var myrt? spurði
hann.
— Ég var í röndótta jakkanum
Mér tókst að fá 100 króna seðlin-
um yðar skipt!
mínum, og svo vitanlega í yfirfrakka.
Það var kalt um kvöldið ....
— Og þegar þér komuð inn, hlup-
uð þér beint að konunni yðar?
— Já, ég sá hana liggja á gólfinu,
og svo beygði ég mig og ....
Lögreglufulltrúinn stóð upp.
— Herra Benjamin, sagði hann. —
Ég tek yður fastan fyrir að hafa
myrt konuna yðar, Alice Benjamin.
Benjamin tókst á loft. — En — en
— ég er saklaus!
— Rétturinn sker úr því, sagði
fulltrúinn. — Þér hlupuð á yður,
þegar þér gáfuð skýringuna á blóð-
blettunum á jakkaerminni. Þér vor-
uð að segja núna áðan, að þér heíð-
uð verið i yfirfrakka, og það hafið
þér vitanlega verið, úr því að þér
voruð að koma utan úr kuldanum.
En þá hefði blóðið átt að koma á
yfirfrakkann! Þér komuð' alls ekki
út þetta kvöld!
Leonard Benjamin glúpnaði og ját-
aði allt á sig. Hann hafði myrt kon-
una sína til þess að geta gifst Rose
Diedl. Athugunargáfa lögreglumanns-
ins hafði orðið honum að falli.
★
EFTIR VEISLUNA
sagði Brandur makalausi: — Fyrst
étur maður kynstrin öll, sem maður
hefur ekki gott af, svo blaðrar mað-
ur allan fjandann, sem maður man
ekkert af, og svo hefur maður haft
borðdömu, sem nennir ekki að taka
eftir þvi ....
Fálkinn, 26. tbl. 1960
• 15