Fálkinn - 09.12.1963, Síða 18

Langt norður frá lá stórborg
— drungaleg borg með turn-
laga þökum, sem litu út eins og
þau vaeru tálguð úr þokunni.
Farfuglarnir, sem hröðuðu sér
þar framhjá á leiðinni til suð-
lægra landa, stungu saman
nefjum um að borgin væri á
að sjá eins og heill skógur af
kirkjuturnum. Undir einu slíku
turnlaga þaki bjuggu tvær
ungar manneskjur, sem hreiðr-
uðu sig þar innilega saman
í þeim feikna kuldum er hröktu
farfuglana úr landi. Þau urðu
ekki vör við þokuna og þeim
kom alls ekki til hugar að
borgin liti út eins og skógur
af kirkjuturnum, satt að segja
hugsuðu þau aðeins um borg-
ina — ef einhver hefði lýst
henni sem appelsínutrjálundi,
myndi þeim ekki hafa fundizt
það neitt undarlegt — því að
þau voru elskendur. Litla
hreiðrið, sem þau höfðu byggt
sér undir turnþaki, var bjart
af sólskini, sem kom að innan;
þeim fáu, sem komu þar inn
fyrir dyr, steig til höfuðs, eins
og af gömlu víni, hinn undar-
lega sæti keimur af innileik-
anum, sem þarna ríkti og vakti
ýmist hjá þeim ljúfar endur-
minningar eða óróandi hugar-
flug.
Það myndi ekki vera alls
kosta rétt að segja að þessir
ungu elskendur hefðu búið
alveg einir í húsinu undir turn-
þaki; hefðu þau ekki verið svo
algjörlega gagntekin hvort af
öðru í þessari tilveru gagn-
kvæmrar eigingirni, sem er
einkennandi fyrir elskendur,
gætu þau varla hafa komizt
hjá því að taka eftir blíðlegum
bláum augum, sem einblíndu
á þau á hverju kvöldi, þar sem
þau hreiðruðu um sig fyrir
framan arininn. Á arinhillunni,
sem skagaði út yfir eldstæðið,
var lítil svört marmaraklukka,
stytta af Psyche með fiðrildis-
vængi úr gipsi, lítill ítalskur
hjarðsveinn úr viðvaningslega
lituðum leir og hvítur vasi úr
óbrenndu postulíni. Vasi þessi
var mesta stolt setustofunnar.
Framan á hann var málað fijót,
sem kastaðist í smá flúðir hér
og þar yfir gljáandi brúna
steina. Rennsli fljótsins var
furðu endasleppt. Það hófst
við brún vasans óg hvarf aftur
undir hana. Á bökkum þess í
nokkurri fjarlægð, gegnum
móðukenndan strjáling af bleik-
um og fjólubláum trjám, mátti
greina iitlar hjarðmeyjar, sum-
ar með lömb í fanginu og aðr-
ar, sem dönsuðu menuett, en
allar voru þær mjög kátar og
ærslafullar. Spöikorn frá þeim,
og alveg fremst, stóð miklu
18 fálkinn
Haain sagði henni yndisiegar sogur með fiöluieik sinum.
Ýmist fyllti hann hug hennar meS tungískini
álfum eöa óljósum trega svo að henni lá við gráti. —
Hvíltk töfrandi nótt!