Fálkinn - 26.04.1965, Page 32

von á dauða sínum, en ekki
henni, þegar hún gekk inn í
klefann til hans. En að sjálf-
sögðu átti það sinn aðdraganda,
er hún heimsótti hann, og verð-
ur að segja þá sögu, áður en
lengra er haldið. Á leiðinni til
Lundúna hafði kona þessi lent
í klóm Fitzpatricks þess, sem
oft er áður nefndur; lét hann
þess ekki getið við hana, að
hann væri kvæntur, en hafði
hana með sér í íbúð, sem hann
leigði í Lundúnum og bjó þar
með henni eins og þau væru
harðgift. Það var ekki fyrr en
fréttin af hólmgöngunni barst
um borgina, að frú Waters
komst að raun um hið sanna,
að Fitzpatrick var kvæntur, og
reiddist hún honum að vonum
fyrir það, hve mjög hann hafði
blekkt hana. En það var þó
ekki fyrr en nokkru siðar, að
hún komst að hinu, að sá, sem
hólmgönguna háði við Fitz-
patrick, var sá hinn sami og
bjargað hafði henni í skógin-
um og síðan gert hana ham-
ingjusamasta allra kvenna nótt-
ina eftir, en um leið og hún
varð þess vísari, afréð hún
tafarlaust að ganga á fund
hans í dyflissunni.
Þar með er þó ekki talið,
sem furðulegast var af erindi
hennar, því að hún flutti Tom
Jones þá frétt, að víst væri
Fitzpatrick — sá armi skálkur
eins og hún kallaði hann —
ekki dauður, þó að það væri al-
talað í borginni og þó að lækn-
ar hefðu talið sár hans ban-
vænt. Lifði hann enn, að vísu
allþungt haldinn, en þó á
greinilegum batavegi; þóttist
hún þess fullviss, að hann
mundi hressast aftur, því að
jafnan lifði það lengst, sem
helzt væri til óþurftar. Kvað
hún Tom Jones því ekki þurfa
að ásaka sjálfan sig fyrir, að
hann hefði orðið mannsbani og
því ekki heldur að kvíða, að
hann yrði dæmdur fyrir mann-
dráp og enn síður morð. Sór
hún við allt heilagt að hún
segði sannleikann, og þótt Tom
Jones allt útlit breytast furðu-
lega til batnaðar í einu vet-
fangi. Eitthvað ræddust þau
við fleira, en loks kvöddust
þau með kærleikum, og hélt
kona þessi síðan á brott.
Það fannst Tom Jones harla
undarlegt, að félagi hans, skóla-
stjórinn fyrrverandi, sem við-
staddur var fund þeirra, virtist
ekki gleðjast neitt yfir þessum
fagnaðartíðindum, heldur starði
hann á Tom Jones, sem aldrei
hafði séð augnaráð hans jafn
undarlegt. Spurði hann vin
sinn, hverju það sætti, en karl
svaraði því ekki, heldur lagði
þá spurningu fyrir Tom Jones,
hvort það væri í rauninni satt,
að hann hefði legið í rekkju
með konu þessari í gistihúsinu
að Upton, og svaraði Tom því
einu til, að víst væri það ekki
neitt leyndarmál, og hefði eitt-
hvað svipað komið fyrir sig
áður, þegar konur voru annars
vegar, ef hann mætti treysta
minni sínu.
Ekki var konan fyrr farin út
úr klefa Tom Jones, en góðvin-
ur hans og félagi, gamli skóla-
stjórinn, kom inn, náfölur og
allur í uppnámi. Varð Tom Jones
harla undrandi, því að aldrei
hafði hann séð gamla manninn
slíkan áður.
„Ég vona að þú álítir ekki að
ég hafi staðið á hleri,“ sagði
gamli maðurinn, þegar hann loks
gat stunið upp orði. „En þar sem
ég stóð hér fyrir utan, gat ég
ekki hjá því komizt að heyra
hvað þér og kvensnift þessari
fór á milli. Er það sem mér
heyrðist, að þetta væri konan,
sem hjá þér var í gistihúsinu
að Upton?"
„Svo sannarlega," svaraði Tom
Jones, sem ekki vissi hvaðan
á sig stóð veðrið.
„Og er það satt, að þú hafir
lagzt í rekkju hjá henni?“ spurði
gamli maðurinn enn og skalf
nú allur og nötraði.
„Ég er hræddur um að það
sé ekkert leyndarmál," svaraði
Tom Jones, „eða hvers vegna
En sem þeir voru að ræða
þetta, kom fangavörður að
klefadyrunum og kvað konu
nokkra koma, sem vildi fá að
tala við fangann. Bað Tom
Jones að henni yrði vísað inn;
hafði að vísu ekki minnstu
hugmynd um, hvaða kona þetta
gæti verið, en brátt tók af allan
vafa um það, því að þetta var
engin önnur en frú Waters,
sem lesendur muna eflaust, þó
að nokkuð sé nú umliðið, síðan
frá því var sagt, er Tom Jones
bjargaði henni í skóginum forð-
um og frá ævintýri því, er
hann átti með henni um nótt-
ina að gistihúsinu í Upton.
Sannarlega átti Tom Jones
Eftir IIILXKY FIELDING
FALKINN