Fálkinn - 23.08.1965, Blaðsíða 10

Hún samþykkti þetta dauílega
og áhugalaust, en ég vissi að
nærvera Mae myndi vera henni
til góðs. Við klæddum okkur og
ókum til borgarinnar með döpr-
um hug, og sprungin framrúðan
var okkur stöðug áminning.
Ég sagði Tracey að láta for-
eldra sína vita, að við myndum
sofa hjá þeim næstu nótt og lét
henni eftir að róa þau, þegar
þau fréttu ástæðuna. Mér fannst
ég ekki myndi hafa þrek til að
tala frekar um þetta við neinn
í bili. Ég fór á skrifstofuna.
Afköst mín þennan morgun
voru ekki I nös á ketti. Ég var
alltaf að hugsa um, að ég ætti
að fara til George og inna hann
eftir atvinnu í annarri borg, en
ég gat ekki komið mér að þvi. í
fyrsta lagi hafði ég hvorki trú á
vilja hans né getu til þess og í
öðru lagi vildi ég ekki gefa færi
á mér------ekki enn, ekki alveg
strax. Ef til vill á morgun. Á
skrifstofum er starfsliðið eins og
úlfahjörð. Ef maður missir tök-
in af einhverjum ástæðum, eru
tugir ungra ákafamanna reiðu-
búnir á samri stund að bola
manni burt og taka við stöðunni.
Ég veit ekki hvers vegna, en
þessi morgunn er mér í minni
sem dýpsta lægðin. Allt var
grátt í grátt. Fortíð, nútið og
framtíð.
Ég var að gera tilraun til að
dragnast út í hádegisverð, þegar
síminn hringdi á skrifborðinu
mínu. Ég s^'araði. Það var karl-
mannsrödd, rám og með eilitið
erlendum hreim.
,Hver?“ sagði ég og kannað-
ist hvorki við nafnið né röddina.
„Noddy, NODDY. Er þetta
ekki herra Walter Sherris?"
„Ó, Auðvitað. Sæll.“
Hann kom beint að efninu. —
„Þú baðst mig að spyrjast fyrir.
Ég gerði það. Ég held ég hafi
náð i eitthvað. Kannski."
„Hvað er það?“ spurði ég,
æstur þrátt fyrir allan ásetning.
„Ég er ekki viss. Heyrðu,
hvernig er kjarkurinn, vinur?
Nokkuð góður?“
„Ég — geri ráð fyrir því. —
Hversvegna spyrðu?"
10 FÁLKINN
„Komdu við hérna um hálf-
átta, átta. Ég ætla að sýna þér
líf, sem þú hefur ekki séð áður,
og við getum svo haldið eyrun-
um opnum í leiðinni. Sammála?"
Ég ætlaði að svara neitandi og
segja honum að fara til lögregl-
unnar með vitneskju sina, ef
einhver væri. Ég ætlaði að segja
að ég væri hættur.
En ég gerði það ekki.
Ég svaraði játandi.
Þetta var molluheitt kvöld.
Enn var bjart, en hinir kunnu
12. HLUTI
skýjabakkar hrönnuðust upp í
vestrinu. Þessi ægilega hita-
bylgja hafði staðið lengi og virt-
ist ætla að endast fram á haust-
ið. —
Ég skildi bílinn eftir á næsta
bílastæði og gekk til Noddys.
Áður hafði ég hringt heim.
Tracey var ekki enn komin ofan
að, en pabbi var heima. Ég
sagði honum, að ég myndi að
líkindum koma seint, því ég
þyrfti að hafa tal af manni, en
því fylgdi alls engin hætta. Ég
bað hann að segja Tracey að
vera ókvíðin og sagði honum, að
ég hefði lykil.
„Sennilega verð ég á fótum,
þegar þú kemur, Walt,“ sagði
hann. Ég les lengi fram eftir,
eins og þú veizt. Farðu varlega."
Ég fullvissaði hann um, að það
mundi ég gera. Það var einnig
ætlun min. Ég hafði enn marg-
hleypuna í vasanum. Ég reyndi
að gera mér í hugarlund, og það
ekki í fyrsta skipti, hvað ég
myndi gera, ef til þess kæmi, að
ég þyrfti að nota hana. Að hand-
f jatla byssur á skotbakkanum er
eitt. Að nota þær i þvi augna-
miði að drepa mann, er allt ann-
að. Hvernig líður þér, sem ert
friðsamur borgari, án tilhneig-
inga til ofbeldis, er þú stendur
augliti til augliti við annan
mann — eða öllu verra dreng,
dreng, sem ekki er vaxin grön og
hefir þrátt fyrir afbrot sín, eng-
in raunveruleg kynni af þessu
lífi, sem þú ert í þann veginn að
svifta hann — hvernig hugsar
þú, þegar þú stendur andspænis
honum, miðar og hleypir af?
Horfirðu í augu hans og viður-
kennir hann sem mannlega veru,
eða líturðu á hann aðeins sem
skynlausan illvirkja, ógnvald,
eitthvað, sem þyrfti að afmá og
eyðileggja. Ég vissi það ekki og
vildi ekki vita það. Ég vonaði,
að þeirri þekkingu yrði ekki
þröngvað að mér.
Kvöldsalan hjá Noddy var þeg-
ar í fullum gangi. Ég sá Miller í
einum básnum, gekk til hans og
ræddi við hann um stund; sagði
honum, hvernig hefði farið með
Bush-strákinn.
„Ég held enn, að hann sé sá
rétti," sagði ég.
Hann kinkaði kolli. Hann var
með dagblað opið fyrir framan
sig á borðinu. „Hefurðu séð
þetta?"
Ég játti því. Einhver blaða-
maðurinn hafði náð i söguna af
árásinni daginn áður og vegna
þess, sem á undan var gengið,
hafði honum tekizt að blása þó
nokkru lífi í fréttina. „Ég verð
frægur," sagði ég við Miller, „ef
ég lifi þetta af.“
„Og því frægari sem þú verð-
ur, þeim mun hræddari verður
hópurinn við að verða handsam-
aður,“ sagði Miller. „Ef ég væri
í þínum sporum, þá myndi ég
forðast allar dimmar hliðargöt-
ur, nema að hafa góðan vin á
hælunum."
„Það geturðu líka reitt þig á,
að ég geri,“ sagði ég.
„Ertu tilbúinn?" kvað rödd
Noddys við yfir öxl mér. Ég
sneri mér við. Hann var klædd-
ur í grænar buxur og röndótta
sportskyrtu. „Glæsilegt," sagði
Miller. „Glæsilegt!"
Noddy leit á mig og hnyklaði
brýnnar. „Við kynnum að þurfa
og ganga talsvert. Treystir þú
þér til þess?“
„Ég treysti mér.“
„Týndu honum ekki,“ sagði
Miller við Noddy og glotti. „Hann
er ágætur."
Við gengum framhjá barnum,
en þar stóð nú annar maður við
afgreiðslu, gegnum tjaldaða
dyragætt inn í bakgang, þaðan
inn í stórt herbergi, þar sem hlað-
ið var kössum af tómum bjór-
flöskum. Bíll Noddys stóð við
bakdyrnar, í mjóu öngstræti
gerðu af rökum múrsteini; ein
þessara gjóta, sem sólin hefur
aldrei náð til síðan hún byggðist.
„Ég hef tvo kúta í aftursæt-
inu,“ sagði hann. „Vino. Ódýrt.
Við getum lagt af stað.“
Við stigum upp í bílinn.
„Hvert er förinni heitið?" spurði
ég. „Geturðu ekki sagt mér það?“
Hann hristi höfuðið. „Einhver
lét orð falla, það er allt og sumt.
Bara orð. Og orð er ekkert, nema
það hafi við eitthvað að styðj-
ast.“ Hann yppti öxlum. „Kann-
ski gröfum við upp meira, kann-
ski ekkert nema hitamollu og
fyllirí."
Hann ók að mynni öngstrætis-
ins og beið færis að stinga sér
í umferðariðuna. Ég leit á hann.
„Þú gerir þér mikið ómak mín
vegna,“ sagði ég. „Ég er þér
þakklátur, en ég skil ekki hvers
vegna."
„Jæja,“ sagði Noddy, „ég skal
segja þér það. Mér geðjast ekki
heldur að þessum piltum. Og ef
það, sem þeir aðhafast, er það,
sem við höldum, þá ætti að
stöðva þá? Ekki satt?"
„Alveg satt.“
„Nú,“ sagði hann, „getur ver-
ið, að ég hafi heimildabrunn.
Hann kemur lögreglunni að eng-
um notum. Ekki heldur þér.
Hann er gagnslaus öllum nema
mér.“ Hann hallaði sér yfir stýr-
ið og mældi 'jarlægðina milli
stálflutningabíls, sem var á
vesturleið og olíubils á austur-
leið. Svo bætti hann við: „Kann-
ski fellur mér vel bardagahug-
ur þinn, lagsmaður." Og hann
steig á benzínið.
Við sluppum.
„Mér þykir leitt að valda þér
vonbrigðum," sagði ég, „en þetta
er mín síðasta tilraun. Ef við