Fálkinn - 23.08.1965, Blaðsíða 28

„Nei. En kanns'ki geta þeir
flýtt aðgerðum um nokkra
klukkutima ef þeir fá þær í dag.“
Barið var að dyrum, og Lyman
sagði: „Kom inn.“ Christopher
Todd kom í gættina með skjala-
möppuna í hendinni. Hann brosti
dauft til Lymans og kinkaði kolli
til Clarks. „Nú, týndi sonurinn
hefur skilað sér,“ sagði hann.
Clark rifjaði upp sögu sina I
íáum dráttum. Þegar hann þagn-
aði, sagði Todd: „Jæja, herra
forseti, úr því að þeir vita að
við höfum komizt að þessu, þá
er eitt sem þarf að gera strax.
Hringdu í Prentice. Við skulum
sjá hvað hann hefur að segja um
handtöku starfsbróður síns.“
Þegar Lyman var búinn að fá
samband við Prentice, lögðu hin-
ir eyrun við. Forsetinn hóf máls
ákveðnum, næstum höstugum,
rómi, „Góðan dag, Fred, þetta
er forsetinn. Mig langar til að
heyra þina útgáfu af símtalinu
sem þú áttir við Clark öldunga-
deildarmann, þegar hann var
staddur í New Mexiko á mið-
Vikudaginn."
Clark og Todd heyrðu óminn
af dimmri rödd Frederiek Prent-
ice í símanum. Þreytusvipur kom
á andlit Lymans. „í hreinskilni
sagt trúi ég þér ekki, Fred. Get-
urðu gert svo vei og sagt mér,
hvar Broderick ofursti er nú
niðurkominn? Hann virðist æði
víðförul]."
Forsetinn hristi höfuðið og beit
í vörina meðan hann hlustaði
á svarið. „Þú ert alltaf jafn
hjálpsamur, öldungadeildarmað-
ur,“ sagði hann og skellti sím-
tólinu á.
„Hann segist ekki hafa talað
orð við Roy, hvorki í New Mexico
né annars staðar. Hann telur sig
kannast við Broderick en sig reki
ekki minni til að þeir hafi hitzt.
Hann segir að þig hljóti að
hafa verið að ... dreyma, Ray.“
„Ég veit hvað hann sagði. En
hafi mig verið að dreyma, þá er
bráðlifandi ofursti heima hjá
mér sem tók þátt í martröðinni."
„Ég held við ættum að hafa
Henderson hér hjá okkur það
sem eftir er dagsins," sagði
Todd. „Hann hlýtur að geta
frætt okkur um hvað um er að
vera í þessari bölvaðri stöð.“
„Já, þú ættir að sækja hann
Ray,“ samsinnti Lyman.
Clark ók greitt heim til sín
og lagði bílnum á stígnum með-
fram lóðinni. Honum hnykkti við
þegar hann kom að bakdyrunum,
því rúða var brotin móts við
lásinn. Hann opnaði og hljóp
upp þröngan stiga. Gestaherberg-
ið var tómt. Rúmfötin lágu í
kuðli I rúminu, þar sem hann
skildi við Henderson. Föt hans
voru hvergi sjáanleg.
„Mutt,“ hrópaði Clark. Ekk-
ert svar.
Hann hljóp um allt húsið en
fann ekkert. Til Hvíta hússins
ók hann eins hratt og hann gat.
Corwin og Casey voru komnir
þangað. Báðir blótuðu í hálfum
hljóðum, þegar Clark sagði
ótíðindin.
„Og ég sem sagði Henderson
að ekki þyrfti að óttast illvirkja
hér í Washington," sagði hann
hnugginn.
Lyman sagði ekkert. Todd tók
fyrstur til máls.
„Nú verðurðu að hefjast handa,
herra forseti."
„Við verðum að byrja á þvi
að ná Henderson," sagði Clark.
„Honum hefur verið rænt. Þeir
eru farnir að beita ofbeldi."
„Hvert er þitt álit, Jiggs?“
spurði Lyman.
„Ég geri ráð fyrir að Mutt
og Clark hafi verið veitt eftir-
för af flugvellinum,“ sagði
Casey. „Líklegast hafa þeir lok-
að Mutt inni í einhverju herfang-
elsi. Þeir geta sakað hann um
brottför frá skyldustarfi í
heimildarleysi eða líkamsárás á
óbreyttan hermann eða þá hvort
tveggja."
Lyman sneri sér að Corwin.
„Það er ekki eftir neinu að bíða,
Art,“ sagði hann. „Við verðum
að finna manninn."
Þegar lífvarðarforinginn var
farinn, sagði Todd: „Enn höfum
við ekki snefil af sönnunargögn-
um sem stæðust fyrir rétti, en
það verður að ganga milli bols
og höfuðs á þessu í dag.“ Hann
horfði hvasst á forsetann, eins
og hann ætlaði að knýja hann
til athafna með augnaráðinu.
Lyman leit til Clarks.
„Ég held að Chris hafi rétt fyr-
ir sér,“ sagði Clark. „Þú verður
að hefjast handa. Kallaðu Scott
á þinn fund og rektu hann úr
embætti." Auðséð var að Clark
hafði enga áætlun gert, heldur
sagði það sem honum datt i hug
á stundinni. „Aflýstu svo viðbún-
aðaræfingunni, bannaðu alla
meiri háttar herflutninga nema
með þínu leyfi. Sendu svo Barney
Rutkowski suður í Stöð Y til að
leysa hana upp.“
Lyman gekk út að gluggan-
um og horfði á grasflötina og
gosbrunninn sem glitraði í
14. HLUTI
morgunsólinni. Tveir garðyrkju-
menn voru að störfum í blóma-
beðinu umhverfis brunninn. Eftir
andartak snerist hann á hæli og
stóð andspænis þremenningun-
um. „Nei,“ sagði hann. „Ekki
ennþá. Ef við flönum svona að
þessu, verður Scott hershöfðingi
búinn að fá þjóðina á sitt band á
mánudag. Við höfum engin sönn-
unargögn sem unnt er að nota
fyrir rétti. Aðstaða mín væri ólíkt
sterkari, ef við gætum náð
Henderson aftur. Hann er eina
óvilhalla vitnið sem við höfum.“
„Þú teflir ríkinu í hættu,“
sagði Todd hranalega. „Gerum
ráð fyrir að Scott hraði aðgerð-
um og bíði ekki til morguns.“
Lyman leit á Casey. „Er það
framkvæmanlegt, Jiggs? Er hægt
að hraða aðgerðum eins og þess-
um, þar sem her er fluttur loft-
leiðis?"
„Ég efast um það, herra for-
seti. Undirbúningurinn hefur
staðið vikum saman og þar bind-
ur hvað annað. Ég gizka á að
það sé mögulegt, en varla ger-
legt.“
„Ég fellst á þessa hernaðar-
legu niðurstöðu," sagði Lyman.
„Við bíðum átekta nokkra
klukkutima enn og vonum að sá
timi nægi til að ná Henderson
aftur.“
„Ég álít þessa ákvörðun, eða
ákvörðunarleysi, vera brjálæðis-
lega, herra forseti," sagði Todd.
„Þitt álit er þegar kunnugt,
Chris," svaraði Lyman. „Frekari
skírskotanir til kviðdómsins ættu
að vera óþarfar."
Lyman fylgdi Todd og Casey
til dyra. „Farið ekki langt frá
símanum," sagði hann. „Ég get
þurft á ykkur að halda fyrir-
varalaust. Þetta getur orðið lang-
ur vinnudagur."
Meðan landgönguliðinn og ráð-
herrann voru að ganga gegnum
forsalinn, varð Todd litið á undir-
foringjann sem þar sat á stól
sinum og hélt skjalamöppunni
milli hnjánna. „Heyrið þér of-
ursti,“ sagði hann, þegar þeir
voru komnir inn i lyftuna, „hvaða
menn eru þetta eiginlega? Ein-
hver þeirra situr ævinlega rétt
við dyrnar inn til forsetans."
„Einhver leynileg öryggisráð-
stöfun býst ég við, herra ráð-
herra,“ svaraði Casey út í hött
Mikið getur þessi ríkisstjórn ver-
ið flókin, hugsaði hann. Þarna
situr maðurinn sem varðveitir
dulmálslyklana sem þarf til að
hefja kjarnorkustrið, og fjár-
málaráðherrann hefur ekki hug-
mynd um það. Kannski er kerf-
ið svo flókið, skipt í svo margar
afmarkaðar deildir, að ekki einu
sinni Scott hershöfðingi er mað-
ur til að ná tökum á því. Við
skulum vona að svo sé.
Á leiðinni heim varð honum
hugsað til Marge. Hann hafði
enga skýringu gefið á fjarveru
sinni að heiman. Hann grunaði
að hún gerði sig ekki öllu lengur
ánægða með að fá ekkert að
vita.
Hann átti kollgátuna. Hún kom
á eftir honum inn í dagstofuna
og settist. „Casey ofursti," sagði
hún, „ég held að tími sé tii kom-
inn að þú sýnir konu þinni ein-
hvern trúnað. Hvar varstu á
fimmtudagsnóttina? Og hvernig
Clark ók greitt heim til sín og Iagði bílnum á stígnum
meðfram lóðinni. Honum hnykkti vi3 þegar hann kom
að bakdyrunum, því rúða var brotin móts við lásinn.
Hann opnaði og hljóp upp þröngan stiga. Gestaher-
bergið var tómt. Rúmfötin lágu í kuðli í rúminu, þar
sem hann skildi við Henderson. Föt hans voru hvergi
sjáanleg.
28 FÁLKINN