Fálkinn - 23.08.1965, Blaðsíða 17

eins og þeir væru súkkulaðitertur, lærði lexíurnar
sínar til fullnustu, og var ávallt kurteis.“
„Var hún falleg spurði eldri telpan.
„Ekki eins falleg og neitt ykkar.“ sagði piparsveinn-
inn, „en hún var ,hryllilega’ góð.“
Ánægju og samúðaralda reis gagnvart þessari sögu;
orðið jhryllileg’ í sambandi við gæði, mælti með sér
sjálft. í því virtist sannleiksdómur, sem fyrirfannst
ekki í sögum frænkunnar af ungbarnalífi.
„Hún var svo góð,“ hélt piparsveinninn áfram, „að
hún fékk marga verðlaunapeninga fyrir gæði, og hún
bar þá alltaf á sér, nældi í kjólinn. Þar var einn pen-
ingur fyrir hlýðni, annar fyrir stundvísi og sá þriðji
fyrir góða hegðun. Þetta voru stórir málmskildir og
þeir smullu hver við annan. þegar hún gekk. Ekkert
hinna barnanna í bænum, þar sem hún átti heima, átti
svona marga peninga. svo öllum var ljóst, að hún
hlyti að vera sérstaklega gott barn.“
„Hryllilega gott,“ leiðrétti Cyril.
„Allir töluðu um hvað hún væri góð og þar kom
að prinsinn í landinu fékk veður af því. Og hann
sagði að fyrst hún væri svona góð, þá mætti hún fá
sér göngu, einu sinni í viku í garðinum hans, sem
var rétt utan við borgina. Þetta var fagur garður
og engum börnum var nokkru sinni leyft þangað
inn, svo þetta var mikill heiður fyrir Berthu.“
„Voru nokkrar kindur í garðinum?“ spurði Cyril.
„Nei,“ sagði piparsveinninn, „þar voru engar kind-
ur.“
„Hvers vegna voru engar kindur þar,“ var hin óum-
flýjanlega spurning, sem þetta svar leiddi af sér.
Frænkan veitti sér þá ánægju, að glotta við tönn.
„Það voru engar kindur í garðinum,“ sagði pipar-
sveinninn, ,vegna þess, að móðir prinsins hafði einu
sinni dreymt, að annað hvort myndi kindin verða
syni hennar að bana, eða klukka detta á hann. Af
þeirri ástæðu hafði prinsinn aldrei kindur í garðinum
sínum eða klukkur í höllinni.“
Frænkan bældi niður aðdáunarandköf.
„Var prinsinn drepinn af kind eða klukku?“ spurði
Cyril.
„Hann er enn á lífi, svo við getum ekki sagt um,
hvort draumurinn muni rætast,“ sagði piparsveinninn
hirðuleysislega, „hvað sem því líður, þá voru engar
kindur í garðinum, en þar var sægur af smágrísum,
sem hlupu þar um allt.“
„Hvernig voru þeir á litinn?“
„Svartir, með hvít trýni; hvítir, með svörtum blett-
um; alsvartir; gráir, með hvítum flekkjum og sumir
alhvítir.“
Sögumaðurinn tók sér málhvíld, til þess að börnin
gætu gert sér fulla grein fyrir dásemdum garðsins;
síðan hélt hann áfram:
„Berthu fannst leitt að finna engin blóm í garðin-
um. Hún hafði lofað frænkum sínum. með tárin í
augunum, að hún skyldi ekki slíta upp blóm góða
prinsins og hún hafði ætlað sér að efna það loforð,
svo auðvitað fannst henni kjánalegt að komast að því,
Framh. á bls. 35.
SMÁSAGA EFTIR
H. H. IVIUNitO (8AKI)
FÁLKINN II
~\