Fálkinn - 23.08.1965, Blaðsíða 24

um og hjón á góðum aldri og
halda inn i baðhúsið. Þau
hverfa inn um sömu dyrnar.
Við Reykjahlíð er stór tjald-
borg og fólk hefur gengið tii
náða. Tjöldin eru marglit og
af öllum gerðum og bilarnir
standa fyrir utan þau eins og
stórir varðhundar. Sum eru
lýst upp og maður sér skuggana
af fólkinu, þar sem það brölt-
ir inni í þeim.
Rjúpan er mikið á ferðinni
á veginum gegnum Mývatns-
sveit, og það er œði oft, sem
Viggó þarf að stanza fyrii
heilu familíunum sem eru að
spásséra um lágnættið.
Þeir eru að hefjast handa um
byggingu kísilgúrverksmiðju
við Mývatn og svo mikið er
eftir af rómantíkinni í mér, að
ég held mig langi ekki lengur
til að koma upp í sveitina, eftir
að risin verður þar verksmiðja
með öllum þeim leiðindum og
Ijótleika, sem henni hlýtur að
fyigja.
Kyrrðin er algjör, er við
beygjum út af veginum og inn
í gamla malargrús til að halla
okkur stundarkorn og fá okk-
ur smákríu.
Viggó leyfir mér að liggja
á bekknum og lætur mér eftir
sæng og kodda, en sjálfur holar
hann sér niður á gólfið í svefn-
poka, og mér er sannast sagna
óskiljanlegt, hvernig hann get-
ur hringað sig utan um gír-
stöngina og annað áhald, sem
í gólfinu er, en eitt er víst, að
þær voru ekki margar mínút-
urnar, sem liðu eftir að hann
hafði komið sér fyrir, þangað
til ég heyrði að hann var sofn-
aður.
Það rignir þegar við vökn-
um og það er ekki laust við að
í mér sé hrollur, og þegar við
ökum framhjá einu tjaldinu
og sjáum að ein dúfan er að
skola af sér í Laxá, þá fer ekki
hjá því að maður vorkenni
fólkinu í tjöldunum.
Viggó tekur eitthvað út úr
skápnum i mælaborðinu og seg-
ir um leið brosandi:
„Ég varð að ræna þessu úr
snyrtikassa kærustunnar til að
gera góða lykt í bílnum, það
verður alltaf svoddan ólykt
eftir að maður hefur sofið, og
ég tala ekki um hafi maður
líka fengið sér harðfiskbita eins
og ég geri oft.“
Einhvers staðar á leiðinni
sjáum við að nýtinn bóndi hef-
ur gripið útskotsstaura og not-
að þá fyrir girðingarstaura.
Þegar nálgast Akureyri eykst
umferðin og margur bílstjór-
inn lætur sig hafa það að aka
framhjá útskoti og stanza svo
við ræsi. Hún er ekki upp á
marga fiska umferðamenningin
hjá þeim sumum, blessuðum.
Auk mæðiveikisskúrsins við
Héraðsvatnabrú er kominn
sínu ljótari pylsuskúr, sem ein-
hver framtakssamur Skagfirð-
ingur hefur dritað þar niður.
í Varmahlíð eru lifandi rós-
ir og nellikkur á borðum og
steikin með sultutauinu renn-
ur ljúflega niður.
„Hérna heitir Hótel Stefán
G.“ segir Viggó um leið og við
rennum framhjá Arnarhólnum
á Vatnsskarði. Hér gisti ég oft
við vörðuna og hef góða
drauma,“ bætir hann við og
brosir.
Það er sólskin í Húnavatns-
sýslu og hestamannamót að
Húnaveri. Húnvetningar fara í
stórhópum á hestum og sumir
taka lagið, þegar þeir þeysa
framhjá okkur og það má heyra
að þeir hafa tekið daginn
snemma, því að enn er tæplega
miður dagur.
Viggó segir frá:
„Ég hef alltaf verið heppinn
1 starfi, aldrei orðið fyrir neinu
verulegu óhappi og þó munaði
einu sinni mjóu. Ég var að
koma að nóttu til upp úr kaup-
túninu við Reyðarfjörð og fór
frekar hratt, en þar hagar svo
tii, að upp brekku er að fara
og blindhæð fyrir ofan. Ég
veit ekki hvers vegna, en ein-
hvern veginn bar svo til, að
ég hægði á ferðinni í brekk-
unni án þess að mér dytti í
hug, að nokkur væri á ferð svo
seint að nóttu, en viti menn,
þegar upp brekkuna kemur
stendur bíll þversum á vegin-
um og ég gat með naumindum
hemlað áður en til árekstrar
kæmi. Ef ég hefði ekki slegið
af ferðinni, þá væri ég varla til
frásagnar, né fólkið, sem í hin-
um bílnum var. — Það var
fjári sniðugt, sem bar eitt sinn
við hjá einum kollega mínum
í Húnavatnssýslunni. Þeir voru
tveir í samfloti og annar með
tvo strákapolla, sem hann átti,
sex ©g sjö ára gamla. Svo bilar
eitthvað hjá þeim, sem enga
strákana hafði, svo að hinn fer
út úr sínum bíl og skilur strák-
ana eftir. Þegar hann kemur
aftur, og ætlar upp í bilinn
sinn, er enginn bíll sjáanlegur.
Eftir nokkra leit sér hann bíl-
inn út í skurði og pollana vera
að skríða upp úr honum, en
þeim hafði þá leiðst að bíða,
og tekið til sinna ráða. Þeim
tókst að halda bílnum á vegin-
um allt til næstu beygju, en
þar endaði ökuferðin úti í
skurði.“
í Staðarskála er staldrað við,
og þar eru saman komnir
fleiri flutningabílstjórar er bera
saman ráð sín, spjalla um bíl-
ana og atvinnuna; það liggur
vel á þeim og þeir grínast yfir
kaffibollunum.
Sólskinið helzt suður Holta-
vörðuheiðina, og Viggó sýnir
mér, hvar heitir Brennivíns-
brekka, en þar hafði einhvern
tíma oltið flutningabíll fulllest-
aður af brennivíni. Ofarlega á
heiðinni gnæfir Kóngsvarðan,
og fjórir strákar á gæjaaldrin-
um standa í kringum tryllitæk-
ið sitt, sem ekki vill láta að
stjórn.
Umferðin í kringum Hreða-
vatn er geigvænleg og ryk-
mökkurinn samfelldur svo langt
sem augað eygir.
„Nei, ég hef enga talstöð 1
bílnum,“ segir Viggó, „þetta
er bara sumarakstur hjá mér,
leiðin lokast svo fljótt á haust-
in, að það er varla hægt að
segja, að maður lendi í nokkru
verulegu drasli.“
„Jú auðvitað er þetta erfið
og slítandi atvinna, en ég hef
oftast hlé á milli ferðanna i
Reykjavík, en þar á ég kærustu,
og við höfum ofurlítinn hokur-
búskap, en hún vinnur á B.S.Í,
svo að hún er ekki með öllu
ókunn bílstjórabransanum.“-
Þegar Hvítárbrúin er að baki, |
ákveðum við að halda Uxa-
hrýggina og höfúm samflöt með I
tveim öðrum bílum, flutninga-'
bíl og rútubíl.
Það er ekið greitt upp Lunda-
reykjadalinn svo lengi sem
sæmilegur vegur er, en hægt
/miðar yfir vegleýsuna næst
Þingvöllum, enda líka sandfok
í algleymingi svo varla sér út,
úr augum.
Þingvellir eru baðaðir sól og
alls staðar bílar á ferð og rýk
á vegum. Það er háður mikill
kappakstur á Mosfellsheiðinni
og klukkan að halla í sjö á.
sunnudegi. Ég neita því ekki,
að ég var tekinn að stirðna í
bakinu og löppunum, en ekkí; j
var annað að sjá á Viggó eni |
að Vel lægi á honum og alls ;
ekki hægt að merkja þreytu á: i
andlitinu, og þegar börgin j
kom í ljós, tók ég eftir þvi, að'
hann jók hraðann, ög rétt áður j
en við komum að Elliðaárbrekk- ■
unni stöðvaði hann bílinn, fékk
sér tvist í hönd og þurrkaði af -
öllum rúðum og speglum, fægði í
númerin og sagði um leið og j.
hann vippáði sér inn í bílinn:
„Allur er várinn góður.“
Það kom líka á daginn, að
niður við ána voru tveir lög-
regluþjónar, sem meðal ann-
ars voru að líta eftir því, hvort
útsýni væri nægilegt fyrir
stjórnendur bílanna, sem fram-
hjá fóru.
Ég er hálf slæptur og stirð-
ur, þegar ég klöngrast út úr
bílnum ' í miðbænum eftir að
hafa ekið í einni striklotu alla
leið frá Neskaupstað, en Viggó
brosir og ég sé hann hverfa
vestur í bæinn á fund kærust-
unnar. ★ ★
FALKINN