Fálkinn - 23.08.1965, Blaðsíða 29

stendur á þessum sifelldu þön-
um fram og aftur?“
„Marge, mér þykir ieitt að geta
ekkert sagt þér, en ég fór úr
borginni í trúnaðarerindum."
' „Ég veit það, góði. En þú ert
i leyfi, manstu það? Svo þú skalt
ekki halda því fram að það sé
í sambandi við starfið."
Casey reyndi að virðast særð-
ur og misskilinn. Það var ekki
erfitt. „En ég var að vinna,
Marge."
„Og krafðist starfið að þú
hefðir samband við kvenmann í
New York sem heitir Eleanor
Holbrook?"
Nú fór að þykkna í Casey.
„Marge, við erum löngu búin að
tala út um það mál. Láttu mig
nú í friði. Ég ræði þetta ekki
meira. Kannski get ég sagt þér
eitthvað á sunnudaginn. Kannski
get ég það ekki. Svona verður
þetta að vera.“
Hún fitjaði upp á nefið. „Það
getur verið að ég fari burt „í
„trúnaðarerindum" um helgina,
svo það er óvíst að ég verði við-
stödd til að hlusta á sögu þína,
ef þér tekst að sjóða einhverja
saman." Hún stóð upp og steðj-
aði út ganginn á enda og inn i
herbergið þar sem hún hafði
saumavél sína, golfkylfur og
innstungusíma. Hurðin skall á
hæia henni,
Casey sparkaði af öllu afli i
skinnklæddan hnall, en hafði ekki
annað upp úr því en sára stórutá.
Guði sé lof, hugsaði hann, að
maður þarf ekki að standa í því
oft á ævinni að bjarga föðurland-
inu.
Föstudagur á hádegi.
Art Corwin þurfti ekki að
hringja þrem dyrabjöllum i
Geargetown til að afla sér sæmi-
lega glöggrar vitneskju. Tvær
vinnukonur og húsmóðir höfðu
tekið eftir herbíl er stóð nærri
húsi Clarks um hálfníu leytið, og
öllum bar saman um að í honum
hefðu verið tveir hermenn. Rosk-
in kona í næstu götu, andbýling-
ur Clarks, hafði séð úr garði
sínum yfir stíginn sem skildi lóð-
ir þeirra, að tveir hermenn komu
út um bakdyrnar um níuleytið.
„Þriðja manninn höfðu þeir á
milli sín," sagði hún, „og ég
gat ekki betur séð en þeir yrðu
að styðja hann. Og klukkan ekki
nema níu að morgni."
Corwin settist aftur inn í bílinn
og ók tii Fort Myer, stanzaði
rétt innan við hliðið. Hann sýndi
varðmanninum skilríki sín og
bað um að fá að hafa tal af þeim
sem var á verði upp úr klukkait
níu.
„Það var ég,“ sagði vörður-
inn, ungur herlögreglumaður.
„Þá ætti ég ekki að þurfa
meira,“ sagði Corvin. Hann
lækkaði róminn. „Ég vinn að
rannsókn á öryggismáli. Kom
herbíll hingað klukkan rúmlega
níu með þrjá menn, tvo liðsfor-
ingja og einn óbreyttan?"
„Jú, það held ég nú,“ sagði
herlögreglumaðurinn. „Þetta
voru ofursti, majór og liðþjálfi.
Ég man það, því mér þótti það
svo skrítið. Majórinn stýrði en
liðþjálfinn sat afturi hjá ofurst
anum. Ofurstinn var með kíki
á öðru auganu eins og hann
hefði verið sleginn.“
„Tókuð þér eftir hvert þeir
fóru?“ spurði Corwin.
„Þeir báðu mig að vísa sér
veginn til fangageymslunnar."
Tíu mínútum síðar var Corwin
kominn í skrifstofu forsetans í
Hvíta húsinu að gefa honum
skýrslu.
„Ég vildi ekki eiga undir þvi
að snuðra í kringum fanga-
geymsluna í herbúðunum, herra
forseti," sagði hann. „Hér eru
svo margir sem þekkja mig í
sjón.“
„Mér datt nokkuð í hug,“ sagði
Lyman. Hann greip símann og
bað Esther að ná sambandi við
Casey heima hjá honum.
„Halló,“ sagði hann. „Þér er-
uð frú Casey geri ég ráð fyrir.
Þetta er Jordan Lyman. Viljið
þér gera svo vel og lofa mér
að tala við Jiggs.“
Lyman lagði hendina yfir
trektina og kímdi til Corwins.
„Þó við séum í klípu, Art, þá
held ég að mér hafi tekizt að
losa Casey ofursta úr vanda.
Hún var eins og hafgammur
þegar hún svaraði símanum, en
þegar ég kynnti mig svelgdist
henni á, og hún gat rétt stunið
upp „Já, herra minn.“ “ Lyman
fór aftur að tala í símann.
„Jiggs? Art heidur sig hala
rakið slóð vinar þíns i fanga
geymsluna í l’ort Myet. Majór
og iiðþjálfi fóru með hann
þangað, eftir því sem Art kemst
næst. Áttu nokkurn kunningja
þar, sem þú getur hringt i...?
Já, það ætti að duga. Já, gerðu
svo vel. Og viltu svo hringja
strax í mig?“
Ekki liðu nema fáar mínútur
þangað til Casey kom aftur í
símann. „Málið er upplýst,”
sagði hann. „Ég hringdi í varð-
stjórann í fangageymslunni og
spurði hvort William Henderson
ofursti væri enn í hans vörzlu.
Hann jánkaði því. Þá sagðist
ég hafa verið skipaður verjandi
hans og spurði hvernig ákæran
hljóðaði. Liðþjálfinn sagðist ekki
hafa fengið hana enn í hendur,
majórinn sem kom með hann
hefði bara sagt að hann hefði
barið óbreyttan hermann og yfir-
gefið starf sitt í heimildarleysi.
Hann er í haldi samkvæmt
munnlegum fyrirmælum yfirboð-
ara sins — sem reyndist heita
Broderick."
„Þakka þér fyrir, Jiggs,“
sagði Lyman. „Ég er hræddur
um að við séum jafnnær, en við
vitum þó hvar hann er niður-
kominn. Er nokkur leið að ná
honum út án rnikils gaurag-
angs?“
„Ég 'neld ekki. herra mmn,“
svaraði Casej,
,,Ég held að paö se bezl aö pú
komir hingað aftur, Jiggs. Við
verðum að aðhatast eitrhvað
áður en langt um tíðui."
Um leið og Lyman lagöi sim-
ann á, sneri hann sér að Coi vvin.
,,Art, ég held þú ættir að fara
aftur yfii að Pentagon og hafa
auga með Scott hershöfðingja,"
sagði hann. „Ég vii geta fylgzt
nákvæmléga með ferðum hans í
dag.“
Skömu síðar kom Casey og á
hæla honum Christopher Todd
og Ray Clark, sem forsetinn
hafði einnig boðað á sinn fund.
Þeir voru að hressa sig á brauði
og mjólk, þegar síminn hringdi.
Forsetinn svaraði, hlustaði um
stund og sagði: „Já, gefðu hon-
um samband.”
Hann.sneri sér að viðstöddum.
„Þetta er Barney Rutkowski i
Colorado Springs. Hann hringir
á beinu línunni.”
Föstudagur kl. 1,30 e.h.
Bernhard Rutkowski hershöfð-
ingi skálmaði eftir göngunum
með húfuna ofurlítið á skakk.
Stuttur, gildur búkurinn vagg-
aði eftir göngulaginu og bústn-
ar kinnarnar voru rjóðar af
áreynslu.
í Colorado var klukkan hálf-
ellefu fyrir hádegi, en þarna,
hálfa mílu inni í Cheyenne-fjalli,
hefði eins getað verið miðnætti.
Rutkowski var á ieiðinni í dag-
lega heimsókn til Aðalmiðstöðv-
ar Loftvarnastjórnar Norður-
Ameríku. Hann var æðsti mað-
ur loftvarnakerfisins, og hann
lét engan dag líða svo að hann
kæmi ekki í eftiriitsferð í mið-
stöð loftvarnanna, og hann kom
á ýmsum tímum svo starfsliðið
vissi aldrei fyrir hvenær hans
var von.
Fyrst ók hann í bíl eftir
hlykkjóttum aðalgöngum sem
voru breið eins og þjóðvegur,
en við aðalhliðargöngin sté hann
út úr jeppanum og gekk síð-
asta spölinn að þriggja hæða
stálbyrgi sem innilukti Aðgerða-
miðstöðina.
Um leið og hann gekk inn i
miðstöðina heilsaði vörður úr
flugherlögreglunni á lýtalausan
hátt. Hver vörðurinn og kveðjan
tóku við af öðru meðan Rut-
kowski skundaði beinustu leið
að stóra salnum, þar sem fjórir
tugir manna á gólfi og svölum
fylgdust með sérhverri eldflaug,
gervihnetti og flugvél sem var
á lofti yfir Norður-Ameríku.
Hershöfðinginn fór upp á sval-
irnar og nam staðar við stjórn-
borð þakið skífum, simum, rof-
um og tökkum. Eftirlitsforing-
inn, Francis O’Malley ofursti,
spratt upp af stól sínum og
stóð teinréttur.
„Hvíl, Frank,“ sagði Rut-
kowski. „Nokkuð sérstakt í
dag?“
Framh. á bls. 41.
FÁLK.INN