Fálkinn - 23.08.1965, Blaðsíða 42

PANTIÐ STIMPLANA HJÁ
FÉLAGSPRENTSMIÐJUNNIHE
SPÍTALASTIG10 v.ÓÐINSTORG
SIMI 11640
• Tígrisdýrin
Framh. af bls. 12.
422, þar sem annar maður, Fi-
nelli að nafni, hafði mætt dauða
BÍnum þetta sama laugardags-
kvöld.
„Hvað með þessa fimm ná-
unga?“ spurði Noddy. Hann hélt
sig í námunda við mig og hjálp-
aði mér yfir verstu torfærurn-
ar., „Þú sást þá, Suby. Hvernig
voru þeir?“
„Ég sagði þér, að það hefði
verið myrkur. Ég sá ekki, hvern-
ig þeir litu út.“
„Þú sagðir, að þeir hefðu
hlegið?“
„Jamm. Já, þeir hiógu. Mér
rennur kalt vatn milli skinns og
hörunds, þegar ég hugsa um það.
Eins og þeir hefðu framið eitt-
hvað ódæði, skilurðu og væru
kátir yfir því. Sérstaklega einn
þeirra. HO, HO, HO — Jesús!
Eins og skepna."
Mér fannst innyflin i mér vera
eins og þaninn bogastrengur,
en ég hélt mér saman og beið.
„Voru þeir fimm,“ spurði
Noddy.
„Jamm. En fjórir þeirra voru
að ýfast við þann fimmta. Það
sýndist mér að minnsta kosti."
„Ýfast við hann?“
„Þú veizt, svona hrinda hon-
um og stjaka við honum og
erta hann. Biddu nú við, rektu
ekki á eftir mér, ég er að hugsa.
Einn þeirra sagði eitthvað likt
og — Viltu vera á toppnum með
okkur eða sökkva til botns eins
og hann? Eitthvað svona. Eins
og þeir væru að hóta þessum.“
Við vorum komnir að námu-
opinu, sem var eins og kolsvart
ginnungagap í myrkrinu.
Allt í einu sagði Cotter: „Hæ,
sjáið þið hérna.“
42 FÁLKINN
Noddy beindi geisla vasaljóss
ins þangað, sem Cotter stóð.
Við hlupum allir saman í hnapp
og horfðum til jarðar. Þarna
var stór illgresisskúfur og flækt
í honum strigapoki og gömul
derhúfa.
Suby snökti. „Vesalings Artie
gamli,“ sagði hann. „Þetta er
gamla húfan hans og tómi pok-
inn, sem hann tók með sér.“
„Mér sýnist,“ sagði Cotter, „að
hann muni aldrei hafa komizt í
námuna."
Noddy sneri höfðinu og sagði
hægt: „Ég held, að það sé rangt
hjá þér, Cotter. Ég held hann
hafi komizt þangað."
Þannig háttar til sums staðar,
að náttúran hefur grunn kola-
lög, sem auðvelt er að grafa upp
með stórvirkum vélum. Vélarn-
ar rífa upp trén og gróðurinn,
grassvörðinn og moldarlagið,
leirinn og mölina og moka því,
í röð, í lítil keilumynduð fjöli
báðum megin við kolaæðina, og
þegar því er lokið, hafa þær
búið til fullkomna eftirlíkingu
af dalverpi á tunglinu. Áður
voru þess konar námur skildar
eftir opnar, þegar kolin höfðu
verið grafin upp. Þegar farið er
flugleiðina frá Malls Ford til
Pittsburgh getur að líta nærri
endalausa röð þessara grá-hvitu
svæða, þar sem ekkert stingandi
strá mun nokkurn tíma vaxa
framar. Svo hefur einhver kom-
ið auga á hættuna og lög voru
samin. Nú verða vélarnar að
jafna aftur hæðirnar, fylla göng-
in, leggja niður jarðveginn og
gróðursetja.
í þessari námu höfðu kolin
verið grafin upp, en jöfnun og
lagfæring jarðvegsins enn ekki
hafin.
Við gengum inn um vítt námu-
opið, framhjá ryðguðum stál-
kaðli, sem var strengdur fyrir
bíla. Haltrandi frelsari mann-
kynsins og fjórar, ölvaðar fugla-
hræður, en Noddy eini maður-
inn, sem virtist þess umkominn
að ráða við nokkurn hlut, hras-
andi og slagandi i misdjúpu
myrkrinu yfir grjóthörð hjól-
för þúsunda flutningabíla niður
víðan hallandi dalinn milli strýtu-
fjallanna. Það var farið að blása
af suðri. Golan feykti hárinu á
mér og skyrtan blakti. Það var
notalegt en gerði myrkrið og
óvissa fótfestuna enn meira rugl-
andi. Noddy beindi ljósinu hing-
að og þangað. Lítið eitt fram-
undan sá ég glitta í vatn, einn
þessara frárennslispytta, sem
börn detta stundum í og
drukkna. Víða voru kolamolar
dreifðir undir fæti, sums stað-
ar járnbútar og annað rusl, sem
sjálfsagt var fjársjóður fyrir
mann eins og Artie Clymer.
Skyndilega rumdi í Noddy,
og hann nam staðar. Geislinn
úr Ijósi hans féll á smáhlut.
Aftur hópuðumst við saman og
störðum. í þetta skipti var það
skór.
Við fundum maka hans tíu fet-
um neðar. Mennlrnir sóru, að
þessa skó hefði Artie átt. Hann
hefði tekið þá úr öskutunnu,
sögðu þeir, og þeir hefðu verið
of stórir honum, svo hann hefði
vel getað misst þá. Jellyhead
ætlaði að taka þá upp, en Noddy
aftraði honum.
Við héldum áfram hægar en
áður, niður hallann að pyttnum.
Hann var nokkurn veginn fer-
hyrndur, um fjörutíu fet milli
bakka, og Guð veit hve djúpur.
Eins djúpur og kolaæðin hafði
verið. Hann sýndist hræðilega
kaldur jafnvel þarna í hitanum,
yfirborðið aðeins gáraði af vind-
inum eins og blýlitt vatnið væri
einnig blýþungt.
„Gættu að þér!“ sagði Noddy
hvasst. „Fjandinn hirði þig,
Sligh, þú traðkar það allt út.
Færðu þig. Já, þú líka. Standið
þið nú kyrrir augnablik." Hann
settist á hækjur og sveiflaði
ijósinu fram og aftur þar til það
lýsti frá réttri hlið. „Sérðu þetta,
Sherris?"
Jarðvegurinn var lausari hér
á barmi pyttsins, þar sem bíl-
arnir höfðu ekki þjappað hann
niður. Það voru för í honum,
sem vindinum hafði ekki tekizt
að afmá. Sligh kom og blés í
hnakkann á mér, og við athug-
uðum þau saman, en Suby,
Cotter og Jellyhead lutu yfir
Noddy.
„Eitthvað hefur verið dregið,“
sagði ég.
Ljósgeislinn leið eftir förunum
og augu okkar fylgdu honum
eftir. Fremst á gígbarminum var
moldin rótuð og holótt eins og
hælum hefði verið spyrnt þar
í átökum.
„Jesús Kristur," sagði Cotter
nærri blíðlega. „Haldið þið...“
Noddy hummaði. „Það er betra
að við látum þetta kyrrt.“ Hann
reis upp. „Farið ekki nær, þig
gætuð eyðilagt einhver sönnun-
argögn.“
Hann lét þá færa sig til hlið-
ar, þar sem bílarnir höfðu ekið
um og ekkert myndi sjást, hvort
eð væri, siðan stikluðum við var-
lega í átt til námuopsins aftur,
eins og við gengjum á eggja-
skurni og Noddy lýsti með vasa-
ljósinu i allar áttir. Einn mann-
anna, ef til vill hefur það verið
Suby, heyrðist kjökra.
Við fundum það, sem við leit-
uðum að, skammt frá þar sem
annar skórinn lá á hvolfi ofan í
hjólfari. Grundin var hörð þarna,
en þrátt fyrir það var ef vel
var að gáð, hægt að greina
skrámur, rispur og göt, upp-
sparkaða smásteina.
Annað varð einnig séð, ef
maður átti von á því. Dökkar
slettnr i Ijósgulum leirnum. Þær
hefðu getað verið olíudropar, en
við vissum, að þær voru það
ekki. Jafnvei hér í myrkrinu
vissum við það.
„Jæja,“ sagði Noddy að lok-
um, „förum og köllum á þá."
„Kalla í hverja?" spurði Jelly-
head.
Framh. í næsta blaSi.